Het is alweer 12 jaar geleden sinds ik mijn eerste kennismaking met Dragon Quest had. Dragon Quest VIII was de eerste DQ game die naar Europa kwam, zelf had ik dus geen idee wat me te wachten stond. Maar ik zag dat Akira Toriyama, bekend van Dragon Ball, het design deed en dat Square Enix het uitbracht. Voor mij voldoende om de game aan te schaffen en in 100 uur alles eruit te persen wat er maar in zat. Dus je kunt wel indenken hoe hyped ik was toen de release van Dragon Quest XI dichterbij kwam, eindelijk weer eens een single player DQ op het grote scherm.
DragonQuest XI is een traditionele Japanse RPG. Waar Square met de Final Fantasy reeks nieuwe dingen probeert en gameplay elementen verandert doen ze dat met Dragon Quest helemaal niet. Je moet dus niet van deze game verwachten dat je interactieve gevechten zult krijgen.
Het verhaal draait om ‘The Luminary’, vrij vertaald in de krijger van het licht. Elke zoveel jaren is er een moment dat duistere krachten terugkomen in de wereld van Erdrea waar het spel zich afspeelt. Om de duistere krachten te verslaan wordt er ook een ‘Luminary’ gekozen door Yggdrasil, de boom waar al het leven om draait. Aan deze persoon de taak om de duisternis te verslaan en de vernietiging van Erdrea tegen te gaan. Je bent nog maar een baby wanneer ze je moeder achterna zitten om de ‘Luminary’ te stoppen. Net als Moses beland je met je mand in de rivier wanneer een man je eruit vist en je grootbrengt. Er verstrijken heel wat jaren en opeens laten je stille krachten zich zien, wat het teken is om aan je reis te beginnen die je door vele steden zal leiden met kleurrijke karakters.
De karakters is namelijk waar het om draait en het spel zijn kracht geeft. Zoals in elke Dragon Quest is het hoofdpersonage een blank canvas. Hij heeft geen stem op de geluidjes na wanneer hij in moeilijkheden zit en heeft ook geen persoonlijkheid. Het idee hierachter is dat iedereen zich kan inleven en identificeren met dit personage. Het is soms wat storend omdat je zelf geen sprekende dialoog hebt en de rest van de karakters en NPC’s grotendeels wel maar naarmate je meer karakters hebt toegevoegd aan je groep dragen hun meer de verhaallijn waardoor het minder opvalt. Wat dan wel jammer is omdat het een blank canvas is waarom je hem niet kunt customizen, maar waarschijnlijk is dit deels omdat ze niet willen dat iedereen met een Goku in dit spel rond gaat lopen.
Altijd vette karakters
De karakters die je tegenkomt en meeneemt op reis zijn altijd de pluspunten geweest uit voorgaande games. Voornamelijk in combinatie met de goede stemacteurs waar de meningen nog over verdeeld zijn. De karakters zijn stuk voor stuk hilarisch, misschien een beetje stereotype maar dat werkt nu eenmaal goed. Er waren momenten dat ik hardop heb gelachen om de karakters, met name de oudere persoon die betrapt werd met een soort van playboy. Diegene dit bekend zijn met Japanse humor en die van de Dragon Ball manga/anime zullen het wel waarderen. Nu zullen er mensen zijn die aanstoot nemen aan deze game, voornamelijk omdat je de vrouwelijke karakters in wat uitdagende kledij kunt steken maar dat was altijd al zo in deze games en het blijft prima binnen de perken. De stemacteurs vind ik uitstekend, de accenten vliegen je echt om de oren, Schots, Brits, bekakt Brits, Amerikaans het zit er allemaal in. De stemmen voegen veel toe aan hoe het karakter is, Schots is bijvoorbeeld wat warmer en persoonlijker. Alle dialogen worden ook met tekstbalken ondersteund dus als het niet je ding is kun je dit ook uitzetten.
De gameplay is niet enorm veranderd, het blijft turn based gevechten maar ze hebben wel wat toegevoegd. Je hoeft niet meer elk karakter instructies te geven, je kunt instellen wat je wilt dat ze doen, bijvoorbeeld MP besparen of voornamelijk richten op buffs te gooien op je team. Zelf heb ik dit meteen uitgezet, voornamelijk omdat ik iedereen in de hand wil houden, en daarnaast zijn de mogelijke instructiesets niet uitgebreid genoeg. De macro setup die Final Fantasy XII hanteerde om de andere karakters te instrueren wat ze moesten doen was veel uitgebreider en diepgaander. Daarom is het goed dat dit optioneel is. Een van de grootste verbeteringen is het weglaten van random gevechten. Dit was toch wel een van de meest klassieke JRPG-elementen en op de 3DS remaster/remake van deel 8 zagen we al geen random gevechten meer. Dit is nu ook geïmplementeerd in deel XI en is denk ik de grootste reden waarom het meer toegankelijk is geworden voor nieuwelingen. Wanneer je vaart heb je nog steeds deze gevechten maar op land zie je alle monsters lopen en als je geen zin hebt om te vechten kun je ze gewoon ontwijken wat wel prettig is.
Zoals in elke RPG is de open wereld een van de belangrijkste onderdelen, hier zul je door reizen, levels grinden en dus de meeste tijd in bevinden. De open wereld is in DQ 11 niet meer zo open als in voorgaande delen, het is meer lineair geworden. De steden zijn aaneengesloten door een aantal kleinere gebieden in plaats van een enorme wereldvlakte. Hierdoor houden ze alles dezelfde schaal, behalve als je met een boot gaat varen, en is de immersie beter. Wanneer je de open werelden van vroeger had werden de verhoudingen anders zodat het niet zo lang duurde om van een plek naar de ander te komen, nu zijn de gebieden kleiner geworden maar veel gedetailleerder en vol met monsters. Doordat de wereld ook enorm is lijkt het dat het totale oppervlak van gebieden groter is dan de spelwereld van voorheen. Het detail wat in de omgevingen en de monsters is gestoken is van hoge klasse. Er zijn 395 verschillende monsters in het spel, een aantal hebben als enige verschil de kleur maar als ik een inschatting zou moeten doen zouden er wel 200 unieke monsters in zitten. Een aantal oude bekenden maar ook wat monster die ik nog niet eerder had gezien. Ze zien er allemaal beter uit dan ooit. Wat soms storend is in de open wereld en de rest van de game is de audio, de stemmen zijn uitstekend maar de goedkope midi deuntjes kosten wat tijd om te wennen. Toen ik net begon en ik hoorde de muziek dacht ik echt dat ze de audio van deel 8 een-op-een hadden overgezet naar dit deel. Nu lijkt me dat ze wel wat verbeterd hadden maar de audio zelf is gelijk. Als je bij een kerk komt om op te slaan krijg je dezelfde muziek te horen als bij deel 8. En als je net als mij 100 uur in dat deel hebt gestoken zou het wel prettig zijn wat frisse deuntjes voorgeschoteld te krijgen.
Wat deze game zo enorm goed maakt is de hoeveelheid content erin zit. Na 50 uur had ik het gevoel dat ik pas op de helft van de game zit. De grootste verrassing is het enorme verhaal wat je langs verschillende steden brengt die allemaal hun eigen geheim hebben, door dit geheim op te lossen kun je verder met het verhaal. Maar wanneer je de game hebt uitgespeeld is er de plottwist dat je verder kunt spelen, de game heeft namelijk meer dan één einde. Je kunt hier makkelijk 100 uur of meer in stoppen, er zijn leuke sidequests, een aantal fetchquests maar ook wat interessantere monster hunts. Er zijn weer mini medals te verzamelen, dit is een terugkerend ding in DQ-games, je vindt deze medailles in de open wereld, door kistjes te openen of potten te breken. Je krijgt naarmate de game vordert een stempelboekje en voor elke medaille krijg je een stempel. Heb je een aantal stempels krijg je een item of equipment. Voor de verzamelaar is er dus genoeg te doen. Een optionele activiteit die je kunt doen terwijl je rust bij een kamp is het creëren van je eigen gear of het verbeteren van je huidige. Dit doe je door de ‘Fun Forge’. Je moet basismaterialen verzamelen en een receptuur en dan kun je door middel van een minigame een wapen maken. De recepturen kun je vinden in de boeken, dus als je een boekenkast ergens ziet met een rood boek erin is het van belang die even te lezen. Door ‘perfection pearls’ te gebruiken kun je een huidig wapen of uitrusting verbeteren en krijgt deze betere statistieken. Een leuke minigame, je kunt hem links laten liggen maar als je de basismaterialen hebt is het makkelijker en goedkoper dan het wapen in de winkel kopen. Dit kun je ook gebruiken om geld te verdienen.
Als ik me afvraag of DQ11 aan mijn hoge verwachtingen voldoet die ik had na het spelen van deel 8 kan ik niets anders zeggen dan volmondig ja. Mijn verwachtingen lagen geheel in lijn met wat het spel is, een ouderwets goede JRPG met een uitstekend verhaal, leuke karakters en een niet al te diepgaand vechtsysteem. Al deze elementen doen het spel gewoon heel goed waardoor het een uitstekende ervaring is geworden. Het enige wat je het misschien kwalijk kunt nemen is dat het te veilig speelt, maar zolang deze games niet heel vaak uitgebracht worden is het niet erg om eens in de zoveel jaren weer een erg goede retro JRPG te spelen zoals vroeger. De verbeteringen die toegevoegd zijn zoals je hele team krijgt XP ook al zitten ze niet in je main party, zorgt ervoor dat deze nog veel vriendelijker en toegankelijker is om te spelen. Dit in combinatie met de grafische presentatie en leuke verhaallijn maakt dit een aanrader voor iedereen die JRPG een warm hart toedraagt.
