Er is een grote kans dat Ys de meest ondergewaardeerde en onbekende JRPG-serie is die ooit heeft bestaan in Europa. Vanaf de PSP kreeg het pas echt een beetje voet aan de grond. Toen zaten we al op deel zes. De vorige delen waren weliswaar al met behulp van fan vertalingen te spelen, maar dat was alleen weggelegd voor de echte fans. In het heden geniet de serie degelijk succes en de betere games (Origin, Oath in Felghana, Lacrimosa of Dana) zijn overal beschikbaar. Ys IX: Monstrum Nox is het nieuwste kindje van ontwikkelaar Nihon Falcom en ik heb gemengde gevoelens. Het had de monsterlijke taak om het geweldige Ys VIII: Lacrimosa of Dana op zijn minst te evenaren. Dat is helaas niet overal gelukt.
Adol Christin, het hoofdpersonage van de serie, iemand die een schip laat zinken door pure aanwezigheid en buitensporig avonturier. Ook wel bekend als The Red door zijn vuurrode haren. Wat in de wereld van Ys uitzonderlijk is. In de hele Ys serie speel / lees je zijn kronieken. De achterliggende gedachte is dat hij deze jaren geleden heeft geschreven en dat je ze als speler aan het herbeleven bent. Adol had nogal de gave om altijd op de één of andere wijze bij een apocalyptische of legendarische gebeurtenis te zijn. Een slimme manier om alle spellen chronologisch aan elkaar te koppelen, maar ze toch allemaal los van elkaar te kunnen spelen. Monstrum Nox is de eerste die daar zachtjes neen tegen fluistert. Het is niet persé vereist om eerdere delen gespeeld te hebben. Het helpt echter behoorlijk als je dat wel hebt gedaan, want het gaat ietsje verder dan simpel: “Goh, wist je nog toen we?”
Balduq of Hazard
Monstrum Nox speelt zich volledig af in en rond Balduq. Een dermate grote stad met een nog grotere gevangenis die samen kunnen dienen als speeltoneel voor een volledige game. De ridderlijke orde is niet zo blij met het bezoek van Adol en diens maat Dogi. Ze hebben wat vragen over hoe Adol nou eigenlijk altijd is betrokken bij al die apocalyptische bedoelingen. Volkomen logisch als we het even gaan ontleden. Afijn, Adol wordt de gevangenis ingegooid, Dogi gaat vreemd genoeg vrijuit en iedereen in Balduq is weer blij. Na een tamelijk korte overhoring ontsnap je natuurlijk. Een volledige game zich laten afspelen in een wat grauwe gevangenis is natuurlijk nooit interessant. Onderweg kom je een jongedame tegen die jou neerschiet en opeens zit je opgescheept met een outfit uit een videoclip van Marilyn Manson en de speciale krachten van Alucard. Voordat je ook maar één vraag kan stellen aan die jongedame is ze al met de Noorderzon vertrokken en ren je weer voor je leven. De toon is gezet. Later kom je erachter dat je nu een zogeheten Monstrum bent, dat er meer zijn en dat jullie moeten vechten om de Grimwald Nox te vernietigen. Anders kan het nog wel eens het einde van Balduq betekenen. Zit je dus toch weer met je neus in zo een vervelende apocalyptische gebeurtenis.
Bovenstaande wordt allemaal in zeer korte bursts verteld tijdens de rest van het verhaal. Monstrum Nox is veel persoonlijker dan de vorige delen en de eerste uren is de game vooral bezig met het vertellen van de achtergrondverhalen van de overige Monstrums. Wie zijn ze, waar komen ze vandaan en waar vechten ze nou werkelijk voor. Het hoofdverhaal zelf verdwijnt regelmatig op de achtergrond om daar plaats voor te maken. Niet zo zeer een probleem. Het is altijd wel een behoorlijke verademing om nou eens te weten wat er echt in de hoofden van je bondgenoten speelt. Het geeft de personages wat meer bagage dan simpel ‘boze tiener’. Waar Monstrum Nox wel over struikelt is de toch wat inconsistente verdeling van het hoofdverhaal. In het begin heb je natuurlijk tientallen vragen. Wie is die jongedame? Wat speelt er af in de grote gevangenis? Waar komt de Grimwald Nox vandaan? Wat is een Monstrum eigenlijk? Waarom kan een Monstrum niet ver de stad uit? Dit wordt natuurlijk mondjesmaat duidelijker, totdat de game een gigantische expositie dump aan het einde van de game op je bord dondert. Dan spreek ik over het kaliber waar de één zijn of haar ogen van laat rollen, de ander verbaasd naar het scherm kijkt en een derde nog steeds geen idee heeft. Fans zullen het wel kunnen waarderen door alle knipogen naar de vorige delen, maar het ging wat mij betreft net een tikkeltje te ver. Ik was veel meer geïnteresseerd in de verhalen van al die andere Monstrums. Dat zegt eigenlijk al een beetje genoeg.
Lacrimosa of Nox
Het is al eerder benoemd dat Monstrum Nox de taak had om het fantastische Lacrimosa of Dana te evenaren. Wat basis gameplay betreft is dat volledig gelukt. Monstrum Nox speelt vrijwel hetzelfde als Lacrimosa of Dana met een aantal toevoegingen die de combat alleen maar beter heeft gemaakt. Het speelt nog steeds als een razendsnelle actie-RPG met meerdere karakters. Alleen dan met meer manieren om je tijdens gevechten te verplaatsen. De basis is een simpele aanval die een balk vol laat lopen waardoor je weer speciale aanvallen kan uitvoeren. Een andere balk loopt weer vol waarmee je een boostmodus kan activeren. Die weer gebruikt kan worden om je super aanval uit voeren. Het is niet zo zeer uniek. Het zorgt wel voor een aangenaam snel systeem waar je vooral op hogere moeilijkheidsgraden voorover van de bank afvalt, omdat die punt van de bank nou eenmaal een keer eindigt. De nieuwigheid zit hem in wat je krijgt van je mede Monstrums. Iedere nieuwe bondgenoot komt gepaard met een bepaalde speciale kracht die het leven in Balduq net een stukje eenvoudiger maakt. De eerste geeft je bijvoorbeeld de mogelijkheid om tegen muren aan te lopen, de tweede vleugels waarmee je kan zweven en de derde een detective modus waar Batman jaloers op kan zijn.
De verdedigingsmissies uit Lacrimosa of Dana zijn ook terug in Monstrum Nox. Ditmaal om de Grimwald Nox een halt toe te roepen en gedeeltes van de stad vrij te spelen. Deze missies zijn te vergelijken met grote slagvelden waar je met alle Monstrums en ondersteunende karakters volledig uit je dak gaat. Het is de bedoeling dat je een pilaar beschermd door monsters zo snel mogelijk af te maken. Ondersteunende karakters helpen je hierbij door je bijvoorbeeld te helen of een boost te geven. Het is tijdens deze missies dat de combat zich van zijn beste en slechtste kant laat zijn. De moeilijkere gevechten met grotere monsters zijn behoorlijk intens. Wisselen van karakters is vereist en domweg knoppen rammen resulteert al snel in een lege levensbalk. Dat is de beste kant. De slechtste kant is als je tegen een berg aan zwakkere monsters dient te knokken die maar skills blijven spammen. Door de chaos verlies je al snel alles uit het oog en dan is de enige optie…… knoppen rammen. Het is niet dat het moeilijk wordt, maar het is totaal niet bevredigend om te winnen terwijl je zelf alleen maar een beetje skills aan het spammen bent. Gelukkig zijn er niet bar veel van deze missies en is de combat nog steeds het sterkste punt van de game.
Home improvement
Minder enthousiasmerend is de setting. Zoals vermeld, Monstrum Nox speelt zich volledig af in één enkele stad, een gevangenis en een heel kleine greep aan buitengebieden. Dat hoeft niet direct een nadeel te zijn. Bloodborne gebruikte dezelfde soort setting en was fantastisch. Balduq is daarentegen een saaie grijze droevige stad. De gevangenis is natuurlijk niet veel beter. Al geeft die juist in de latere uren van het spel de meest interessante omgevingen. De stad begint pas te leven als je je bezig gaat houden met de vele sidequests. Die overigens redelijk goed zijn. De vaardigheden van de Monstrums gebruiken om van locatie naar locatie te maneuvreren verveelt nooit. Er zijn genoeg hoeken en gaten met items om je uren bezig te houden. Het is tijdens het zoeken dat de stad je echt het idee geeft dat deze locatie een goed idee was, want tijdens het hoofdverhaal zit hij alleen dwars. De volledige buiten locatie van de stad is tevens de enige plek waar de framerate van de game met regelmaat zakt als een blok beton in een plas water. Vreemd, want indrukwekkend zijn de graphics totaal niet.
Mijn mening over deze game is misschien wel net zo inconsistent als de game zelf. Er waren momenten dat ik de game niet kon loslaten door de combat. Een minuut later zat ik weer met lichte verveling naar mijn TV te kijken, omdat Balduq zo een saaie setting is. Het hoofdverhaal blijft niet echt boeien. Terwijl de verhalen van je bondgenoten juist weer wel erg interessant zijn. Het is vooral de combat die de game overeind houdt. Eigenlijk zoals bijna alle andere actie-RPG’s van Nihon Falcom.
