Het tijdperk van ID Software vervaagt
Als we Wolfenstein horen, denken we veelal aan ID Software. De studio is echter niet meer wat het is geweest. Nadat vele successen elkaar opvolgden tot rond 2005 werd het daarna een stuk minder succesvol. John Carmack hielp nog hard mee aan de ontwikkeling van RAGE maar zag waarschijnlijk zelf ook dat het een afgrond was waar hij op stond. Wie weet is hij daardoor wel helemaal overgestapt naar het project ‘Oculus Rift’, na eerder nog half voor ID Software actief te zijn geweest. ID Software heeft het shootergenre echter wel op de kaart gezet, met in de jaren 90 shooters als Commander Keen, Wolfenstein 3D, Quake en Doom. ID Software lijkt zich de laatste tijd niet meer zoveel te bemoeien met het ontwikkelen van games, al is Doom 4 al sinds 2008 in ontwikkeling. Niet gek dus dat men MachineGames liet werken aan de nieuwe Wolfenstein.
Op de GamesCom waren we al aardig verrast door de kwaliteit van Wolfenstein. Chapter 2 konden we volledig doorspelen en dat gaf al direct aan dat het hier niet zomaar om een shooter gaat. Het verhaal volgt het leven van William B.J. Blazkowicz. Hem kennen we ook wel van de eerste Wolfenstein game, al zag hij er toen nog wat minder scherp uit. William bevindt zich in een alternatieve wereld in de jaren 60. De Nazi’s hebben de oorlog in de jaren 40 overwonnen en heersen over de wereld. Echter zijn er enkele verzetsstrijders, waaronder dus Blazkowicz die de Nazi’s proberen te stoppen. En reken er maar op dat er genoeg Duitsers zijn die aangepakt moeten worden…
Zo hadden de Duitsers het graag gezien…
We zagen zo’n verhaal eerder al in Turning Point voorbij komen, al zijn beide totaal niet te vergelijken. Wolfenstein is wat het al was in 1992: een echte shooter zonder poespas. Natuurlijk heeft men wel een en ander toegevoegd, waaronder minieme upgrades voor geweren en bijvoorbeeld health, maar veel meer hoef je niet te verwachten wat dat betreft; Geen bijzondere RPG-elementen, geen bijzonder verhaal, geen bijzondere gameplay. Toch is de gameplay van dit spel verre van verkeerd. De game speelt zoals een shooter moet spelen, lekker snel, soepel en raggen tot je erbij neervalt. Heel veel meer komt er niet bij kijken. Zo nu en dan word je getrakteerd op een eindbaas, om zo de variatie wat meer in de game te houden. Waarschijnlijk is Hitler om rationele redenen buiten beschouwing gehouden. Maar het is ook mogelijk om te kiezen voor verschillende speelstijlen. Vanaf chapter 2 kun je naast rushen namelijk ook kiezen voor een meer stealth-tactiek. Hoewel het uiteindelijk vaak toch leidt tot een shoot-out, zul je ook op moeten letten op je ammo. Er wordt niet meer gestrooid met kogels die ongelimiteerd je magazijn uit komen rollen. Ze kunnen namelijk ook geregeld opraken, waardoor je terug moet vallen op ouderwets kniven, en dat is niet makkelijk. Zelfs op de lagere niveaus zul je merken dat Wolfenstein: The New Order geen appeltje eitje is. De relatief lange chapters zorgen dan ook voor de nodige uitdaging, die je vele uren bezig zal houden. Het spel biedt een arsenaal aan verschillende wapens waarvan je er de nodige mee kunt dragen. Of je nu een laser cutter nodig hebt om je ergens doorheen te banen, of simpelweg 2 machine guns tegelijk leeg knalt, het is aan jou welke je favoriet wordt.
Hoewel het verhaal niet bijzonder is, blijft het een interessante blik om terug te kijken naar een alternatieve geschiedenis. De Nazi-wereld is grimmig, en dat zie je overal aan. De omgevingen zijn donker en ruw afgewerkt, en ook de onderzoekers, generaals en mechanische opponenten laten zien hoe onmenselijk de wereld is geworden. Die sfeer maakt de game bijzonderder dan deze eigenlijk is. Het ruwe van de gameplay is allemaal niet al te indrukwekkend, maar juist de eindbazen, de soms kleine wisselingen in variatie door de interactie in omgevingen en de echte Nazi-sfeer, maken Wolfenstein: The New Order een prima shooter die genoeg heeft aan enkel de singleplayer. De missies zijn lang en duren bijna ’n uur de stuk, al zullen ze vooral in het begin langer lijken dan ze zijn. Met ruim 15 chapters zul je de game dan ook niet in ’n lang avondje uitspelen, vooral niet in de hogere moeilijkheidsgraden. De collectables, waaronder Enigma’s, zijn een leuke toevoeging, net als de statistieken die je krijgt na het behalen van een chapter, maar een echt toegevoegde waarde hebben ze niet. Je zult ze na 2 keer spelen meestal wel gezien hebben, vooral omdat alles gescript is. De A.I. van de tegenstanders is echter niet verkeerd. Natuurlijk, het constant van cover naar gluren wisselen is iets wat we in vrijwel elke game tegen komen, maar de approach is wisselend. De ene keer wordt er alarm geslagen en komen ze met velen op je af stormen, en de andere keer verschuilen ze zich achter daarvoor bestemde objecten om zich wat veiliger te positioneren. Een echte strategie zit er echter niet achter. Het lastige is vooral de graadmeter die snel achteruit gaat, en de hoeveelheid tegenstanders, die in grotere omgevingen soms van alle kanten op kunnen duiken.
Next-gen?
Echt imponerende graphics zou je van Wolfenstein misschien niet direct verwachten, vooral niet na diens voorganger, die bij lange na niet geweldig was op visueel gebied. Toch ziet Wolfenstein: The New Order er prima uit. De tussenfilmpjes zijn zelfs indrukwekkend scherp te noemen, zij het dat ze niet heel realistisch zijn. Ook ingame ziet alles er grauw maar sfeervol uit, maar ook vooral scherp. Wapens die in je handpalmen liggen zijn haarscherp en ook omgevingen zijn best indrukwekkend. Leuk is dat men de lightbar van de PS4-controller verder gebruikt als health-indicator. Qua audio zijn de opdringende soundtracks bij paniek goed, net als de geluidseffecten van geweren. Iets meer bass was wenselijk geweest om de guns toch wat indrukwekkender te maken, maar al met al valt hier niet echt over te klagen.
Als je een shooter zoekt die niet meer doet dan een standaard shooter, dan ben je met Wolfenstein: The New Order aan het goede adres. De game doet niet veel meer dan het standaard knalwerk, met daarbij goede grapics, een soepele gameplay en een interessante setting. Je kunt weliswaar bepaalde stukken in chapters ook met een stealth-aanpak benaderen, maar uiteindelijk komt het vaak toch weer op hetzelfde knalwerk neer. Grafisch voelt het spel zeker next-gen aan, al zal dit zeker nog niet het topje van de ijsberg zijn in 2014. Al met al heeft MachineGames de Wolfenstein franchise weer op de kaart gezet. Een multiplayer is dan ook niet echt een gemis, en doet zelfs terug denken aan de eenvoud van Wolfenstein 3D, iets waar de franchise ook om bekend staat.
