We zien het niet veel meer tegenwoordig. Ontwikkelaars en uitgevers van games, of andere consumentenelektronica, die het aandurven om een geheel nieuwe franchise te starten. Dit is natuurlijk in de eerste plaats te wijten aan de crisis, maar in de tweede plaats ook aan het feit dat ontwikkelaars nu eenmaal zien dat de massa van vervolgen houd. Je ziet dit ook sterk terug in de Amerikaanse filmindustrie, soms ten treure uit. Gelukkig doet Capcom hier met Dragon’s Dogma niet aan. Sterker nog: Het is hun eerste gewaagde, en deels geslaagde, zet in het open wereld genre. Dragon’s Dogma is een titel die bijna doodstil de winkeltjes in kwam. De bekende ketens kregen de game niet, of bijna niet, aangeleverd in de eerste week na de release. De grotere ketens zelfs minder dan gedacht en dat is best jammer. Dragon’s Dogma is een redelijk geslaagde game geworden, die op een paar punten ver boven de gemiddelde RPG uitsteekt, maar door bekende Japanse knulligheden weer de flow uit het spel haalt. Hieronder lees je waarom.
Welcome back to life Arisen
Wanneer je de game voor het eerst gaat spelen, begin je met het selecteren en aanpassen van je karakter. Wanneer dit voorbij is begint het verhaal. Voor dat zover is moet je een hele reeks mogelijkheden door om de ideale ik te maken. Ik juich het vanzelfsprekend toe dat er veel mogelijkheden moeten zijn om je personage aan te passen. Helaas kan dat in een enkel geval een beetje frustrerend zijn. DD bijvoorbeeld; want net als in de rest van de game moet je, en blijf je, constant met menu’s in de weer. Op den duur is dit hoogst frustrerend, zeker als je per ongeluk een item verkocht hebt wat je niet wilde verkopen. Aan de andere kant heeft het ook wel iets, want de menu’s houden alles wel keurig gescheiden, zei het soms in het geschifte. Je ziet precies waar en wat staat en wat het is. Dit geld ook voor de game menu’s zelf, lost van het spel. Grafisch zien ze er niet verkeerd uit, even als de graphics over het algemeen, maar er staat soms zo belachelijk veel tekst op het scherm dat het gewoon vervelend kan zijn. Het is hier waarin ik de Japanse kant van Capcom terug zie, daar waar de rest van de game vrij Westers is.
Ook bepaalde personages ogen soms erg Oosters, maar er zitten ook meer Westers ogende personages in. Wanneer je eenmaal los in de game bent, en de intro gehad hebt, kun je ook je eerste Pawn een eigen uiterlijk geven. Pawn’s zijn reisgezelschap in de game, die je overal bij helpen, soms met gevechten, soms met advies of informatie. Ze komen uit een andere wereld, maar zien er heel menselijk uit, op een litteken op de linker of rechterhand na, die ze allemaal hebben. Ze staan de Arisen, jij, bij in hun zoektocht naar de draak die jouw hart heeft gestolen. Onderweg moet je heel veel moeite doen soms om een stapje dichterbij te komen.
Uitdaging in alles
Wanneer je een stapje dichterbij wilt komen, moet je dus een hoop moeite doen. Aan de hand van de kleine tutorial leer je met de controls om te gaan. Deze vind ik nog het beste van het spel, want het speelt echt heerlijk en realistisch tegelijk. Details zitten hem in de kleinste dingen, maar daar zul je echt zelf achter moeten komen. De uitdaging zit hem in alles. In een nachtwandeling, wat hier ook echt donker is en zal blijven, tot het maken van een wapen of het voltooien van een quest.
Met je Pawn’s kun je namelijk op verschillende manieren de uitdagingen te lijf gaan. Heeft je vriend een level 104 Pawn, dan kun jij die lenen om het jezelf een stuk gemakkelijker te maken. Je kunt in totaal 2 Pawn’s lenen, want je main Pawn kan je niet ontslaan. Ikzelf ben nog maar begin level 30, evenals mijn main Pawn, maar mijn andere Pawn’s heb ik van Xbox Live vrienden geleend. Een level 104 personage en een van 81. En het wordt er niet meteen gemakkelijker op. Hoewel de personages niet met je meelevelen, zal je toch veel uitdaging onder vinden in het bestrijden van bepaalde beesten. Veel van die beesten komen overigens uit Griekse of Romeinse legendes, en ze zijn in het begin verdomd moeilijk te verslaan, zeker bij nacht. Je bent ook zo dood als je niet op let, los van het feit wat voor Pawn’s je hebt. In elk hoekje schuilt wel een uitdaging.
Helaas ook frustrerend
Zoals ik eerder al zei, zijn de menu’s een beetje frustrerend af en toe. Helaas geld dit ook voor de camera, want die kan soms onmogelijk doen. Ik raad wel iedereen aan om de Cinematic Camera uit te zetten, wil je je TV of controller niet vernielen. Het frustrerende is ook wel de A.I. die soms ontzettend dom kan zijn, maar soms ook weer heel erg slim, hard en gemeen. Naast dat is het Engels in deze game echt een ergernis, zelfs nog erger dat het vreemde Engels in Two Worlds I. Het is echter wel beter te verstaan, maar het komt heel beroerd over. Gelukkig wordt dit allemaal gecompenseerd door een belachelijke hoeveelheid quests. Helaas bestaat er dan niet een echt fast travel systeem en moet je voor een beetje snel reizen veel geld neertellen. Gelukkig kun je heel rijk worden in de game. Ook van Live vrienden, of PSN, die jouw Pawn hebben geleend, kun je soms een crappy item terug krijgen die je weer verkoopt. En in bepaalde gevallen nemen ze Rift Crystals mee waar je weer andere Pawn’s van zou kunnen huren, buiten je eigen Live of PSN vriendenkring.
Zeker een vervolg waard!
Er is een hoop te doen, maar dat kan soms vervelend en frustrerend zijn. Gelukkig zijn er een hoop dingen, waaronder de controls en het aantal quests, die weer een hoop goed maken. Het constant heen en weer lopen naar quests kan vervelend worden, maar dan zou je niet voor deze game moeten kiezen. Het aantal items in de game is behoorlijk groot, maar het is natuurlijkwijs geen MMO achtige loot game. De quests zijn soms wat onduidelijk en er staat niet altijd aangegeven waar je precies moet zijn. De camera is niet al te best, maar dit word weer gecompenseerd als je de cinematic camera optie uit zet. Ook de A.I. moet nog een aardige operatie onder gaan, maar bij een eventueel vervolg komt dit helemaal goed, denk ik. De combinatie van Japans en Westers is niet helemaal geslaagd, maar het bied wel een hoop uren speelplezier en de frustratie kun je deels verzachten door de uitstekende guide van Bradygames aan te schaffen. In totaal wil ik niet zeggen dat de game het volle pond waard is, maar voor maximaal 45 euro heb je een hele toffe game waar je, los van de fouten in het spel, nog behoorlijk wat uren mee bezig kan zijn.
