In het teken van…
Waar het derde jaar van de Destiny wereld eigenlijk in het teken zou moeten staan van de opvolger werd begin dit jaar al snel duidelijk dat Destiny 2 op zich laat wachten. Na de magere update van april waarin Challenge of the Elders werd toegevoegd en de light cap naar 335 ging kwam vorige week eindelijk de volwaardige uitbreiding, Rise of Iron uit.
Rise of Iron draait om Lord Saladin, de laatste van de Iron Lords die je waarschijnlijk wel kent uit het Iron Banner multiplayer evenement. Het verhaal draait om het gevaar op te zoeken dat ten oorzaak lag van het bijna compleet uitroeien van deze lords. Het visualiseren van het verhaal is sinds de komst van de Taken King erg vooruit gegaan, prachtige cutscenes zorgen ervoor dat je veel meer geinvesteerd raakt in het verhaal. Rise of Iron borduurt hierop verder en hoewel het een kort verhaal is biedt het diepere achtergrondinformatie in de Destiny lore. De duur van het verhaal is een klein aantal quests en in 2 uur ben je wel door het hoofdverhaal heen, dit is enigszins wel jammer, voor een uitbreiding die bijna net zoveel kost als de Taken King wordt er meer verwacht.
De uitbreiding kent een nieuwe social space, ‘Felwinter peak’, niet te verwarren met game of thrones zijn winterfell, waar ik zelf al een aantal keer in trapte. Deze plek bevat dezelfde elementen als de welbekende tower dus heel veel meerwaarde naast het oppikken van bounties/quest ligt hier niet. Je ziet veel spelers toch weer standaard de Tower kiezen voor hun hoofdplek om terug te komen en engrams in te leveren. Felwinter peak is de top van een berg en de thuisbasis van Lord Saladin. Het is een prachtig besneeuwde plek en de mooiste omgeving in heel Destiny. De omgevingen in missies en patrol ziet er ook erg mooi uit, naast het gebruiken van bestaande elementen/omgevingen hebben ze hier wel een draai aan gegeven door middel van het plaatsen van elementen en sneeuw waardoor het toch wel een frisse vertoning wordt. In de strikes zie je helaas net zoals in de Taken King dezelfde omgevingen terugkomen met vernieuwde tegenstanders wat het als een herkauwing aanvoelt. De vijanden zijn ‘Devil Splicers’, wezens die door middel van nanotechnologie zichzelf erg krachtig hebben gemaakt. Ze zijn uiteindelijk natuurlijk wel een rebranding van bestaande vijanden. Het trucje van de taken is weer van stal gehaald voor het creeren van nieuwe vijanden. Wat dan wel weer mooi is zijn de looks, in plaats van het zwart-witte van de taken is ditmaal gekozen voor rode accenten wat vooral in combinatie met de winterse sfeer mooi afsteekt.
Nadat de main quest klaar is begint het ontdekken van de wereld, sidequests en natuurlijk het vergaren van alle nieuwe exotics. Met betrekking tot exotics zijn er oude van stal gehaald zoals de befaamde Gjallerhorn maar ook nieuwe wapens zijn ontworpen zoals een zwaard wat je aan het einde van de main quest als beloning krijgt. Naast nieuwe wapens en armor zijn er op huidige wapens ook extraatjes toegevoegd, je kan nu met een aantal items je wapen een andere skin geven, de multitool kun je een realistische mp5 skin geven wat er zeer vet uit ziet. Een nieuw artifact systeem is gemaakt om je meer opties toe te voegen aan je inventory slots. Bij Tess Everess kun je met echt geld ook wat meer looks kopen. Gelukkig zijn alleen nog maar cosmetische zaken achter een microtransactie muur gezet.
Het nieuwe gebied ‘Plaguelands’ is een prachtig gebied, een combinatie van bestaande omgevingen met uiterlijke toevoegingen en een aantal unieke omgevingen. De vormgeving van het gebied vind ik persoonlijk veel aantrekkelijker dan de dreadnought, maar wat de dreadnought voor heeft is dat er veel meer te doen is, daardoor zul je niet zo veel tijd in de plaguelands vertoeven. Er zijn enkele interessante dingen en een daarvan is de Archon’s Forge. Dit doet denken aan de Court of Oryx van de Taken King maar dan nog een stuk groter. Het is een groot arena gevecht waarin je met je fireteam hordes vijanden moet verslaan. Waar dit verschilt van Court of Oryx is dat dit meer team based is. Je moet een offering hebben die random dropt van verslagen vijanden, en met deze offering kun je een forge starten. De moeilijkheidsgraad ligt hem in de offering, er zijn soorten offerings waarvan perfected de beste is en ook zorgt dat je de moeilijkste instance krijgt, met de grootste mogelijkheid op goede loot. Het is nu wat lastiger en het is essentieel om met je fireteam te zijn en met wat geluk een aantal random mensen die in de spelwereld zitten. Je wilt niet je perfected offering weggooien omdat je met een stel random mensen aan de slag gaat. In Court of Oryx was dit nog prima te doen. Dit maakt forge ook een van de beste onderdelen uit Destiny. Het is uitdagender en grootser dan Court of Oryx of zelfs de Challenge of the Elders.
Het grootste deel van de spelers zijn natuurlijk het meeste geïnteresseerd in de nieuwe raid, ‘wrath of the machine’. Dit natuurlijk om dadelijk wanneer de ‘hard mode’ uitkomt te trachten om de nieuwe max light level van 385 te halen. Geheel in stijl van de uitbreiding speelt de raid zich meer in de open wereld af. De sterke punten uit elke raid is weer het belang van teamwork. In de raids van jaar 1 zag je nog wel eens dat het met 3 man ook lukte, zie je dat er sinds de Taken King gameplay mechanieken zijn gemaakt om teamwerk belangrijker te maken. De normal mode van de raid is wel goed te doen als je een goed ingespeeld fireteam hebt, voor diegene is het nog even wachten op de hard mode.
Voldoende wijzigingen
Op multiplayer gebied zijn er ook voldoende wijzigingen, te beginnen met een nieuwe spelmodus genaamd supremacy. Deze spelmodus klinkt voor spelers van andere shooters wellicht bekend in de oren, het gaat om kills en om de orbs op te pakken die degene die sterft laat vallen. Een bekend concept voor velen, is het toch een leuke toevoeging aan de standaard team deathmatch gameplay. Je scoort punten door zelf kills te maken, orbs van gedode vijanden op te rapen en teamgenoten hun orbs op te rapen wanneer ze gedood zijn. Een aantal nieuwe maps zorgt ook voor wat vernieuwing wat welkom is.
De grootste impact op multiplayer gebied is de langverwachte private match. Eindelijk kun je zelf een match opzetten en tegen bekenden spelen. Vanuit de community was dit al sinds vanilla Destiny een zeer gewilde optie, vooral omdat dit Destiny nodig heeft om meer richting de esport kant op te gaan. Fireteams kunnen zo private tegen andere spelers spelen van een hoog niveau waardoor er meer competitie ontstaat dan de willekeurige match ups in de crucible.
Al met al is Rise of Iron een uitstekende uitbreiding, hij biedt minder dan de Taken King en kost ook minder. De main quest is teleurstellend ter vergelijking met de voorgaande updates maar daarentegen bieden de nieuwe spelelementen meer waar voor hun geld. Archon’s forge en de raid zorgen voor meer dan genoeg vermaak om het tot Destiny 2 uit te houden.
