Final Fantasy XVI

Hij is er! Of, nou ja, hij Is er bijna. De game die volgens velen moet slagen. De genummerde Final Fantasy die ons deel XV moet laten vergeten. Die opeenvolgend ervoor moest zorgen dat we die hele gemaakte ellende van de Final Fantasy XIII trilogie even moesten vergeten. Val me niet aan, maar XIII-2 is een leuke game. Dus dat was wat mij betreft niet eens nodig. Final Fantasy XIV (geweldige game) hoeven we niet eens aan te denken, want… dat is een MMORPG en die tellen niet mee, ofzo? Bij Square-Enix dachten ze daar gelukkig anders over. Een groot deel van het ontwikkelteam bestaat uit leden van het XIV team en Naoki Yoshida is nauw betrokken bij de productie. Wie er verantwoordelijk is geweest maakt echter niet uit. Final Fantasy XVI is een erg goede game geworden die de fanbase waarschijnlijk weer zal splitsen.

Medival Fantasy

Wie bekend is met de games van Square-Enix die zich afspelen in Ivalice weten waarschijnlijk wat ze qua verhaal kunnen verwachten. Veel politiek, oorlog tussen verscheidene fracties, tragische achtergrondverhalen, grijze gebieden en geen overduidelijke bad guy, want er valt van iedereens motief wel iets te vinden. Veel van dit alles wordt, zoals we al gezien hebben in trailers, verteld op een manier waar Game of Thrones (dit is de eerste en meteen laatste keer dat ik deze vergelijking ga gebruiken) jaloers op kan worden. Geweld, bloed, massa moorden, seks en al dat andere waar meer Westerse media al jaren geen moeite meer mee hebben. Super gezellig en de perfecte manier om een broeierige zomeravond mee door te brengen. Alleen dan nog met een gigantische dosis aan anime om die zoete cocktail van Westerse en Oosterse specialiteiten te complimenteren. De korte demo die onlangs is uitgebracht gaf al een kort voorproefje van wat er verwacht kan worden. De volledige game gaat echter veel verder dan kaijus (in de game heten ze Eikon’s) die tegen elkaar knokken en vreemd genoeg het landschap grotendeels heel laten.

Er is overduidelijk een onderscheid tussen de meer anime plotlijnen in het verhaal en de achterkamertjes politiek van de verschillende koninkrijken. Alle rijken zijn uit op macht en buiten hun branded, mensen die magie kunnen gebruiken, op alle mogelijkheden uit om dat te bereiken. Met als belangrijkste pionnen in dit alles, dominants. Die als vloek of zegen de krachten kunnen oproepen van één van de vele summons (de Eikon’s) uit de volledige Final Fantasy reeks. Zo dus ook Clive Rosfield, ons hoofdpersonage. Clive start als een simpele hulp van zijn broertje, de dominant van de Phoenix. Naarmate het verhaal volgt groeit die letterlijk uit als één van de meest volwassen en interessante hoofdpersonages van de volledige Final Fantasy serie. De wereld van XVI is hard en ondanks dat het verhaal met regelmaat richting totale nonsens gaat is het de meest realistische wereld die Square-Enix de laatste paar jaar heeft bedacht.

Juist daar komt die eerder genoemde splitsing van de fanbase om de hoek kijken. Het verhaal is wat schizofreen en tegenstrijdig. Het ene moment ben je bezig met een serieus stuk waar branded op een middeleeuwse wijze zijn afgeslacht en nog geen kwartier daarvoor was je bezig met een gevecht in een soort andere dimensie als een torenhoge Eikon. Het is niet altijd even goed gedoseerd en voelt wel eens aan als een whiplash. Zelf heb ik er geen problemen mee. Ik kan me echter wel voorstellen dat anderen vooral tegen het einde aan afhaken. Simpelweg omdat het over het randje stapt. Final Fantasy XVI vertelt geen verhaal gegrond in realiteit. Het gebruikt de oud Oost Europese setting enkel als een achtergrond om een typisch Final Fantasy verhaal te vertellen. Een erg goed Final Fantasy verhaal, wat extreem opbouwend op gang komt, dat dan weer wel.

Fantasy May Not Cry

Die splitsing zal ongetwijfeld ook ontstaan over de combat en de gameplay. Het is niet onbekend dat Square-Enix al een tijdje aan het experimenteren is met de combat van de hoofdserie. Met XV deden ze al een poging om de serie meer richting actie te sturen. VII: Remake maakte daar een meer hybride variant van en met XVI hebben ze maar gewoon net gedaan alsof turnbased helemaal niet meer bestaat. Er is geen turnbased mechanisme meer te vinden. Alles is gebaseerd op actie om gevechten zo flitsend mogelijk af te handelen. Het is echter bij lange na geen Devil May Cry. Je hebt veel opties. Zo vloeiend als die game is het daarentegen zeker niet.

Combat verloopt net zoals zijn voorganger zonder enige transitie op het open veld. Zijn er monsters in de buurt of loop je tegen een wilde chocobo aan (ik zweer je, het was per ongeluk), dan kan je meteen beginnen met hakken. Dat doe je in het begin van de game voornamelijk door op één knop te rammen om aan te vallen, een knop om te ontwijken, een knop om magie te gebruiken en een aantal knoppen voor speciale vaardigheden die gekoppeld zijn aan je Eikon. Later kan Clive meerdere Eikon’s tegelijkertijd “in zich nemen” om zijn arsenaal aan speciale vaardigheden exponentieel uit te breiden en aan elkaar te knopen. Iedere Eikon heeft één standaard aanval zonder cooldown en een tweetal met cooldown. Met een druk op de knop wissel je van Eikon en kan je bijvoorbeeld eerst met een dash dichter bij een vijand komen, deze met een combo de lucht in smijten, met een andere Eikon deze weer uit de lucht trekken, met nog een combo van je af meppen en afmaken met een salvo bliksemschichten die je vanaf een afstand afvuurt. Het momentum houden en weer verder gaan naar de volgende. Combat is wat dat betreft redelijk gestroomlijnd. Je kan er wel veel meer mee doen dan dat er aan de oppervlakte zichtbaar is.

Het mag wel gezegd worden, geen enkele van de controller inputs voelt direct goed aan. Misschien is het gewenning door te veel Elden Ring, maar R1 als dodge voelt niet heel goed. L1 om te locken is nog zo een actie waarvan ik de locatie  niet snap. De andere twee varianten verhelpen dit een beetje. Ze hebben wel weer andere problemen. Dit alles kan makkelijk opgelost worden door custom bindings te ondersteunen.

Wat tevens een beetje zonde is is dat simpelweg hakken en dashen of al je cooldowns achter elkaar dumpen voor veel standaard gevechten meer dan voldoende is. Tijdens het knokken tegen trash mobs moet je zelf eruit halen wat je wilt. Hard mode helpt wel… zodra je die hebt vrij gespeeld en dat duurt wel even.

Het wordt pas bij de vele bazen echt interessant en al helemaal als je goede scores wilt halen in de arcade mode. Waar je vrijwel alle gevechten opnieuw kan doen. Het nieuwe hieraan? Je krijgt daadwerkelijk een score voor je idiote capriolen. Bazen vragen een wat meer gevarieerdere speelstijl, omdat je deze uiteraard niet zo maar de lucht in gooit of van je af rost. Een draak die rondvliegt kan je immers wat lastig bereiken zonder dat je daar een specifieke Eikon voor gebruikt.

De meest spectaculaire gevechten zijn echter weggelegd voor de Eikon battles. We hebben ze al in de trailers gezien. Ze zijn grafisch erg indrukwekkend, maar tegelijkertijd wat saai om uit te voeren. Vooral de eerste paar komen neer op button bashen en voegen wat gameplay betreft niet echt iets bijzonders toe. Ze worden met veel bombarderie aangekondigd om vervolgens als een nachtkaars met een quick time event en een filmpje uit te gaan.

Met de strijkijzer

Buiten de combat en het verhaal om heeft de serie nog nooit zo gestroomlijnd aangevoeld. Het duurt redelijk lang tot de game wat opener wordt. De eerste paar uren ben je meer rond aan het lopen in lineaire gangen, winkels om nieuwe wapens te kopen zijn er bijna niet, je hebt maar weinig mogelijkheden in je uitrusting, als healing enkel een paar verschillende soorten potions en een rechte lijn in je progressie. Dat gestroomlijnde in je uitrusting en je progressie blijft. Op een bepaald kritiek moment in het verhaal opent de wereld zich wel behoorlijk. Sidequests worden veel prominenter en ze gaan wat verder dan louter fetch quests. Het duurt een kleine tien uur tot je dat punt bereikt hebt. Het is de moeite wel meer dan waard. Het is overigens niet zo dat de game tijdens die uren slecht is. De combat en het verhaal zijn boeiend genoeg om de game staande te houden.

Moet ik het nog hebben over graphics en de muziek? Final Fantasy is het parade paardje van Square-Enix. Dat zou genoeg moeten zijn om te weten dat het met beide wel goed zit. Grafisch ziet de game er geweldig uit. Screenshots doen geen eer aan hoe goed de game er af en toe uit ziet. Dit komt wel met een prijs. Performance mode draait niet echt stabiel en graphics mode heeft vaak een erg nare hoeveelheid aan motion blur die (nog) niet uitgezet kan worden. Mijn advies is wel om te spelen op graphics mode. Het is de meest stabiele modus en de meer imposante omgevingen zien er overduidelijk beter uit. Er zijn gelukkig wel patches onderweg om performance mode stabieler te maken. Helaas lost de laatste patch nog niet veel op.

Final Fantasy XVI slaagt er zonder enkele problemen in om de vieze nasmaak van Final Fantasy XV weg te spoelen. Het is op alle fronten een veel betere game geworden. Het verhaal komt wellicht traag op gang en voelt in het begin niet heel erg aan zoals we van de serie gewend zijn, maar zodra de rem er af is stopt het niet. Menig fan zal door de combat al direct afhaken, want het hoort turnbased te zijn. Dat neemt niet weg dat het eind product erg goed is geworden. Nieuwe fans die door de setting en combat geïnteresseerd zijn geworden heet ik van harte welkom. Laat je vooral niet wegjagen.