Deze week regisseer ik gewoon m’n eigen film
Als filmliefhebber heb ik lange tijd uitgekeken naar Heavy Rain voor de PlayStation 3. Het spel liet even op zich wachten maar is deze maand dan eindelijk verschenen voor het genoemde platform. Eigenlijk wist vrijwel niemand wat hij of zij kon verwachten van het spel tot de demo verkrijgbaar was. Op de GamesCom kon ik het spel al even spelen en destijds was ik verre van enthousiast. De gameplay was warrig, je werd in het diepe gegooid door onduidelijkheden en je snapte bij God niet waar het nu over moest gaan. Dat gameplay moment liet bij mij dan ook zeker geen sporen na, al was ik niet direct sceptisch over de release van het spel in februari. Nu hebben we het spel eindelijk goed aan de tand kunnen voelen, en laten we hopen dat het ditmaal flink meevalt.
Ik begon mijn verhaal met een woord genaamd filmliefhebber, en dat is met deze game ook wel een belangrijk aspect. Ben je namelijk totaal geen filmliefhebber, en houd je zelfs niet van de kleinste cinematic in welke game dan ook en skip je deze veelal in games, dan zal dit geen spel zijn dat je voldoening zal geven, want het is driekwart van de tijd vooral kijken en het verhaal van Heavy Rain beleven. Je begint de tragedie langzaam met Ethan Mars, die een ongestoord leventje lijkt te lijden. Hij bezit een mooi huis, 2 prachtige jongens van kinderen en een mooie vrouw. Je bent een architect die zich lekker thuis kan uitleven en een verjaardagsfeestje moet voorbereiden voor één van de kids, en wet je, de zon schijnt ook nog eens, wat wil je nog meer? Alles lijkt op rolletjes te lopen maar dat positieve contrast wordt geheel van boord gegooid door het overlijden van één van de kinderen. Als vervolgens blijkt dat ook je andere kind met de dood bedreigt wordt is het drama zo goed als compleet. Ethan leeft voortaan een eenzaam leven en moet ver gaan om zijn andere kind te redden van de dood. Ten kosten van alles moet je bekijken hoe je situatie zal gaan verlopen en moet je morele keuzes nemen die ten kosten van anderen, maar ook ten kosten van jezelf kunnen gaan.
Er lopen namelijk aardig wat ‘moordenaars’ rond in je woonplaats en dat zorgt voor heel wat detectives en politie die op de nodige moordzaken zitten. Ethan zit zoals wel duidelijk mogen zijn in een zeer moeilijk pakket en betrekt daarin Madison Paige, Norman Jayden en Scott Shelby, allemaal hoofdpersonen in het spel die je kunt besturen, maar die zich ook zelf in het verhaal zullen mengen. Wat vooral veel indruk maakte op mij was het zeer goede contrast tussen het prettige leven van Ethan en de plotselinge trieste, eenzame situatie waarin hij zich verkeert. Het maakte veel los bij mij en m’n inlevingsvermogen had het er soms zelfs best moeilijk mee. Wat is het toch een pechvogel die Ethan. Na de overweldigende emoties zul je merken dat het verhaal zo nu en dan wat inzakt qua emoties en soms wat minder interessant zal zijn, maar over het algemeen moet ik benadrukken dat het hier gaat om een zeer interessant en meeslepend avontuur waarin je zult zitten.
Aan de TV gekluisterd
Het is ook belangrijk dat men een goed gefundeerd verhaal klaar heeft gezet aangezien het spel het niet van de gameplay moet hebben. Het spel bestaat voor de helft uit het uitvoeren van quick-time events en voor de verder rest moet je het vooral hebben van bewegingsmogelijkheden met je karakter. Dat lijkt ontiegelijk saai in de oren te klinken maar dat is het niet door de spanning en cliffhangers die constant gecreëerd worden. Je vraagt je steeds meer af hoe iets in elkaar zit, wat iemand met het verhaal te maken heeft, en wat er vervolgens gaat gebeuren in een situatie, en dat maakt het spel zo interessant en meeslepend. De storyline borduurt voort op een zo lijkt het statische lijn die tot het einde door gaat maar dat is zeker niet helemaal het geval. Veel gebeurt namelijk ook dynamisch en past zich aan, aan wat jij doet en prefereert. De quick-time events kunnen soms voor voor- en nadelige gevolgen zorgen in situaties maar ook morele keuzes zorgen ervoor dat het verhaal compleet om kan slaan en zelfs kan zorgen tot dodelijke en zorgelijke situaties. Het is soms jammer dat verkeerde quick-time input kan zorgen voor ongewenste situaties, maar dat laat ook direct zien dat niet alles in het leven voorspelbaar is, en aangestuurd kan zijn.
Door die onvoorspelbaarheid die zo nu en dan zorgt voor diverse twists in het verhaal is het spel zeker niet opbergwaardig na het uitspelen aangezien je in een nieuw verhaal weer geheel nieuwe situaties kunt tegenkomen en kunt kiezen voor andere morele vraagstukken, of een andere aanpak. Het is mooi om te zien dat men de gedachtegang van de speler op de proef stelt en daar op reageert. Op deze manier wordt de speler geconfronteerd met uitkomsten die goed of slecht kunnen uitpakken en dat zorgt ervoor dat het verhaal zich geheel aanpast aan de speler. Ben je een brute gast zonder enige emoties, dan zul je veelal zonder pardon handelen en voor je eigen hachje kiezen zonder om te kijken naar omstanders, maar ben je een emotioneel iemand die ook omkijkt naar de gevoelens van anderen, dan zul je vaak wat rechtvaardiger handelen naar de situatie. Dat filmische, waarmee jij het verhaal geheel naar eigen hand kunt zetten, maakt Heavy Rain zo bijzonder, uiteraard niet de gameplay.
Ow ja, die hadden we ook nog
Het viel me bij het spelen van Heavy Rain weer op dat de PlayStation 3 gebruik maakt van de motion controller opties. De SixAxis ook wel genoemd. Het is namelijk mogelijk om gebruik te maken van bewegingen met de controller die vervolgens op het scherm omgezet worden naar reacties. Dit spel maakt voor de verandering hier gebruik van, en dat werkt op een vrij grove, maar goede manier. Het is leuk dat we weer eens te maken krijgen met deze feature, die bij de launch van de PS3 zo gehyped werd, maar compleet faalde, maar gelukkig toch nog eens uit de kast gehaald is op een goede manier. Het besturen van het karakter verloopt verder met de R2- en linker analoge buttons, en kan soms wat stroef uit de verf komen, en zorgt zo nu en dan zelfs voor een glitch of vastloper, maar vormt al met al niet echt een groot kritiekpunt. Als we dan toch in een iets minder positieve spiraal zitten. Soms is het ook vrij lastig om ronddraaiende keuzemogelijkheden te kunnen lezen aangezien deze zich achter characters kunnen verbergen, waardoor de A.I. zelf variabel kiest voor een optie, en dat zorgt niet altijd voor de gewenste morele keuze die je misschien had willen hebben. Maar goed, laten we hier niet over gaan mierenneuken.
Tja, als je ’n film zit te kijken, waarbij jij de regie in handen hebt, dan wil je uiteraard ook dat alle emoties goed in beeld gebracht worden, en dat is zeker het geval. Grafisch is het spel soms niet helemaal perfect, maar overall gezien mag Heavy Rain gezien worden als één van de meest indrukwekkende games tot dusver. De gezichten van karakters spannen de kroon met meer dan details en uitdrukkingen alleen en zien er werkelijk prachtig uit. Ook de sombere omgevingen, de regen die telkens maar weer opduikt en de manier van het cameragebruik is uitermate doordacht. Hetzelfde geldt voor de geluidseffecten en de voice-overs. In het spel kun je realtime overschakelen naar een andere taalset (taal van de voice-overs, ondertiteling en menu’s), al zullen de meeste toch kiezen voor het Engels. Ik heb zo nu en dan even overgeschakeld naar het Nederlands, maar helaas is het zoals altijd totaal geen emotie wat daar uit spreekt en is het weer speels acteerwerk wat afgeleverd wordt door onze amateuristische stemacteurs . De ondertitelingen staan tevens vaak wat raar uitgelijnd en lopen zo nu en dan ook niet synchroon met de uitspraken van mensen in het spel. Al met al zal het je geen moer kunnen schelen aangezien alles toch zeer toegankelijk volgbaar zal zijn en blijven.
Heavy Rain is een verhaal van begin tot eind dat bestaat uit een script dat de speler zelf zal schrijven en dat altijd goed volgbaar zal blijven. Natuurlijk zul je geen compleet ander verhaal beleven als je het spel na het uitspelen nogmaals wilt beleven, maar veel situaties kunnen gewoonweg anders zijn, en de regie zal anders verlopen als je meermaals voor een andere aanpak kiest. Sommige dingen moeten nu eenmaal geregisseerd worden door de ontwikkelaar en komen dan ook een tweede keer terug en het is natuurlijk ondenkbaar dat je een compleet nieuw avontuur zult beleven, maar ik zou zeggen, doe eens extreem, en je zult zien dat je een geheel nieuwe ervaring op gaat doen met deze game. Heavy Rain is voor de mensen die houden van een langdurige filmervaring, waarbij ze zelf de graad van emotie kunnen bepalen en zelf de touwtjes in handen willen hebben. Ik bedoel, iedereen heeft toch wel eens meegemaakt dat ze zich ergeren aan de domme of slungelige keuzes van karakters in films? Nu kun jij bepalen wat er gebeurt en wat voor consequenties dat kan hebben in een verhaal dat vrijwel constant boeiend blijft. Dat hebben we in ieder geval nog niet eerder mee kunnen maken, en moet natuurlijk gekoesterd worden, en daarmee heeft Heavy Rain mij absoluut weten te overtuigen. Zo laat Quantic Dream eigenlijk voor het eerst zien dat een game zonder echte gameplay ook een succes kan zijn, en dat lekker rustig op de bank liggen ook kan zorgen voor een grote voldoening.
