Indie games waren in het jaar 2022 populair op onze website. Veel games kwamen dan ook voorbij en we gaan gewoon door. Ditmaal kwam Wonderland Nights: White Rabbit’s Diary voorbij, een titel die eerder al op de PC verscheen maar welke we nu op de PlayStation 5 kunnen beleven. Nu is dit een vrij aparte game met een unieke grafische stijl. Een mix van ouderwetse stijlen gecombineerd met kleurrijke novel artwork.
Zeer apart en complex
Waar gaat dit in Godsnaam over? Dat was de vraag die ik mezelf stelde toen ik deze titel voorbij zag komen via een persbericht. Een review-code was dan ook snel aangevraagd, want nieuwsgierig ben ik altijd. Dit is een game die voor een klein handje vol Euro’s verkrijgbaar is, niet heel veel dus, maar hoeveel content bevat dit spel en waar gaat het over? Wonderland Nights: White’s Rabbit’s Diary gaat over de gebeurtenissen na Alice in Wonderland. De Harten, Schoppen, Klaveren en Ruiten beschavingen welke ook weer over de verschillende seizoenen zijn verdeeld, zijn verschillende gebieden welke samenwerken, maar ook met elkaar in oorlog zijn. Oorlog, magie, handelen en (open) grenzen bepalen hoe de verschillende culturen met elkaar omgaan. Jij als Rabbit bepaalt hoe en wat. De Harten-beschaving organiseert een event waarbij de 3 andere beschavingen worden uitgenodigd voor enkele activiteiten. Tennissen, een high-tea, een muziekje luisteren, of simpelweg een gevecht bijwonen, er gebeurt van alles en jij organiseert. Alle 4 de verschillende culturen brengen 3 karakters naar je event, waarbij de karakters verschillende karakteristieken met zich meebrengen maar ook verschillende banden. De een houdt van elkaar, de ander niet. De een is makkelijk beïnvloedbaar, de anderen hebben een stiekeme relatie, maar hoe verhoudt zich dat allemaal met elkaar? En daarnaast hebben de karakters ook nog eens een voorkeur voor het ene event en haten ze het andere. Voor het einde van elke dag van activiteiten gaan alle karakters hun stem uitbrengen waaruit een resultaat voortvloeit dat kan leiden tot bijvoorbeeld oorlog of gesloten grenzen. De vervangster van de omgelegde Harten-vrouw wil dat jij ervoor zorgt dat alles in goede banen geleid wordt en dat het niet escaleert…
Klinkt interessant en dat lijkt het ook, maar het is ook ontzettend complex. Je kunt in een ‘simple’ en ‘drag-and-drop’ mode kiezen tussen de verschillende activiteiten en deze koppelen aan alle characters. Middels een Codex kun je allerlei details vinden; Zo zie je welke karakteristieken bepaalde personages hebben en zie je wat voor activiteiten ze wel en niet leuk vinden. Verder zie je relaties tussen diverse karakters waar jij keuzes op moet zien te baseren. Met meer dan 25K woorden, 3000 regels aan dialogen en 12 verschillende playthrough eindes valt er genoeg te beleven. Je speelt in feite 4 rondes waarin het lot van de wereld bepaalt worden. Het leggen van relaties en verbanden in deze game is enorm complex. Je moet namelijk constant switchen tussen de activiteten en karakters en je codex, waardoor je steeds moet bedenken; Waar zet ik die persoon neer, en wie zet ik daar langs, en de activiteit moet ook nog in goede aarde vallen ook nog, ten minste, dat is de bedoeling als je het goed af wilt laten lopen… Verder is het na enkele malen uitspelen wel erg eenzijdig aangezien je wel redelijk kunt voorspelen wat er gaat komen, enkel de dialogen verschillen iets. Een playthrough is qua verloop dus wellicht iets anders, maar is qua opbouw constant hetzelfde. Je positioneert de karakters bij hun activiteit, je laat ze praten gevolgd door een ‘beslissing voor hun keuze’ en je gaat naar het volgende gesprek en de stemminguitslag. Nadeel is dat het eigenlijk niet zoveel boeit wat je doet. Het einde van het verhaal is namelijk een beetje tegenvallend en heeft weinig impact. Je hebt niet echt het idee dat je iets goed of slecht hebt gedaan en de gevolgen zijn eigenlijk zeer miniem. De plot-conclusie is daarmee dus weinig indrukwekkend. De wil om daarom dus vele malen opnieuw te spelen is daarmee niet aantrekkelijk genoeg. Wel leuk is dat de details in je Codex bij elke playthrough bewaard blijven, waardoor je steeds meer te weten komt over de personages. Een playthrough duurt ongeveer een half uur tot uur, afhankelijk van hoe snel je beslissingen maakt en de tekst leest, maar als je alles ranomized en skiet duurt een verhaal slechts 3 minuten. Karakters kunnen verwikkeld raken in moord, liefde en zelfs hun regio verlaten en ook jij als konijn kunt het er goed of slecht van af brengen.
Artwork meets cell-shaded meets classic
Dat je het spel minstens 3x zult spelen is een zekerheid, want je krijgt wel het gevoel dat je het nogmaals wilt proberen om te kijken of je een andere outcome zult hebben. De game kent daarnaast grafisch een enorm imponerende stijl. Het betreft een klassiek stijltje dat toch enorm modern oogt door de strakke tekenstijl en de cell-shaded beelden. Alles oogt redelijk statisch, maar heeft een wat nostalgische stijl door de schrijfstijl van de dialogen. Deze enorm hoge kwaliteit wordt gecombineerd met audio die wisselvallig is. Soms lijkt het alsof de audio met een cheap-ass microfoon is opgenomen en soms kraakten mijn speakers zelfs door de slechte kwaliteit van de opnames. Maar soms heb je juist ook weer het idee dat de dialogen van een goede kwaliteit zijn. De stijl is nostalgisch en bekakt Engels waarmee de klassieke stijl ook weer nadrukkelijk neergezet wordt. De controls zijn daarnaast een beetje omslachtig in het begin en soms kun je zelfs je pre-set van de karakters in combinatie met de activiteiten wissen als je per ongeluk de verkeerde knop klikt, maar verder werkt het op zich redelijk goed. Het navigeren en switchen tussen de personage-eigenschappen en de inputs die je moet doen is soms wel overdreven omslachtig, waardoor het leggen van verbanden onbewust alleen maar complexer lijkt te worden.
Wonderland Nights: White Rabbit’s Diary is een vreemde eend in de bijt. Het concept is geniaal net als de graphics, maar de controls zijn wat omslachtig en het leggen van verbanden en het connecties leggen tussen de karakters om vervolgens ook nog alle activiteiten te combineren met wat men wil, is best wel complex en misschien ook wel vrij onmogelijk. Het eindresultaat is wat je niet verwacht impactloos waardoor je eigenlijk vrij veel de binding mist met de game en waardoor je waarschijnlijk niet alle eindes hoeft te zien. Toch herbergt zich een geniale game onder de motorkap die veel meer potentie in zich heeft dan dat er helaas uit komt. Met net wat meer smoel qua storytelling en meer logica qua controls had dit een unieke game kunnen worden. Nu ontbeert het net te veel aan uitwerking waardoor het niet meer dan acceptabel genoemd mag worden.
