Iedereen zal zo ongeveer wel een beetje klaar of een heel eind zijn met de remake van Final Fantasy VII. Menigeen is misschien nog steeds aan het bijkomen van al het spektakel. Square-Enix denkt daar echter anders over en trakteert de gehele gamewereld even op een andere remake. Een iets kleinere titel, maar niet minder belangrijk. Trials of Mana is de remake van Seiken Densetsu 3. Bij ons ook wel beter bekend als de Mana serie. Wie daar een beetje mee bekend is weet dat dit een spinoff serie is die het vooral in de hoogtijdagen van Squaresoft redelijk goed deed. Ware het niet dat meerdere delen nogal experimenteel zijn en nooit het daglicht in de lage landen der Nederlanden hebben gezien. Nu voelt ‘Trials of Mana’ daarentegen als eens soort warme deken die je over je heen trekt op een koude winteravond. Fijn en vooral erg nostalgisch.
Herinner je die tijd nog dat een verhaal van een Japanse RPG niet verder ging dan “er is iets kwaadaardigs op de wereld. Vind een magisch object (meestal een zwaard,) wordt zelf sterker en versla het kwaad?” Dat is het verhaal van ‘Trials of Mana’ in een notendop. Vroeger was het unieke element van deze game dat je zes personages had waarvan één als hoofdpersonage werd bestempeld en twee werden gekozen als compagnons. Het hoofdpersonage bepaalt de belangrijkste draad in het verhaal. Meestal is dat een rivaal of een ander koninkrijk dat probeert het jouwe over te nemen. De hoofdlijn, het vinden van het almachtige ‘Sword of Mana’ en het verslaan van het kwaad blijft hetzelfde. Er zijn hier en daar wat aftakkingen, maar verwacht bijvoorbeeld geen grote revolutionaire twists die alles op zijn kop zetten. Daar is deze game absoluut niet voor bedoeld.
Het grootste voordeel en nadeel van dit systeem is dat je volledig vastzit aan de keuze van karakters die je in het begin hebt gemaakt. Ieder karakter (op één na) heeft zo zijn of haar charmes. Zij het de vastberadenheid van Duran, de kinderlijke naïviteit van Angela of die verleidelijke Hawkeye. Het feit is wel dat ze niet allemaal even effectief zijn tijdens gevechten. ‘Trials of Mana’ doet zijn best om tijdens het kiezen een duidelijke uitleg te geven over waar ze goed in zijn. Die tekst is helaas niet altijd helemaal waar en er zijn overduidelijk combinaties die vele malen effectiever zijn dan anderen. Je komt zeker door het spel heen, want zo moeilijk is het niet, maar het kan wel een impact op je speelstijl hebben.
KEUZES KEUZES KEUZES
Gevechten verlopen in ‘Trials of Mana’ in realtime. Monsters lopen vrij rond in de omgeving en zodra je bij ze in de buurt komt is er een soort “vechtgebied” waar je los in rond kan lopen. Je bestuurt altijd één karakter tegelijk. Met één druk op de schouderknoppen wissel je naar een ander waarbij de A.I. je vorige direct overneemt. Er zijn twee typen aanvallen een zwakke snellere met potentieel voor combo’s en een tragere sterkere waarmee je tevens schilden van monsters kapot kan slaan. De krachtigere aanval zorgt er ook voor dat een metertje volloopt waarmee je speciale aanvallen kan uitvoeren. Nieuw in deze versie is de mogelijkheid om te springen, zodat je vliegende monsters uit de lucht kan meppen, aangezien er nu verticaliteit is. Geeft dit een spectaculair geheel? Nee, niet persé. Standaardgevechten voelen al snel een beetje aan als tijdverdrijf. Interessanter wordt het zodra je de volgende classes hebt vrijgespeeld, meer skills krijgt en karakters echt rollen gaan krijgen. Kies je er bijvoorbeeld voor om Riesz een support class te maken of juist meer schade wilt laten aanrichten? Duran een tank of meer een warrior om nog meer schade aan te richten? De keus is aan jou. Tijdens gevechten met één van de vele bazen ben je dan al snel constant aan het switchen om je damage output te maximaliseren en iedereen in leven te houden.
Het class systeem en selectie van karakters geeft een behoorlijke boost aan de replaywaarde. Het duurt een kleine twintig uur om het verhaal van begin tot eind door te spelen. Dat is de perfecte lengte om opnieuw te beginnen met een ander karakter en een totaal andere set aan classes. Het hoofdverhaal blijft weliswaar hetzelfde, maar er zijn genoeg kleine zaken die net iets anders zijn.
BACKTRACKING
Wat niet mee helpt is de absurde hoeveelheid aan backtracking. Je hebt een hamer nodig om in dorp één verder te komen. Oké, ga even naar dorp twee. Nu heb je benzine nodig! Oké, ga even terug naar dorp één. Verdraaid, ik ben mijn zwaard vergeten! Oké, we zullen maar even zoeken in dorp twee. Star Wars: The Rise of Skywalker is er niets bij. Het voelt behoorlijk oldschool aan. Vooral in de vele dorpjes die de wereld van ‘Trials of Mana’ rijk is. Nieuw dorpje? Ga meteen bij de wapensmid buurten voor een sterker wapen en loop even langs bij de plaatselijke supermarkt om je voorraad items bij te vullen. Zelf vind ik dit niet erg. Integendeel, ik verwelkom het zelfs een klein beetje. De simpliciteit van het geheel zorgt voor een ritme die we niet veel meer zien in het genre.
‘Trials of Mana’ moet het vooral hebben van de charme en je eigen bereidheid om de simpliciteit en het oldschool gevoel te omhelzen. De kleurrijke charme spat van het scherm af. Die lieftallige rabite’s (monsters) zou je zo in een kooi willen stoppen en als huisdier nemen. Ooit met een kanon willen reizen? Dat kan in deze wereld. Het zijn de korte momenten en grappige personages waardoor je de monotone gameplay wel eens vergeet. ‘Trials of Mana’ doet niets nieuws. Het herinnert mij er wel aan dat dat lang niet altijd nodig is.
