Absolum

Forests of rage

Ze hebben nu toch wel alle genres gevonden om roguelite elementen aan toe te voegen. Platformers, schietspellen, kaartspellen, 3D avonturen, etc. je kan het zo gek niet verzinnen of er is ondertussen wel een spel in het genre wat nu geclassificeerd kan worden als een roguelite. Een roguelite beat-‘em-up was ik echter nog niet tegengekomen. Vreemd eigenlijk, want dat genre heeft het spelen in korte sessies, doodgaan en weer opnieuw beginnen zowat samen met shoot-‘em-ups uitgevonden. Herinnert iemand zich ‘Battletoads’ of ‘Abadox? Niet de eerste in hun genre, maar wel beide meedogenloos. Een ‘Battletoads’ met roguelite elementen zou wellicht nog uit te spelen zijn. Als dat spel überhaupt een einde heeft.

Niet raar dat ontwikkelaar ‘Guard Crush’ zich hieraan waagt. Zij zijn verantwoordelijk voor het geweldige ‘Streets of Rage 4’. ‘Absolum’ is daarentegen een volledig nieuwe IP in een totaal andere setting. ‘Absolum’ speelt zich namelijk af in een fantasy setting en een land (Talamh) waar magie na een grote catastrofe is verboden door de Zonne Koning Azra. Voltijd tiran en deeltijd magie gebruiker. Magie tegenhouden kan uiteraard alleen als je zelf een beetje hypocriet bent en aan de macht wil komen. Andere gebruikers van magie komen in opstand en je hebt een game te pakken met een motief voor wraak en allerlei andere kleine verhaaltjes en missies.

Rogue-‘em-up

Het verhaal is niet zo zeer het meest interessante. Vaak zit deze op de achtergrond en zijn er hints tijdens het inspecteren van allerlei randzaken, zoals standbeelden en achtergronden in de wereld. Karakters praten met elkaar in de centrale hub en NPC’s vertellen je meer over wat er in de geschiedenis van Talamh is gebeurd. Dit wordt niet altijd met een behoorlijk tempo gedaan. Het geeft je wel genoeg om tijdens iedere run iets nieuws te zien of te horen waardoor het wel fris blijft.

Dat geldt net zo zeer voor de gameplay. ‘Absolum’ heeft een wat scheve curve wat progressie betreft. In de eerste paar uren ben je vooral bezig om met één van de twee speelbare personages tegen een muur aan te rennen, totdat het allemaal een beetje klikt. Je levensbalk is klein, er wordt niets uitgelegd, je hebt maar één speciale aanval en nog niet eens een super aanval. Naarmate je vaker dood bent gegaan en steeds verder komt speel je twee extra personages vrij, je krijgt de mogelijkheid om je karakters permanent sterker te maken, iemand legt je precies uit hoe combat werkt en je hub wordt steeds uitgebreider met alle spullen die je onderweg vindt. Zodra dat allemaal is vrijgespeeld vliegt de progressie door het dak. De eerste van de in totaal vier gebieden kan je dan ook het meeste zien als een plek om te trainen. Zodra je een beetje bekend bent met de systemen ram je daar binnen een kleine vijftien minuten doorheen en sta je alweer aan de andere kant van de spelwereld.

Smooth-‘em-up

Combat zelf is snel, vloeiend, vol met combo’s en vijanden die initieel vrij lastig kunnen zijn om te doorgronden. Daarnaast liggen er geregeld voorwerpen op de grond waar je mee kan gooien om een opening te maken. Dat kunnen de standaard stenen, bijlen en werpmessen zijn, maar er zitten ook wat originelere spullen tussen, zoals stenen die elektriciteit schieten en exotisch fruit dat blijft stuiteren.

Je hebt je twee normale aanvallen die met modifiers allebei aangepast kunnen worden en volledig veranderen. Deze modifiers krijg je meestal na bazen en geeft één van de karakters bijvoorbeeld een tragere meer veel dodelijkere draaiaanval dan een normale klap van haar zwaard. Ze kunnen je speelstijl nogal veranderen dus het is niet altijd even verstandig om die te accepteren. Daarbij heb je nog een speciale aanval waar je mana voor nodig hebt, wat oploopt tijdens het knokken, een ultra die je eenmalig kan gebruiken en een dodge om te ontwijken. Doe je dat op tijd dan raken vijanden uit balans. Doe je dat met een normale aanval dan ontstaat er wat de game een “clash” noemt. Deze is een stuk lastiger om uit te voeren, maar geeft je zelfs tegen bazen alle voordelen die je kan bedenken en creëert een opening die je maar al te graag zou willen hebben. Combineer dat met een multiplayer modus voor twee personen en je hebt een heerlijk hectische ervaring. Het mag wel gezegd worden, ‘Absolum’ kan een lastige game zijn. Vijanden slaan hard en bazen kunnen binnen een paar klappen je volledige levensbalk laten verdwijnen. Het voelt wel nooit oneerlijk aan en met een beetje slim spelen zou je zonder permanente upgrades de game uit kunnen. Een arcade modus met wat variabele upgrades, een oplopende moeilijkheidsgraad en meer levens zit er helaas (nog) niet in, maar zou wel enigszins welkom zijn.

Map-‘em-up

‘Absolum’ houdt de variatie in runs er ook goed in door al snel geheime paden te introduceren. Bazen in de verschillende zones blijven hetzelfde, maar routes zijn gevarieerd genoeg om lang genoeg nieuwe dingen te vinden. Nu ga ik wellicht heel ver graven, maar het lijkt een beetje op ‘Castlevania III: Dracula’s Curse’ met een extra laag. Alleen in het eerste deel van het eerste gebied krijg je al per route, er zijn er drie, meerdere opties om van het bewandelde pad af te lopen. Ieder met eigen missies, vijanden en omgevingen.

Zelden weet een roguelite mij nog echt te verrassen na het geweld van ‘Hades’. Deze game komt een beetje uit het niets en verpletterd die verwachting. ‘Guard Crush’ en ‘Dotemu’ doen het gewoon nog een keer. Over de tekenstijl heb ik het nog niet eens gehad, maar deze is geweldig. Animaties zien er onwijs goed uit en de hele game is ondergedompeld en een wat zwarte verf achtige sfeer. Alle juiste neuronen worden door deze game geraakt. ‘Hades II’ is net uit early access en ‘Absolum’ kan daar wat mij betreft bij gaan staan.

Ik ga weer verder met knokken.