Game met ballen
Het gaat weer wervelen en net voor die storm komen er van die games uit die nog net even voor de blockbusters uit willen komen. Zo’n game is Bang-On Balls: Chronicles, een game die al enige tijd terug voor de PC uit kwam als early-access titel, maar die nu alsnog naar de console komt. Wij gingen aan de slag met de game en lieten ons verrassen.
Een game met ballen, zo kunnen we dit spel wel noemen. Je bevindt je in een knotsgekke sandbox adventure platformer waarin je zowel alleen als co-op lekker kunt gaan stuiteren. het concept is vrij simpel. Je bent een soort bal die rond stuitert door de 3D-werelden van de game. Je kunt dashen, waarmee je objecten en tegenstanders kunt verwoesten, maar uiteraard kom je de nodige obstakels tegen, waaronder hoogteverschillen en vijanden die je aanvallen. Je bent BOB, een roekeloze stuiterbal die de chaos opzoekt, en jij dus ook. Rol, spring, verdedig met je schild en customize in deze creatieve game waarbij toegankelijkheid het toverwoord lijkt te zijn.
Heel veel meer dan dat is het eigenlijk niet. Je hebt verschillende spelwerelden in de game, waaronder zelfs een Sovjets vs. Amerika setting waarin je allerlei bozen sovjet-ballen neermaait. Je kunt in de game dashen dus maar ook blokken. Als je health-niveau op raakt ga je dood, maar je kunt simpelweg gewoon weer via een auto-savepunt verder. Verder kun je gebruik maken van inventory, wat in principe ook deels het customizen van het character betekent. Heel veel meer dan dat is het op zich niet. Je dasht eigenlijk constant door de levels heen en moet bepaalde objecten zien te vinden en verwoesten. Of je moet een rakket samenstellen met onderdelen waaronder een motor en frame dat je bij elkaar moet schrapen. De missies zijn ontzettend eenvoudig in elkaar gezet maar het vinden en bereiken ervan vormt vaak de lichte uitdaging. Moeilijk wordt het echter nooit en echt spannend ook niet dus.
Dit alles lijkt in het begin verplicht online te moeten maar kan ook gewoon lekker alleen als je dat wenst. Waar ik me persoonlijk wel aan stoorde is het constante dashen dat je eigenlijk plichtmatig doet om snel vooruit te komen. Dit zorgt na enige tijd aardig voor een controller-muisarm, of hoe ze dat ook willen noemen. Ik zeg maar gewoon ‘irriterende vingerspieren’. Je hebt wel een button waarmee je constant harder vooruit kunt rollen, maar dashen lijkt toch net wat sneller te gaan dan dat, waardoor het een obsessie wordt om dat maar constant in te drukken. De setting van de game daarentegen is wel zeer vrolijk en vriendelijk. De graphics zijn speels en zijn op zich best wel scherp, al weet het niet echt of het cel-shaded wil zijn of daadwerkelijk cartoonachtig. De muziek op de achtergrond fleurt dit alles op met veelal ritmische muziek, dat eigenlijk ook weer niet muziek is, maar meer een mix van geluiden.
Eigenlijk valt er maar weinig te vertellen over deze game. Het concept mogelijk duidelijk zijn; Dat is te simpel voor woorden. Grafisch en qua audio weet het spel eigenlijk niet geheel welke richting het op wil. Objecten zijn scherp, maar toch ook weer hoekig weergegeven. Tralies bijvoorbeeld is rond, maar je ziet toch rechte vormen waardoor het weer niet rond oogt. Vloeren zien er blurry uit, maar toch ook weer best wel oppervlakkig. Lichtinval moet extra details geven, maar de kleurovergangen zijn dat juist weer niet. Ook qua audio valt hetzelfde te vertellen. Je hoort geluiden, maar wat is het eigenlijk? Muziek? Of simpelweg wat geluidseffecten? De game mist ‘n beetje richting over elk vlak. Ook de diepgang had beter gekund. Deze platformer is het dan ook net niet wat dat betreft. Het is op zich offline en online best een prima game waarmee je best wel wat uurtjes vermaak kunt ophalen. Echter wordt het ook nooit echt heel boeiend, waardoor het spel niet heel veel meer scoort dan voldoende.
