Weer is wat anders
In bijna elke review waarin gesproken wordt over een filmgame heb je bij voorbaat al een klaagzang welke opduikt en welke het betreffende spel al direct af weet te klagen voordat de inhoud ook maar enigszins is onthuld. Ditmaal gaan we het hier absoluut niet over hebben, aangezien we het spel ditmaal eens niet willen vergelijken met de film, welke overigens geen baanbrekend stuk beeldmateriaal blijkt te zijn. G.I. Joe: The Rise of Cobra ligt deze maand in de winkelrekken, hopende op hoge verkoopcijfers en de goedkeuring van de fanbase.
Dat de fanbase van G.I. Joe in de loop der jaren waarschijnlijk flink is afgezwakt mogen wel duidelijk zijn. We hebben al ‘n tijdje niets meer van de welbekende TV-reeks gehoord, maar dat weerhield de filmindustrie er niet van om een geheel nieuwe film te maken gebaseerd op het forse GI-team. De game gaat een geheel nieuwe richting op, iets dat ik persoonlijk eigenlijk niet had verwacht. Het betreft namelijk een arcade-achtige third person shooter welke speelbaar is met maximaal 2 personen (offline). Het verhaal van het spel gaat nergens over, maar de gameplay lijkt in eerste instantie best innovatief te zijn. Een snelle vergelijking kan ik dan ook niet maken. In ieder geval heeft de ontwikkelaar een duidelijk doel voor ogen gehad: constante actie. En dat vinden we in deze heldengame dan ook zeker terug.
In G.I. Joe: The Rise of Cobra heb je de beschikking over een tweetal G.I. Joe members, welke elk hun eigen krachten, skills en wapens met zich meedragen. De mogelijkheden zijn zeker niet eindeloos, maar af en toe zul je gebruik moeten maken van de aloude wisseltruc ala teleportatie om zo ‘n computer te hacken of wat geschut op te roepen, maar vooral qua wapens zul je zien dat de een ‘n stuk krachtiger is dan de ander. Nieuwe karakters en dus strijdkrachten kun je aankopen middels inlevering van sterren die je kunt winnen door simpelweg goed en effectief te spelen. In totaal kun je 12 verschillende personages aanschaffen verdeeld over 3 klassen, te weten de Combat Soldier, Heavy en Commando. Vooral de Heavy specialisten weten wat een vuurpeloton inhoudt. Het leuke aan het spel is dat je ingame af en toe speciale krachten kunt oproepen die je kortstondig sterker kunnen maken. Deze worden opgespaard, al dan niet zijn deze in de omgevingen beschikbaar, welke overigens niet echt veel vrijheid weten te bieden. Het kan hierbij gaan om airstrikes, tanks of andere geschut dat je kunt gebruiken. Ook zijn er soms enkele minigames beschikbaar, waaronder de satellietaanval, welke je kunt voltooien om de vijand te verjagen. Echter draait 95% van de gameplay simpelweg om knallen.
Leuke benadering, slechte afwerking
De benadering van de gameplay is op een speelse manier op het beeldscherm gebracht en dat heeft me op zich wel weten te verassen. De aanpak van de gameplay is niet slecht, maar er zijn helaas te veel gebreken waardoor het spel niet uit de verf komt. Zo ontbreekt een online co-op speelmogelijkheid, ziet het spel er grafisch onbehoorlijk uit en werken de controls geregeld voor geen meter. Het besturen van vehicles is op een slechte manier verzorgd, net als het aim-systeem, dat vaak niet weet wat te doen. Daarnaast werkt ook de camera geregeld niet mee, en zit je op iets te knallen dat waarschijnlijk ergens buiten je beeld op je staat te rossen met al het geweld van dien. Ik kan er wel ‘n halve bladzijde aan wijden, maar feit blijft dat het ergerlijke punten zijn die de gameplay toch negatief de grond in boren. Als het spel er dan ook grafisch matig uit ziet en qua geluid te veel wisselt van volume kun je alleen maar concluderen dat de afwerking ontbreekt. Het voelt ‘n beetje als Terminator Salvation aan, welke op zich ook wel ‘n aardige gameplay had, maar ook kritieke punten had, waaronder het ontbreken van online mogelijkheden, een te korte speelduur en te veel eenzijdigheid. Die eenzijdigheid zien we overigens ook in dit spel terug, want na ‘n kwartiertje rossen en om je heen knallen heb je het waarschijnlijk wel weer even gezien met de game. En als je weer verder gaat, kun je de trigger weer flink overbelasten om hersenloos verder te knallen. Het draait dus eigenlijk om helemaal niets in dit spel, en het te magere verhaal, dat ondersteund wordt door enkele nutteloze filmpjes, en vooral veel ingame gepraat maakt het ook geen ultieme beleving. Het unlocken van content als concept art en extra levels en dergelijke is ook een kleine troost opzichzelf.
Als je nagaat dat het spel het vrijwel volledig moet hebben van de singleplayer campaign, die met maximaal 2 spelers offline gespeeld kan worden, dan mag je toch wel concluderen dat het hier gaat om een forse Xbox Live Arcade game of PSN-titel. Het spel speelt ook te speels om echt serieus over te kunnen komen. De gameplay is misschien het enige positieve aan het spel, maar dat wordt ondergedompeld door de genoemde criteria te weten controls, fletse graphics, matig geluid en een irritante camera. Daarbij komt dat de game te eentonig is en eigenlijk te kort kan blijven boeien. In het begin zul je ongetwijfeld schrikken van de teleurstellende kwaliteit, maar toch geamuseerd worden door de speelwijze. Echter zal deze voor de meeste mensen van korte duur zijn, waardoor G.I. Joe een teleurstelling blijkt.
