It’s go go, not cry cry
Het kan niet genoeg benadrukt worden, maar in mijn vroegere jaren was ik een bezeten horrorfanaat, die elke horrorklassieker wel in z’n kast had staan, al dan niet in de map had zitten. Van Texas Chainsaw Massacre uit 1978 tot Devils Rejects uit 2005. Het kon allemaal niet ver genoeg gaan. Maar ook het jaar 1982 was natuurlijk een mooi horrorjaar, al zal ongetwijfeld niet iedereen weten welke film van dat jaar mijn aandacht heeft getrokken. Maar er gebeurden meer in 1982, een zombie apocalypse brak toen namelijk uit, en daar gaat Trapped Dead ons meer over vertellen.
De begin jaren 80 zijn niet de meest prettige tijden om rond te lopen in Hedge Hill, een klein stadje rond Kansas City, Missouri. Een nieuwe genetische ziekte heeft zich verspreid en dat kan natuurlijk alleen maar lijden tot gemuteerde virussen waarmee iedereen besmet dreigt te raken. Een handjevol mensen, waaronder Mike en Gerald weten in den beginnen nog van niets, maar als ook zij vervolgens achter de zombie uitbraak komen, dan moet het harde geschut ingezet worden, en is tactiek vereist. Daar krijg je in deze game dus kort mee te maken, en daarbij komen maarliefst 7 verschillende karakters om de hoek kijken waarmee je zult moeten overleven. Vanuit een veilige plek boven de spelomgeving maak jij de dienst uit, maar kun je iedereen redden?
Trapped Dead is een point ’n click strategie game waarbij je zombies kunt zombies kunt killen en misleiden. Klinkt simpel, en zo maakte ik al eens kennis met een zombiegame van Iceberg Interactive genaamd Killing Floor. Nu is deze game een stuk minder massaal en chaotisch. Dit spel komt namelijk aan op strategie. Er zijn in totaal 7 verschillende karakters die je kunt besturen gedurende het spel. Echt veel mogelijkheden heb je naast het gebruik van wapens, het lopen, rennen en het onderling wisselen en gebruiken van items niet. Het spel lijkt op het eerste gezicht dan ook wat weg te hebben van Commandos, in positief, maar ook negatief opzicht. Je kunt weliswaar dus meerdere mensen besturen, de een wat nuttiger dan de ander. Zo heb je bijvoorbeeld een karakter welke zich in een rolstoel moet zien te verplaatsen, wat niet echt praktisch zal zijn. Maar ieder heeft zo zijn of haar eigen toepasbaarheden.
Het plaatsen van vallen is veelal logisch, maar werkt lang niet altijd even geweldig. Laat iets ontploffen bijvoorbeeld, op het perfecte moment, wat lang niet altijd de eerste keer zal lukken, of sluit snel de deuren voor de zombies je ruimte binnen gewandeld komen. Het verplaatsen van je units zal daarbij van groot belang zijn. Maar dat gaat verre van soepeltjes. Hoewel je karakters met F1, F2, etc. kunt selecteren en vervolgens een positie kunt toewijzen, zal het je ongetwijfeld gaan frustreren dat bij het rennen al snel je energie op zal zijn. Deze energie gebruik je onder andere ook bij het gebruik van knuppels en dergelijke andere tools waarmee je zombies tegen de vlakte kunt slaan. Daarnaast worden acties veelal tergend traag uitgevoerd. Het verbergen van een pistool, wat nodig is bij het vervolgens openen van een deur, is gewoonweg irritant, net als het gebruik van je inventory, wat gewoon te traag en omslachtig werkt. Ook het trekken van een pistool kan soms tergend traag gaan, waardoor je soms te laat zult zijn en de zombies hun tanden in je zetten. Deze game werkt dan ook nog stroever dan een game als Commandos, en is daarmee wat betreft gameplay dus zeer gedateerd en traag. Daarbij komt dat het spel ook nog eens vrij eenzijdig is wat betreft gameplay elementen. De innovatie is wat dat betreft dan ook ver te zoeken, al kom je zo nu en dan wel enkele leuk verzonnen momenten tegen. Het innovatief killen van zombies is en blijft tenslotte het leukste wat er is.
Naar rechts!
Daar komt nog bij dat het scrollen door de omgevingen heen zo nu en dan simpelweg niet goed functioneert. Geduld is in deze game een schone zaak. Zo snel als je door het eerste level heen zult gaan, en zult wennen aan de tergend langzame gameplay, zo traag is het vervolg van de game. Daarbij komt ook nog eens dat de savepoints soms erg slecht geplaatst zijn, waardoor je grote stukken weer opnieuw moet uitvoeren. Toch is Trapped Dead niet alleen ergernis en irritatie, de game verlangt gewoonweg veel geduld, tactiek en veel interactieve handelingen. Gelukkig is men wel zo slim geweest om een pauze-functie in te zetten, waarin je het spel kunt pauzeren, maar ondertussen toch in stilstaande modus commando’s kunt uitdelen.
Wel leuk daarentegen is de sfeer die men heeft proberen uit te beelden. Direct in het introfilmpje zul je zien dat men veel inspiratie op heeft gedaan van films als Planet Terror, Machete en games als House of the Dead Overkill, met de trillende beelden, de krakende geluiden en de zwarte vlekken die door het beeld heen knipperen. Ook het geluidsaspect komt met z’n eigen bijdrage. Ingame worden de dialogen weergegeven als in een cartoon, met spraakballonnen ondersteund door ingesproken teksten. Op zih dus een leuk idee, dat ook goed is uitgewerkt. Naast dat zijn ook de omgevingen wat dat betreft gewoon goed uitgewerkt, en lekker scherp uitgebeeld.
Is daar iemand?
Lukt het je alleen allemaal niet, dan kun je nog deelnemen aan de online co-op mode van het spel, die zowel offline via LAN of online gespeeld kan worden, als je tenminste een server kunt vinden in de vrij belabberde techniek die daarvoor gebruikt lijkt te zijn. Je moet gebruikers niet willen voorschotelen met invoervelden voor poorten en dergelijke, maar simpelweg functioneel iets werkend maken met een server browser, en that’s it. Hoewel er een server browser aanwezig is in de beknopte co-op modus van het spel, is het vinden van een server in deze game vrijwel onmogelijk. Trapped Dead is dan ook enkel echt interessant in een LAN, waarbij je altijd een verbinding tot stand zult kunnen krijgen.
Ondanks het feit dat het spel soms meer ergernissen oplevert dan vrolijkheid, is Trapped Dead geen belabberde game. Qua techniek komt het spel gewoonweg tekort, en dat zorgt ervoor dat ergernissen gepaard gaan met leuke momenten. De gameplay is te traag, de controls werken omslachtig en ala jaren 80 (misschien was dat helaas ook wel de bedoeling), een ingame soundtrack is afwezig, en het scrollen functioneert zo nu en dan gewoon niet zoals je zult willen. Daar tegenover staan een goede sfeer, goede graphics en een nostalgische sfeer die een en ander weten te compenseren. Echter is dat allemaal niet genoeg om de game boven een voldoende te kunnen tillen, al is het de poging waard geweest. Volgende keer beter…
