Hell is Us

Zoek het uit!

Soms weet je gewoon niet waar je moet beginnen met een review. Dat geldt toch wel voor Hell is Us, een nieuwe, verrassende – kan ik wel zeggen – RPG van Nacon en Rogue Factor. Want waar je moet beginnen in Hell is Us, dat is zelfs voor de speler veelal de vraag. Ik ga het je proberen uit te leggen, maar het gaat een aardige bevalling worden om het helder te krijgen!

Na maarliefst vijf jaren van ontwikkeling is de game er dan eindelijk, een titel die eigenlijk het adventure-genre op z’n kop moet zetten. We waren dan ook benieuwd naar of dat zou gaan gebeuren. Hell is Us is een third-person actie-avonturenspel dat meleegevechten, verkenning en een boeiend verhaal combineert. Door de Player-Plattering-aanpak, die spelers stimuleert om hun instincten te volgen in plaats van markeringen, wil de titel terugkeren naar de wortels van avonturengames. Het moedigt reflectie en observatie aan door alle vormen van kunstmatige assistentie te elimineren. In Hell is Us kruipen spelers in de huid van Remi, een protagonist die op zoek is naar zijn oorsprong in een land dat geteisterd wordt door een burgeroorlog. De bijna volledige autarkie van het land verbergt een duister geheim: de recente verschijning van vreemde wezens die doen denken aan oude grafstenen en monumenten in de regio. Gewapend met wapens die speciaal gesmeed zijn om deze monsters te bestrijden, moet Remi leren hoe hij ze kan verslaan en zijn uitrusting verstandig kan gebruiken.

Hoe vind je de weg dan?

Op het eerste gezicht lijken we te maken hebben met een soulslike-game, een genre waar je van moet houden, maar zelfs ik als niet-soulslike-speler, kon aardig overweg met zowel de gameplay als de filosofie van deze adventure, en dat is letterlijk en figuurlijk: Zoek het lekker uit. Het is lastig uit te leggen hoe het spel precies in de praktijk functioneert maar je zult geen waypoints tegen komen. In plaats daarvan zie je NPC’s die zo nu en dan wat kwijt willen, maar welke NPC’s zijn nuttig en welke niet? Daar kom je wel redelijk snel achter want de een zegt meer dan één zin en de ander veelal niet. In ieder geval is het de bedoeling om de vergaarde conversatie-dialogen, en die zijn lekker kort-en-bondig, te verzamelen in een onderzoek. Via je touchpad kun je namelijk in je Katoche komen, een jaren-90-stijl-computer waarin je een soort van stamboom te zien krijgt van vraagtekens. Je zult je Family Reunion, Legacy en nog meer onderzoeken en deze bestaan uit diverse submissies. Het ontmoeten van mensen, het vinden van items en het onderzoeken van locaties horen hierbij en wijzen je eigenlijk best wel vanzelf naar volgende locaties waar je met een APC naar toe kunt reizen. Deze locaties respawnen vervolgens grotendeels weer wat vijanden waardoor je je (helaas) nooit echt zult vervelen met vijanden die je tegenkomt. De timeloops die je moet vernietigen maken echter wat goed. Soms is het nodig terug naar eerdere locaties terug te reizen en dat maakt dat bepaalde NPC’s vervolgconversaties kunnen uitvoeren. Of je ontdekt juist nieuwe poi’s. Ook kunnen meerdere personen naar dezelfde locatie verwijzen, zoals het gebied met de blauwe bloemen, Lake Cynon.

Vijanden – veelal Primeval, Hazers, Protector Walkers en Negators – versla je door een loadout die je al snel krijgt. Het Sword of Rage of een Double Axe, je kunt standaard 2 wapens herbergen in je loadout en wisselen waar nodig. Verder zijn er relics die je kunt toewijzen, zowel actief als passief en kun je defensieve gear gebruiken. Ook zijn er items als health packages, een kompas en zelfs wortelen die je stamina kunnen verhogen, want naast health heb je ook stamina dat bij actie vereist is. Verder is er naast de cosmetics die verder niks toevoegen ook nog de drone. Deze KAPI Drone kan diverse modules herbergen, vier in totaal, welke via de R2 geactiveerd kunnen worden. De L2 wordt overigens gebruikt om primary weapon-acties uit te voeren. Terugkomend op de drone; Er zijn forward charges (snel naar voren bewegen), een distract (misleiden van de vijanden) en Whirlwind (een draai-aanval op de opponent welke wat damage doet). Gedurende het spel kun je zo nog wat meer modules activeren en binnen hengelen. Standaard kan de drone gedocked worden zodat deze bij non-gebruik niet in de weg vliegt, al had ik er zelf weinig last van. En er is een flashlight die geactiveerd kan worden.

Good Deeds en de main quest

De game bestaat dus uit een main quest, wat kortgezegd het ontdekken van je roots betekent, maar er zijn ook side-quests. Dit zijn veelal de ‘Good Deeds’, de goede daden dus. Je kunt hierbij willekeurige NPC’s die je tegenkomt helpen, onder andere door het vinden van een item en deze uiteindelijk inleveren. Maar hoe vind je in Godsnaam deze items dan zul je misschien denken? Dat valt op zich allemaal reuze mee en de game biedt best wel wat goede toegankelijkheid, doordat je niet in één grote open wereld loopt, maar in beperkte zones actief bent, die overzichtelijk zijn. Er wordt veelal gezegd: Je moet kijken in het achterste huis in het dorp of: Loop deze weg terug en pak dan de linkerweg, en je komt er vanzelf. Maar ook vaak wordt gezegd dat het Noord-Westen je wel de juiste kant op zal wijzen en dat is ook vaak zo. Er zijn namelijk weinig Points of Interest die bij elkaar liggen en ook op hogere punten zie je veelal wel waar je wel of niet heen zult moeten gaan. Hetzelfde geldt voor vijanden die je tegenkomt. The Calamity, de naam van de ‘vage’ creatures die je tegen komt, zie je veelal op hogere punten wel redelijk goed zitten en kun je soms ook lekker ontwijken waar nodig. De developer belooft dan ook dat 50% draait om ontdekken, en 50% om combat, en dat klopt ook wel aardig moet ik zeggen, misschien was het ontdekken nog wel wat meer prominent aanwezig.

Soulslike of niet?

Ontdekken is in de game zeer belangrijk en dat sprak mij ook wel aan moet ik zeggen. Ik wilde wel lekker de tijd nemen om alles te ontdekken en je kunt ook zien per regio hoeveel je wel of niet hebt ontdekt. Ik stond ervan te kijken dat ik in de eerste regio nog niet eens de helft had ontdekt, terwijl ik al naar de volgende ging. Het spel voelt direct in het begin al zeer grimmig aan en wat mij betreft begint het spel echt als een hoogtepunt. Direct voel je de soulslike-sfeer en die voelt beklemmend aan, mede door de audio en donkere, maar toch levendige graphics. Op het moment dat ik de eerste cinematic te zien kreeg en de eerste NPC tegenkwam, zat er ik direct in. De conversaties zijn lekker kort en beginnen altijd met ‘Who are you?’. Maar vaak kun je wel redelijk de rode draad in de verhalen die verteld worden vinden. Daarom houdt men het ook veelal kort, om deze rode draad niet te makkelijk uit het oog te verliezen, en dat doet men erg goed. De puzzels doch waren wat mij betreft te ver gezocht, en veelal saai. Computers uitpluizen, symbooltjes plaatsen ala Indiana Jones, nee, dat had niet gehoeven. Ze zijn soms zelfs onvergefelijk, complex en blokkerend voor de voortgang als je niet de juiste schakel hebt gevonden. Meer alternatieven wegen of oplossingen waren welkom geweest. Soms vraag je jezelf af of je nog iets moet zoeken of dat je gewoon moeilijk moet doordenken om tot een nummer, code of irritante symbolencombinatie te komen. Vooral het stuk in Lake Cynon was ik mezelf een ongeluk aan het zoeken, totdat ik erachter kwam dat ik bepaalde pilaren moest meppen (normaal kun je nooit echt iets activeren door er tegenaan te meppen). Vooral aan het eind volgt de ene puzzel na de andere zich op, waarbij het soms de vraag is waar de hints zich bevinden… Het staat dus averechts tegen de standaard game mechaniek, waardoor ik echt de gehele game door aan het scavengen was. De walkthrough guide hielp me gelukkig verder en ik hoop dan ook dat veel gamers deze snel tot hun beschikking krijgen… Ook de Research log in je PC die je unlockt voegt weinig toe. Ik had hier eerder een skill unlock verwacht.

Maar qua actie, is het nu een soulslike game, of een hack-and-slasher? Meer het eerste. Vijanden duiken vaak op, waarbij je een soort van ‘kwantum protector’ soms eerst moet verslaan, waarna je pas de daadwerkelijke vijand kunt neerhakken. Dit vereist soms secundaire acties die je in moet zetten, maar ook timing. Timing in de vorm van het re-healen van health maar ook het timen van slashes die opponenten uitdelen om deze te dodgen. Dit vereist best wel wat skill, maar de developer heeft zowel een beginners-moeilijkheidsgraad geïntroduceerd als mede een zeer skilled-moeilijkheidsgraad. Je kunt zelfs alles customizen zoals een death penalty en agressiviteit van tegenstanders. Ook beginners kunnen dan ook zeker door deze game heen komen, al zal het nooit ECHT makkelijk worden, mede door de RPG-elementen waarmee je dus rekening mee moet houden. Echter, als je wapen-level eenmaal rond level 10 is en je healing glyphs hebt, gaat het al een stuk makkelijker. Ook sterke acties die lymbic-energie vereisen helpen vaak mee in de strijd. Als nieuwe speler kunnen de glyphs voor wapens, supressor-eigenschappen en relics misschien wat overwhelming aanvoelen. Daarnaast kun je ook groene, blauwe, gele en rode krachten gebruiken welke matchen met de tegenstander of eindbaas, waardoor er net wat meer extra fighting power gebruikt kan worden. Het voelt voor mij wat overdone allemaal en te uitgebreid. Dit is dan ook een doorbijtertje voor de casual actie-spelers. Maar! Zelfs ik met mijn soulslike-gebreken kon er redelijk goed mee uit de voeten, en daarmee biedt men dus een ‘redelijk’ toegankelijke game voor een breder publiek. Gezegd moet wel worden dat de actie soms wat ‘stroefjes’ aanvoelt, en dat opponenten soms wel erg onverwacht uit de hoek komen. Ze echt goed uitlezen is dan ook een uitdaging op zichzelf. Daarnaast worden health-packages ook niet als warme broodjes uitgegeven, waardoor voorzichtigheid en soms ook voorbij lopen niet altijd even onverstandig zal zijn. Ook de controls zijn vooral in het begin wat over gecompliceerd en interacties met X werken soms niet, waardoor je soms een double-hit moet doen of even moet weglopen en teruglopen om de interactie toch voor elkaar te krijgen.

Iets met sfeervol

Had ik al gezegd dat de sfeer er wel in zit? De wijze waarop NPC’s frontaal in beeld gebracht worden oogt erg succesvol wat mij betreft maar ook de cinematics mogen er zo nu en dan zeker wezen. Vooral van dichtbij valt op hoe diverse gezichtskenmerken formidabel in beeld gebracht zijn. Ook de lekker retro-achtige, storende User interface van de computer is erg vet uitgewerkt. In-game ziet het er op zich prima uit, maar de vele copy-pasting van bepaalde elementen hang je af en toe wel aardig de strot uit. Tegenstanders, zelfs bosses, zien er allemaal hetzelfde uit en vooral de save-records die je tegenkomt voelen misplaatst aan. Het spel wisselt dan ook perfectie af met mindere kwaliteit. En over kwaliteit gesproken – De Quality mode draait op een standaard PlayStation 5 helaas voor geen meter. Veel framedrops naar rond de 20 fps maakt het spel bijna onspeelbaar. Op de performance-mode werkt de game wel goed gelukkig en echt opvallend veel kwaliteitsverlies is er niet, maar toch, het is jammer. De laadtijden zijn wel lekker kort en zie je in feite niet voorbij komen. Ook van de DualSense wordt hier en daar lichtjes gebruik gemaakt met subtiele feedback momenten, zoals bij wapen upgrades. Qua audio komt de bass goed naar voren en zul je veelal dezelfde geluidseffecten horen. De ambiance op de achtergrond maakt echter veel goed en brengt de sfeer goed naar voren.

Misschien wel overdaad aan content

Hell is Us is eigenlijk zeer goed, zonder al te veel te spoilen, tot het vinden van de keystones. De dungeons zijn veelal doolhoven waar het einde al snel zoek zal zijn en de gebieden die je zult kunnen bezoeken worden steeds meer lineair. Talju bijvoorbeeld is een oranje-gekleurd, onoverzichtelijk en druk gebied waar ik alweer snel weg wilde, maar helaas moest er toch een en ander uitgevoerd worden. Ook de andere gebieden ademen minder sfeer uit. De game wordt na verloop van tijd dan ook wat chaotischer qua onderzoek en dat maakt dat je eigenlijk maar wat aan het hakken en zagen gaat om points-of-interests te zoeken. Opponenten worden meer een sta-in-de-weg wat dat betreft en de game probeert misschien wel iets ‘te veel’ wat dat betreft, wat na vijftien uurtjes toch wel begint te vervelen. Ook word je dood gegooid met irritante en saaie puzzels naar mate het spel vordert en dat maakt de game wat mij betreft niet beter. Dat gezegd hebbende, ben je dan al dik tien uurtjes bezig waarschijnlijk en dan moet act 2 dus eigenlijk nog pas beginnen, en dat is de langste. In totaal zal het spel je dan ook zo’n 30 uren gaan kosten, zij het niet meer met al het speurwerk, dat waarschijnlijk wat minder zal zijn na de eerste walkthrough-video’s. En dan heb je ook nog die tientallen mysteries die je er naast op kunt lossen. Dit spel kan je al gauw vijftig uren kosten als je echt alles tot op de bodem wilt uitpluizen.

Het valt ontwikkelaar Rogue Factor te prijzen dat men een Player-Plattering-aanpak hanteert in een spel als deze en dat werkt wat mij betreft prima, met uitzondering van de puzzels die te saai en soms te onvergevend zijn. Misschien wordt er zelfs wel te veel in doorgeslagen, want in act II wordt het allemaal wat onoverzichtelijk wat je doelen betreft. De gameplay is misschien niet heel bijzonder en veelal voelt de combat aardig veel van hetzelfde, maar vooral het verkenningsaspect van het spel hield mij echt vele uren bezig, en bracht mij zelfs terug naar diverse gebieden. De game brengt tientallen uren aan content, waarbij je vooral aan het ontdekken veel tijd kwijt zult zijn, zoals gezegd: Misschien wel te veel zonder enige walkthrough-guide. In totaal was ik maarliefst dertig uren in het spel, waarna het einde in beeld kwam, en dan kun je nog alle side-quests gaan uitspelen, waaronder de Goede Daden-missies. Naar mate het spel vordert kun je veel meer tijd kwijt zijn met het vinden van de juiste combinaties qua personen, onderzoeken en locatie, aangezien de verbanden uitgebreider kunnen gaan worden door de hoeveelheid data die je verzamelt. De actie is zowel voor beginnende als ervaren soulslike/actieliefhebbers prima speelbaar, maar uiteindelijk zal de moeilijkheidsgraad steeds verder toenemen, en sommigen misschien wat te veel worden. Uiteindelijk is dit meer een actie-game dan een soulslike overigens. Op de lagere moeilijkheidsgraad is het spel voor iedereen makkelijk te doen. Hell is Us heeft echter niet voor niets het woordje ‘hel’ in diens titel benoemd. Heb jij zin in zo’n nieuwe, verfrissende uitdaging, waarbij dat laatste hem vooral in de puzzels zit? Dan stel ik jou graag op de proef!