Sinds the Matrix zijn er weinig films geweest die bullet time goed hebben toegepast. Er zijn sowieso weinig actiefilms geweest die qua spektakel ook maar dicht bij the Matrix in de buurt kwamen. Wanted heeft het echter voor mekaar gekregen om eindelijk een stap verder te gaan in dit genre. Nu waren de games over the Matrix meestal niet veel soeps, Wanted daarentegen, heeft wel een fatsoenlijke game gekregen.
The immortal
Wanted: Weapons of Fate is het vervolg op de film, en zet de speler in de schoenen van Wesley Gibson, de hoofdpersoon uit de film. Daarnaast kun je ook nog met Wesley zijn vader, Cross, aan de slag gaan. De game gaat dan met zijn verhaal ook verder waar de film eindigde. Nadat Wesley de gehele fraternity overhoop heeft geknald, krijgt hij bezoek van een groepje S.W.A.T. agenten. Hij gaat ze achterna en komt erachter dat ze van de Franse tak van the fraternity zijn. De Fransozen zijn niet blij met wat je hebt gedaan en komen je het betaalt zetten. Ook zijn er tussen de missies met Wesley door ook flashback missies waarin je speelt met Cross, die Wesley, en zichzelf, in leven moet houden terwijl “the immortal”, de leider van de Franse fraternity, hem najaagt.
Nu is er van Wanted ook een comic serie, die al langere tijd bestaat, en zul je dus zien hoe Cross een raar superheldenpakje draagt. Het is eigenlijk gewoon een motorpak met een rare helm die zo uit Haze lijkt te zijn ontsnapt, maar dat doet er niet toe. Wat er wel toe doet is de gameplay. Om de zoveel missies krijgt Wesley (en dus ook Cross) nieuwe krachten. Natuurlijk valt hieronder de typerende curved bullet, maar er zijn ook dingen als assassins time (gewoonweg bullet time) en extra snel van cover wisselen.
Nu is de eerste skill die je krijgt de curved bullet, en ik moet zeggen dat dat meteen de beste skill is. Het schieten van een curved bullet werkt echt perfect. Wanner je genoeg adrenaline hebt (dat krijg je door te vechten) kun je een curved bullet loslaten. Hiertoe houd je de rechter bumper ingedrukt en Wesley/Cross lockt on op zijn laatst aangevallen tegenstander. Nu kun je met de rechter stick bepalen welk pad de kogel volgt. Zo bepaal je of deze een boogje omhoog maakt of horizontaal. Ook bepaal je hoe erg de kogel gebogen is. Wanneer je tevreden bent, en de lijn van de kogel dus wit wordt, wat een teken is dat de kogel zijn doel zal raken, laat je de rechter bumper los en vuur je je wapen.
Triple kill
Wanneer de kogel zijn doel raakt krijg je weer een nieuw adrenalinebolletje, en als je zo maar raak blijft schieten kun je zo dus kogel na kogel afschieten. Ook leuk is wanneer je de kogel zo weet te krommen dat deze meerdere mensen achter elkaar raakt. Zo zat ik achter cover en kwamen er 3 man tegelijk boven hun cover uit. Ik aim van opzij en de kogel gaat eerst door het hoofd van de rechtse persoon, vervolgens de middelste en eindigt bij de linkse. Wanneer die momenten worden vergezeld door een slowmotion moment waarbij de camera de kogel volgt voelt het echt geweldig. Die slowmotion momenten zijn overigens compleet random, wat tot gevolg heeft dat wanneer ze gebeuren, ze ook altijd leuk zijn, en nooit als bekend of saai overkomen.
Naast de curved bullet heb je ook nog de mogelijkheid om, in plaats van gewoon van cover te swappen, van cover te swappen en ondertussen (wederom in slowmotion) wat baddies neer te schieten. Dit voelt vooral extra cool wanneer je het doet terwijl je over een tafel heen springt, en al vliegend een magazijn leegschiet op een groep overrompelde Fransozen.
Besnijding op commando
Naast dit soort assassins trucjes zijn er ook nog close combat moves. Deze zijn contextgevoelig, en variëren dus afhankelijk vanuit welke hoek je aanvalt. Waar ik zelf nogal om kon lachen was hoe je je vijanden in hun kruis kon steken, en ze vervolgens omver kon trappen. Wanneer je overigens vanachter komt kun je een enemy ook als meatshield gebruiken, wat jou de nodige cover biedt wanneer je het niet kunt vinden. Wat ik wel jammer vond aan het close combat systeem was het feit dat je door een close combat kill te maken veel meer adrenaline (wat je nodig hebt om je special moves uit te voeren) kreeg. Dit voelde een beetje unbalanced aan, omdat ik zelf al snel merkte dat het veel makkelijker was om op iemand af te rennen en hem een mes tussen de ribben te steken dan vanaf een afstandje te blijven schieten.
In Wanted zit ook nog een uitgebreid cover systeem, dat kan wedijveren met dat van Gears of War. Met een druk op de A-knop neemt Wesley cover en het swappen tussen cover gaat zelfs makkelijker dan in Gears. Het feit dat ook veel moves vanuit cover gedaan kunnen worden draagt eraan bij dat je snel cover zult zoeken. Wanneer je bijvoorbeeld even blind op je enemy schiet neemt hij cover, en kun jij hem met je assassins moves snel achter hem komen om hem vervolgens neer te schieten/kniven.
Snipen en quicktime events
Nu dachten de mannen bij Grin waarschijnlijk dat een game baseren enkel en alleen rond dit soort shootouts al snel saai zou worden (wat waarschijnlijk ook wel zo is), dus hebben ze er de nodige afwisseling in gestopt. Zo zul je regelmatig opgepoetste quicktime events tegenkomen, waarin jij vijanden in slowmotion neer moet schieten, en eventueel hun kogels uit de lucht moet schieten (wat er overigens heel wreed uit ziet). Ook zijn er sniper missies, bijvoorbeeld wanneer je als Cross je vrouw cover moet geven terwijl jij, en dus ook zij, beschoten worden door de baddies. Het op deze manier afwisselen van gameplay elementen voelt nogal oldskool (dit komt ook deels door de missieopbouw en het cover en health systeem), maar werkt uitstekend.
Waar ik echter een stuk minder over te spreken ben is de replay waarde. Het avontuur is niet al te lang, en wanneer je klaar bent heb je geen multiplayer om je toevlucht in te nemen. Dit is omdat Grin zich volledig wilde focussen op een goede singleplayer ervaring, en bang was dat die ten koste zou gaan van een multiplayer. Het blijft dus dromen naar player vs. player shootouts met kogels die om je cover heen vliegen. Nu hoeft dit niet zo’n groot probleem te zijn, zij het niet dat er verder niets te doen is. Als je er even voor gaat zitten ben je er echt in zo’n 6 uur doorheen.
Daarnaast zijn er nog de graphics. Op sommige momenten ziet de game er gewoon goed uit, maar daarnaast zijn er ook van die momenten dat je moeite hebt te onderscheiden wat het is. In de kantoorgebouwen waar je regelmatig doorheen struint is dit geen probleem, maar wanneer je door een klein dorpje rent en in de verte kijkt ziet het er nogal sloppy uit. Ook het geluid is niet al te geweldig. De voice acting is niet heel slecht, maar alles behalve overtuigend en de monden lopen vaak uit sync. Daarnaast lijken de dialogen direct uit een B-film te zijn overgenomen, wat ook niet al te geweldig is.
Al om al is Wanted: Weapons of Fate het best te omschrijven als een schiettent op de kermis. Je kunt gezellig op de tegeltjes schieten, maar wanneer je een gesprek met de eigenaar aan probeert te knopen kom je niet al te ver. Wanted kent geweldige shootouts, maar het verhaal, de speelduur en de graphics laten genoeg steken vallen. Een kleine troost wordt geboden doormiddel van unlockables, maar als ik de kaft van een comic wil zien typ ik het wel in Google in bij afbeeldingen. Kortom: Wanted is een leuke game, maar weet niet te overdonderen.
