Viva la revolution
Watch Dogs Legion moest een revolutie worden. Een game waarbij iedere non-playable-character een playable-character moet kunnen worden. Vandaar natuurlijk ook de naam ‘Legion’. Daar had het echter niet bij moeten blijven, want het rekruteren van dit “legioen” moest een oneindige stroom aan personages met bijzondere statistieken opleveren. Ook nog eens met ieder zo zijn of haar eigen missie om zo een dergelijk personage te overtuigen om aan te sluiten bij je nobele zaak. Dit hele gebeuren is de leidraad waar Ubisoft deze open wereld op heeft gebaseerd. Eéntje die niet politiek zou moeten zijn, maar dat in alle opzichten is. Deze leidraad is indrukwekkend te noemen. Ware het niet dat de schil eromheen eigenlijk gewoon, tja, een Ubisoft game is.
Begrijp me niet verkeerd, dat zeg ik niet alsof het iets negatiefs is. De ontwikkelaars bij Ubisoft zijn verschrikkelijk goed in het neerzetten van een ijzersterk verhaal in een realistische wereld. Ditmaal is dat in een semi-futuristisch London met vrijwel alle bekende gebouwen en parken. Ik ben zelf meerdere malen in deze wereldstad geweest en de eerste keer ingame langs de Big Ben of het London Eye lopen geeft nog altijd een nostalgisch gevoel. Hetzelfde als dat de gigantische lichtborden op Picadilly Circus me meteen terug brengen na het moment dat ik daar rond liep en vervolgens een willekeurige pub indook. Uiteraard om er na een paar uur met een paar halve liters in mijn nek nog een keer over heen te strompelen. Ook dat is overigens in Watch Dogs Legion verwerkt, want in iedere pub staat een drankje voor je klaar. Die je zonder een rekening te betalen op kan drinken alsof je thuis bent bij een maat die nog een blik Schültenbrau in de koelkast heeft staan. Als je net zo snel stomdronken wordt als je personage in deze game, dan kan ik je vertellen dat je al snel een leuke avond zal hebben.
Het mag duidelijk zijn London in Watch Dogs Legion is fantastisch en immens sfeervol. Het zou echter geen Ubisoft game zijn zonder een twist. Die is er in de vorm van een schimmige regering die iedereen in de gaten houdt en een nog schimmigere terroristische organisatie die meerdere bommen af laat gaan in het centrum van de stad. Niet verassend dat Dedsec, de organisatie waar jij natuurlijk lid van bent, er de schuld van krijgt. Er moet namelijk een verzet gestart worden en je moet een goede reden hebben om dat te doen. In het begin van de game is Dedsec praktisch van de aardbodem weggevaagd en heb jij de taak om deze opnieuw op te bouwen.
Hackende bouwvakkers en schietende oma’s
Dat doe je vooral door vriendendiensten uit te voeren door ieder willekeurig personage dat je tegenkomt te scannen, te keuren en te controleren of dit gegeneerde karakter voldoet aan jouw eisen. Als dit klinkt als een aflevering van ‘Black Mirror’, dan zit je er niet ver naast. Voor dat je een personage rekruteert is het verstandig om eens te kijken wat je nodig hebt. Iemand met bepaalde wapens? Een bouwvakker met een speciale zware drone? Of toch iemand met een directe lijn naar de politie, zodat je minder lang vastzit als je gepakt wordt? Je kan het zo gek niet verzinnen of zo een persoon loopt rond. Mocht deze al een bepaalde affiniteit voor jouw doel hebben dan kan je deze overtuigen door hem of haar te helpen met een persoonlijke missie. Dit zijn vaak wat standaard missies die bestaan uit het verwijderen van belastend materiaal. Heb je dit gedaan, dan heb je een nieuwe bondgenoot. Dat geldt andersom net zo goed. Doe je iets verkeerd tijdens een missie dan onthoud men dat en kunnen ze zich later tegen jou keren. Zo maar over de stoep heen rijden is dus niet alleen de perfecte manier om de politie eens flink op te fokken. Het zorgt ook voor rivalen die je later het leven nog zuur kunnen maken.
Het indrukwekkende is dat het de mogelijkheid geeft om een groot deel van de missies op meerdere manieren aan te pakken. Het indringen bij de politie is immers een stuk makkelijker als je zelf politieman bent. Het beklimmen van Buckingham Palace wordt een peulenschil als je een persoonlijke drone hebt die jou kan vervoeren. Een legerbasis in puin schieten is geen probleem voor iemand die met zware wapens over weg kan. Ga zo maar door.
Het lastige hiervan is dan weer dat er idioot veel mogelijkheden zijn, maar de individuele eigenschappen van ieder personage zijn nogal beperkt te noemen. Ze hebben vaak één bepaald specialisme en van al het andere hebben ze niet eens gehoord. Dan kom ik nu ook een beetje aan het stukje waar Watch Dogs Legion de knoppen combinatie CTRL+C en CTRL+V een beetje te vaak heeft toegepast. De missiestructuur van het rekruteren komt nogal te kort. London is niet zo bijzonder groot en deze missies vallen al snel in herhaling. Rijd hierheen, hack een computertje, schiet een paar bewakers neer, rijd terug en klaar. Na een paar uur wordt hetzelfde scenario aan elkaar geknoopt, maar dan met een klein beetje andere details. Watch Dogs Legion schittert zodra je een veelzijdig legioen hebt, maar het verkrijgen hiervan is nogal een saaie herhalende bedoeling.
Het Legioen mechanisme heeft tevens voor een deel impact op het verhaal. Er zijn natuurlijke vaste personages zoals je eigen opdrachtgever, een hilarische AI en een aantal bad guys. Daar is niets op aan te merken. Vooral Bagley, de AI die constant in je oor tettert, is behoorlijk scherp. De personages van je legioen variëren daarentegen van acceptabel tot niet om aan te horen. Vaak passen de stemmen er totaal niet bij en soms voelt het zelfs aan alsof de stem een beetje rond “zweeft”. Ik kan het niet beter uitbeelden dan door je terug in de tijd nemen naar die slecht nagesynchroniseerde Duitse films. Kalibertje “Ich komme zuruck”. Je hoort iemand praten, maar het lijkt alsof het niet uit het personage komt. Persoonlijk haalt zoiets mij direct uit het verhaal. Wat doodzonde is, want het zijn de verhaalmissies waar Watch Dogs Legion zich juist van zijn beste kant laat zien.
Hack, herhaal, rekruteer, herhaal
Dan kom ik weer helemaal terug bij het begin. Watch Dogs Legion is in alle facetten een Ubisoft game. Torenhoge productie, een bijna oneindige stroom aan content, een prachtige open wereld, alles functioneert, mogelijkheden voor gevarieerde gameplay, maar uiteindelijk overheerst het gevoel van herkenning. Het rekruteringsmechanisme blijft zijn best doen om je bij de les te houden. Ware het niet dat het op den duur door de ambities deels in elkaar stort. Watch Dogs Legion is geen slechte game, nog niet misschien. Het is er wel één die je het beste in korte bursts kan spelen.
