Toen de Halo franchise overging in de handen van 343 Industries, had men aanvankelijk geen hoge verwachtingen. Tijdens het ontwikkelen kwamen er echter schitterende beelden naar buiten, en uiteindelijk zou Halo 4 volgens veel mensen de mooiste game ooit op de Xbox 360 worden. Er waren echter ook flink wat punten van kritiek. Zo vonden velen het jammer dat het verhaal erg de focus legde op Masterchief en Cortana. Anderen vonden het juist prachtig, die intieme band tussen mens en kunstmatige intelligentie, ook wel A.I. Naast dat werden eindelijk de Forerunners uit de doeken gedaan. Hier hadden een heleboel mensen wisselende meningen over. Het negatieve overheerste een beetje. De smaak zou eraf zijn nu het mysterieuze van deze forerunners in volle glorie in beeld kwam. Je kreeg in Halo 4 zelfs te maken met een boss fight tegen een Forerunner. Het kwam 343 Industries dan zelf ook op kritiek te staan. Dit was echter nog lang niet zo erg als de hoon die mensen gaven over de multiplayer.
Verschrikkelijke maps, maar eveneens gameplay die gewoon niet lekker liep en helemaal niet als Halo aanvoelde. Nu hoeft dat laatste niet zo erg te zijn, zo nu en dan is verandering nodig, maar je kunt er wel een franchise mee om zeep helpen. Dit is dan ook bijna gebeurd, maar de fatale nekslag voor de franchise en 343 kwam bijna na de release van The Masterchief Collection, alle vier de voorgaande Halo games in één box. Er ging zoveel mis na de release, dat het maanden heeft geduurd voor het een beetje opgelost was. Nu ligt de box voor een spotprijsje in sommige winkelschappen. Treurig, zo vond 343 Industries kennelijk ook, toen ze eindelijk beseften wat ze hadden aangericht. Met de release van Halo 5 – Guardians moet hier mee afgerekend worden, die nare en lange valse start van 343 Industries. Of dit gelukt is, dat lezen jullie in deze review.
Grandioze opening van het verhaal
Bij de opening word je meteen de actie ingezogen. Een stel Spartanen, waaronder Locke uit de trailers, springt van grote hoogte naar beneden richting een berg. Terwijl ze naar beneden vallen en de bergwand raken, is er overal actie en chaos. Nadat dit spectaculaire tussenfilmpje afloopt, opent de gameplay zich als je het laatste stuk van de berg afspringt. Dood en verderf zijn overal en de lijken en kapotgeschoten voorwerpen liggen voor je voeten. Dit is de opening in een notendop.
Wat meteen opvalt als je dit tussenfilmpje gehad hebt, is dat er echt overal details zijn en actie is. Er gebeurt enorm veel om je heen terwijl je als speler Spartaan Locke bestuurt, die we ook kennen uit de korte Nightfall serie. In deze serie was Locke nog een agent van ONI, de inlichtingendienst van de UNSC, het overkoepelende militaire orgaan van de mensheid. Dat brengt me gelijk op een paar puntjes van kritiek, maar ook met lovende woorden.
Allereerst lijkt het tijdens het spelen van de missies in het verhaal alleen maar chaos te zijn. Er zijn zeer weinig rust momenten, maar daar staat tegenover dat de game echt ongelooflijk mooi is. Ook loopt de game echt enorm soepel, wat echt een wonder mag heten met zoveel details, kleuren en actie op je scherm. De game ziet er werkelijk oogstrelend uit, maar de chaos is wel behoorlijk groot, te groot als je het mij vraagt. Ditzelfde geld een beetje voor het verhaal, wat ook behoorlijk verwarrend en chaotisch is als je meerdere missies gespeeld hebt. Locke had ik al aangegeven, maar er speelt nog een Spartaan in, die we kennen uit de game Halo 3 – ODST, Buck. Hij speelt een redelijk grote rol in Halo 5 – Guardians.
Het verhaal zelf gaat nog steeds door op de Forerunners en Prometheans, die beide in de game voorkomen. Dit gebeurt allemaal naast de aanwezigheid van de Covenant en de UNSC, de mensheid en Masterchief. Hierdoor kan er grote verwarring ontstaan bij gamers, naast de al behoorlijke drukke gameplay. Helaas is de game ook te makkelijk, al had ik dat door de hoeveelheid actie op mijn scherm eerst niet door, maar je kunt in principe niet dood. Wanneer je schild kapot geschoten is, dan kun je met X om hulp roepen van je mede Spartanen. In de meeste gevallen zijn ze binnen een paar seconden bij je en kan je weer verder. Alleen als je te ver vooruit sprint lukt dat niet altijd. Het brengt me dan ook bij de A.I.
A.I. reageert en werkt redelijk goed
De A.I. in deze game is goed. Zoals je in bovenstaande leest kun je om hulp roepen en dat gebeurt meestal in enkele seconden tijd. Je mede Spartanen doen hun werk en helpen je waar nodig, inclusief het afleiden van de vijand als je even achter je team schuilt om je schild opnieuw op te laden. De Covenant echter, blijven nogal lomp en dom, met uitzondering van de elites. Door de nieuwe gameplaytoevoegingen zoals het extra hard slaan van je tegenstanders op hoge snelheid, krijg je bijna elke tegenstander in maximaal drie klappen neer. Ook hierdoor ga je behoorlijk snel door de missies heen, want je hebt in elke missie ruimte zat om projectielen te ontwijken. De A.I. van je medestanders is dan wel goed, maar die van je tegenstanders iets minder goed. Het is goed uitgedacht, maar gewoon iets minder goed uitgewerkt op technisch gebied, en verhaaltechnisch gesproken mankeert ook het één en ander.
Twee teams?
Wanneer ik over verhaaltechnisch spreek, dan heb ik het vooral over hoe dat uitgewerkt is. Dat is nogal verwarrend, maar daar komen de dubbele verhaallijnen dan ook nog bij kijken. Tijdens de opening speel je met Locke, de ex ONI agent, en zijn team. Een missie later speel je met Chief en zijn team, ook wel bekend als het Blue Team. Hoewel het team van Locke Osiris heet, mag het gewoon doorgaan voor het Red Team, omdat er o.a. een vrouw in rood Spartaanse uitrusting mee doet. De focus lijkt in de game echt op de multiplayer te liggen en dat is een beetje jammer. Er zijn ook Spartanen in het verhaal die een eigen agenda hebben en daardoor wordt het nog moeilijker om het allemaal te volgen.
Er viel een hoop te behalen rond het verhaal, maar het is matig tot redelijk uitgewerkt op een aantal punten. De samenwerking tussen Locke en zijn team en Chief en het zijne is goed, evenals de onderlinge strijd tussen elkaar. Echter, het totaalplaatje klopt door zoveel zijlijnen en andere richtingen niet goed meer. Ik heb ook al gehoord dat er spelers waren die na Halo 4 afgehaakt zijn. Ik moet eerlijk opbiechten dat ik er na het verhaal zelf ook wel een beetje over nadenk, maar wederom is er weer iets positiefs te melden.
Fenomenale soundtrack doet niet onder voor Hans Zimmer
Het geluid in deze game, de muziek, alles is gewoon geweldig. De muziek doet niet onder voor Hans Zimmer. Het geluid van de wapens en omgeving doen in de meest gevallen niet onder voor Battlefield games, maar dan origineler en op een Halo manier ook beter. De Assault Rifle is mooi vernieuwd en het schieten ermee knettert heerlijk, ook al heb je met alle wapens maar een beperkte hoeveelheid kogels. Hierdoor wordt je gedwongen ook andere wapens te kiezen, zoals The Needler van De Covenant, of de Shotgun van The Forerunners. Het is dat je voor wapens in games geen zaligverklaring kan krijgen, maar man, wat klinkt het allemaal mooi. Neem vooral een lekkere headset of geluidssetje voor je Xbox One, dan ga je al redelijk snel springend door je woonkamer. Toegeven: Sommige wapens zijn even wennen, maar wanneer je ze allemaal gewend bent, hou je van ze allemaal. Hetzelfde geldt voor de muziek, want de originele theme is weer terug en beter dan ooit. Ook de manier waarop die in de game verwerkt is, is uitstekend gedaan. De ene grande finale na de andere en dan… machtig, wat mooi. Ja, hier ben ik dan achteraf toch het meest over te spreken. Dat mag dan ook een reden zijn om de game aan te schaffen, ook al zijn het verhaal en de actie soms chaotisch. Halo 5 is op het gebied van geluid en muziek een reden, waarom je Battlefield laat liggen.
Controls zijn even wennen, maar werken uiteindelijk soepel
De besturing van de game is even wennen, maar als je het onder de knie krijgt, dan werkt het prima en lekker soepel. Soms voelt het wat sloom aan, maar er valt voldoende in te stellen bij de opties van de game. Hierdoor kun je dus ook de besturing naar wens maken, bijvoorbeeld met welke knop je graag je granaten gooit of je korte boost activeert. Er valt weinig op de besturing aan te merken, naast een paar minuten van slome bewegingen. Dit valt helemaal weg als je weer de actie in gaat, dan gebruik je hoofdzakelijk sprinten en springen en vervagen soms de grenzen van snelheid even. Het hoort kennelijk allemaal bij de manier waarop 343 Industries de franchise zelf voor ogen had. De besturing is verder gewoon ouderwets Halo, maar dan Halo anno 2015. Er valt veel meer te besturen dan alleen de wapens uit het allereerste spel. Natuurlijk moet je er wel wat aan hebben in de multiplayer. Hiervoor moet je ook beslist geen beginnende Halo speler zijn.
Stukken beter dan Halo 4 multiplayer
De multiplayer van Halo 5 heeft mij aardig overdonderd. Vanaf het eerste potje werd ik meteen al flink op de proef gesteld. Los van mijn amateuristische vaardigheden, ben ik blij verrast met hoe de multiplayer speelde en de enorme hoeveelheid content die erin zit. Zo is er een heleboel custom gear vrij te spelen. Van helmen, tot kleuren voor je uitrusting en verschillende skins en boosts. Je kunt het je zo gek niet bedenken bijna, of het zit erin. Als je dat bekeken hebt en je gaat echt spelen, dan vergeet je meteen de verschrikkelijke multiplayer van Halo 4. De MP in Halo 5 heeft behoorlijk de draad weer opgepakt en speelt erg soepel. Arena, Warzone, alles speel je redelijk snel en dat tot wel 24 spelers tegelijk. De maps zijn van een stuk hogere klasse dan in Halo 4 en het tempo ligt op een Halo waardig niveau. Daarnaast zijn er ook nog een paar leuke, nieuwe toevoegingen aan de MP.
Zo word je na tien standaard potjes ingedeeld in een bepaalde klasse. Dit kan brons zijn, zilver, goud, platina, diamant en voor de echte wereldtoppers Onyx of Champion. Wanneer je éénmaal een dergelijke rank behaald hebt, ook wel bekend als CSR (Competitive Skill Rating), kun je opklimmen in je rank. Als je éénmaal zilver hebt bereikt, vanaf brons, kun je doorwerken, maar je kunt ook zakken in je vooruitgang. Stel dat je na een avond drinken besluit nog even tien potjes te doen, en constant gedood word en geen kills maakt, dan zakt je vooruitgang. Je zult echter bij lang na niet zo snel dalen in je rank. De CSR deelt je namelijk in bij spelers met dezelfde rank, maar dat betekent ook dat je binnen je rank met zes verschillende niveaus te maken hebt. Brons heeft 6 niveaus, maar diamant en platina ook. Op deze manier blijft er tijdens het spelen van potjes voor iedereen nog een bepaalde hoeveelheid uitdaging, maar lang niet zoveel als bij de eerste 10 standaard potjes. Ik trof vandaag namelijk een team, mijn team, dat maar tot 200 punten kwam, van de 1000 die nodig waren. Onze tegenstanders waren daar in slechts enkele minuten. Dit zal je niet zo snel gebeuren als je éénmaal ingedeeld bent in een rank.
Naast dat zijn er ook de dedicated servers die er voor zorgen dat je sneller in een goed potje terecht komt. Persoonlijk vind ik de Halo 5 MP nog net iets beter spelen dan de singleplayer, ook omdat je in beweging moet blijven om niet gepakt te worden. Het maakt de MP allemaal een stuk aangenamer en veel beter dan zijn voorganger in Halo 4. De maps zijn goed, de content is goed, de besturing is goed en de gameplay bovenal. Het werkt zelfs allemaal net zo soepel als de singleplayer. Je kunt na het spelen van de MP niet zeggen dat 343 Industries zijn best niet heeft gedaan, maar dat geldt voor de hele game.
Final verdict!
Halo 5 – Guardians brengt op eigen wijze de Halo serie weer tot leven. 343 Industries heeft laten zien dat ze echt wat in hun mars hebben en dat resulteerde in een game die ik nog met het nodige plezier weer eens zal opstarten. Qua content heeft de game bijna net zoveel te bieden als een gemiddelde RPG en qua verhaal net zoveel actie en avontuur als een Star Wars film. De overweldigende graphics, het hemelse geluid van wapens en de bijna bovenmenselijk goede muziek zorgen voor een prima titel voor het najaar. Ja, er zijn vernieuwingen die niet iedereen zal waarderen, maar in tegenstelling tot goedkope cash ins als Call of Duty, heeft 343 Industries laten zien dat het ook anders kan. Is de game het dan waar om je geld aan uit te geven? Jazeker, met een complete Xbox One console erbij. Ik heb in een aantal opzichten zelden een studio zich zo zien herpakken als 343 Industries, ook al is er nog ruimte voor verbetering. Het verhaal en de actie zijn misschien chaotisch op momenten, maar het wordt door meerdere andere onderdelen van de game, multiplayer, geluid en muziek, uitstekend afgemaakt. Petje af voor 343 Industries. Deze titel houd ik nog wel even in huis!
