Trappen tot je ’n ons weegt
Soms heb je van die games waaraan je na 10 seconden al af kunt zien dat het gaat om een niet door Europa of Amerika ontwikkelde game. Meestal heb je dan al snel te maken met een game afkomstig uit het verre Oosten, waar inmiddels mindere tijden zijn aangebroken. Een game die typisch Japans is, en daar ook al een tijdje uit is, is natuurlijk Yakuza 4. SEGA heeft besloten ook deel 4 naar Europa te brengen, en dat resulteert dan ook in deze review van het spel.
Met Yakuza 3 achter de kiezen, die niet eens zo’n lange tijd geleden verscheen voor de PlayStation 3, kunnen we al snel weer aan de slag met het volgende deel. Yakuza 4 speelt zich wederom, net als de originele game, vrijwel constant af in de stad Kamurocho, ook wel Kamuro City, een verzonnen stad welke zich in Japan bevindt. Maar daar blijft het niet bij, want er zijn ook enkele andere locaties aan de game toegevoegd. Zo kunnen we rondrennen in de achterbuurt van Kamurocho en de omgevingen van chika gaan bekijken, waarbij we ondergronds kunnen gaan. Het spel draait daarnaast om meerdere karakters, waaronder Kenichi Endou, Haruka Sawamura, Goro Majima, Daigo Dojima , Goh Hamazaki,Kazuma Kiryu, Masayoshi Tanimura en Shun Akiyama. Met deze laatste begint je verhaal, en je volgt ook nog 3 andere mensen die een hoofdrol spelen. Het luie begin waarin je gebeld wordt door een mollige meid die je aan de kop zeurt slaat al snel om wanneer je tijdens je weg de nodige gevechten zult moeten aangaan met straatbendes, en natuurlijk clans. Elke vechter waarmee je aan de gang zult gaan heeft zijn eigen stijl van vechten, en dat zorgt dan ook voor iets meer variatie in de battle mode. De combinaties vliegen je om de oren, net als de objecten in omgevingen, en de karakters zelf. Characters sprinten nu automatisch, en het rennen hoeft dus niet meer met de rechter trigger te gebeuren, maar al te veel nieuws vinden we helaas niet. Naast het kopen van de welbekende upgrades, voor de verschillende klassen en kun je levelen, en diverse andere RPG-elementen verder bijschaven, al dan niet bekijken en analyseren. Tijdens straatgevechten bijvoorbeeld kun je bepaalde combo’s maken die op je scherm worden aangegeven en bij het voltooien hiervan zul je snellere progressie maken en dus sneller bepaalde skills kunnen leren. De gevechten leveren diverse interessante consequenties op, waaronder gebroken neuzen, en brekende botten, die de toch wat arcade actie wat extra kracht bijzetten.
Weinig nieuws onder de Japanse rijzende zon
Hoewel het spel je geen volledige vrijheid geeft in de omgevingen, en je uiteraard op het goede spoort probeert te zetten door locaties te marken, kun je ook gewoon van het verhaal afstappen, en een eigen avontuur beleven door side-missies te doen. Mensen die je tegenkomt kunnen je bepaalde informatie meegeven, maar je kunt ook simpelweg even ontspannen door een potje te bowlen, golfen, darten of te tafeltennissen. Yakuza 4 biedt daarmee dus heel wat speelmogelijkheden, die variëren van minigames, tot wat rondrennen en verkennen, tot flinke vechtactie. Echter wijkt de gameplay vrij weinig af van versie 3, die we vorig jaar onder handen konden nemen. Toch was die game al vrij compleet, waarmee Yakuza 4 verder borduurt op een al vrij compleet concept.
Als Yakuza 4 geen fantastisch verhaal had, dan was het qua gameplay misschien een lachertje geworden. De tussenfilmpjes, die soms wel tegen ’n kwartier aan tijd per stuk aandrukken, zorgen ervoor dat je je betrokken voelt bij de karakters, en iets snapt van hetgeen er in je naaste omgeving gebeurt. Daarnaast zetten de filmpjes extra kracht bij door net voor de actie de druk op te voeren, en de spanning op te wekken, waardoor je als speler zijnde nog beter wilt presteren, of juist extra hard iemands schelde in wilt slaan. Het verhaal is typisch Japans, misschien soms zelfs wat te langdradig en ook gemengd met wat minder interessante momenten, maar is uitermate uniek. Iets wat je dus nog nooit eerder hebt ervaren, elke game weer. Daarnaast beleef je ditmaal het verhaal van 4 karakters, waardoor het niet 1 langdradig verhaal wordt, maar een mengelmoes van 4 fantastische plots.
Beter te lang dan te kort!
Een goed verhaal met lange cinematics kan natuurlijk niet zonder geweldige graphics. Hoewel Yakuza 4 er ingame aardig uit ziet, zijn de cinematics van een stuk hogere kwaliteit. Je moet natuurlijk geen Final Fantasy XIII niveau verwachten, vooral niet gezien de vele uren aan beeldmateriaal die deze disc met zich meeneemt, maar het oog zal ongetwijfeld gecharmeerd zijn van de tussenfilmpjes, welke je overigens niet kunt skippen, wat op diverse momenten wel gewenst zou zijn, vooral dus op de wat minder interessante momenten, die je in elk filmdrama, actiefilm, of wat dan ook zult tegenkomen. “Ik geloof het wel” is er in Yakuza 4 dan ook niet bij. Het is en blijft elke seconde meekrijgen van het verhaal, of je nu wilt of niet. Qua audio is Yakuza natuurlijk niet de meest prettige game, tenzij je van Japanse straattaal houdt. Het gaat voornamelijk om de dialogen die de sfeer opwekken in de game. Echt heel veel muziek zul je niet in je oren horen galmen, al is de soundtrack die je tijdens de installatie van de game zult opmerken ongetwijfeld zeer bijpassend.
Soms heb je van die games die niet voor iedereen weggelegd zullen zijn. Yakuza 4 is zo’n game. De typisch Japanse arcade knoppenram-actie, het trage, toch interessante, grootse verhaal en de minigames die tussendoor voorbij zullen komen in dit avontuur maken deze titel een uitstekende game die je heel, heel wat uren bezig zal houden. Maar je moet er natuurlijk wel van houden. Hoewel de echte verslavingsfactor ontbreekt, en het spel technologisch wat achterstand lijkt op te lopen, kijk bijvoorbeeld naar het gebruik van tekstballonnen, de toch wat onrealistische bewegingen in gevechten etc., is Yakuza 4 een actiegame die in principe alles heeft wat een goede actiegame in zich moet hebben. Als de genoemde ingrediënten je aanspreken, dan zal dit ongetwijfeld een lekkere, Japanse maaltijd zijn die je meer dan goed zal vullen.
