Van saaiste sport tot meest boeiende sport
De Tour de France het was voor mij in het verleden het synoniem voor ‘de saaiste sport ooit’, na schaatsen dan. Wellicht beledig ik hiermee een grote groep liefhebbers, maar ik heb mijn mening in de afgelopen jaren zien draaien. De Tour de France is namelijk interessanter geworden door te begrijpen hoe het werkt. Natuurlijk, bij elke sport moet je de deelnemers ‘n beetje kennen, maar je moet ook het tactische spelletje kennen. Dat tactische spelletje ging het afgelopen jaar natuurlijk helemaal naar wens voor Team Jumbo Visma, totdat Roglic helemaal instortte en Pogacar een onmenselijke prestatie neerzetten. Het laat een heel plan van 3 weken volledig in elkaar stortten. Maar wat mij persoonlijk vooral geboeid heeft zijn de bergritten, waarbij het geregeld ‘n lang half uur aan spanning betreft en het wachten is op de ontsnapping van iemand met goede benen, en dat kan elke dag weer iemand anders zijn. Het is goed om te zien dat iedereen zo’n slechte dag kan hebben, en wat voor consequenties het kan hebben, en wat voor invloed een team met knechten kan hebben voor een kopman. Wielrennen is dan ook al lang niet meer een sport van uithoudingsvermogen, maar is meer een schaakspel geworden, waarin je piekt op de juiste momenten.
De Tour de France 2021 videogame speelt hier op in. Het tracht een mis te zijn tussen arcade-gameplay en simulatie, waarbij het gebruik of juist misbruik van energie hard gestraft wordt. Wanneer je namelijk lekker alleen erop uit gaat en direct het peleton verlaat, dan merk je dat wel aan het eind en knalt de hongerklop er al snel in. Hierdoor win je dus niet, maar verlies je minuten aan tijd die je nooit meer goed maakt. Ok, als sprinter kun je op een vlak terrein dit nog wel eens proberen, maar je moet altijd een groep bij je hebben of je team aansturen om met je mee te gaan in een ontsnapping. Vooral in de bergen merk je dat het een tactisch schaakspel begint te worden. Je team kan één persoon beschermen bijvoorbeeld, je kunt het tempo verhogen, maar je kunt ook alles uitrekenen om bovenaan de berg in ieder geval energie over te houden voor een eindspurt. Je energiepeil kan snel dalen, en bij volledig gebruik, dalen de pie-charts al snel. Je hebt een energiebalk die bepaalt hoe lang je een korte sprint in kunt zetten, maar je hebt ook een balk die aangeeft hoe je algemene energieniveau zich verhoudt. Deze balken levelen zichzelf wel weer vanzelf, maar moeten echt in balans gehouden worden, of kunnen bijgevuld worden door wat eten naar binnen te werken. Het verhogen van het tempo van 100% naar 110% kan al snel funest zijn in de game, waardoor je echt moet opletten wat je van het team vraagt.
Veel van hetzelfde…
Het spel bestaat uit diverse game modi, maar eigenlijk komt het meeste wel op hetzelfde neer. Je hebt de race mode, waarin je een enkele rit kunt uitvoeren, of juist een heel Tour de France-parcours kunt afleggen. Single races bestaan bijvoorbeeld uit Parijs-Nice, het Criterium de Dauphine, Paris Roubaix en de Breizh Cup. Sommigen moet je zelf vrij zien te spelen met XP die je verdient in de verschillende game modi. Races als de klassieker van Vlaanderen en de Innsbruck-race kun je dus aanvullend spelen wanneer je genoeg XP hebt verzameld. Je kunt ritten simuleren, waarbij de uitslag in principe voor jou bepaald wordt, maar je kunt ritten ook volledig rijden. Nu weet iedereen wel dat een rit urenlang kan duren, maar dit zal in de game wel wat minder lang zijn. Maar voor de saaie, vlakke peleton-momenten kun je ook de tijd doorspoelen en het spel laten bepalen wat actie-momenten zijn, zoals een demarrage van iemand. Op dat soort momenten kun je bepalen wat je doet; Laat je iemand de renner terughalen, verhoog je het tempo, of ga je juist zelf mee in de actie? Je team zal lang niet altijd het bij kunnen benen, of sommige teamgenoten ontbreken al snel in het peleton bij een hoger tempo. In Pro Team kun je een team managen en opzetten met enkele renners die je zelf uitkiest met een budget. Hierbij kun je renners kiezen die of goed zijn in klimmen, of goed kunnen sprinten, of beide aardig beheersen. Verder kun je het shirt naar keuze kiezen en kun je spelen als de renner naar keuze. Komt er dus een vlakke etappe, dan kun je kiezen om met de renner te racen die zich hier wel thuis voelt. In Pro Leader speel je dan weer als een rijder in plaats van een team en is het doel om de beste rijder te worden. Daarnaast is er nog een trainings-mode, en dat was het eigenlijk wel zo’n beetje. De modes voelen eigenlijk allemaal vrijwel hetzelfde, aangezien het concept van rijden constant hetzelfde blijft. Je moet wel echt heel die-hard zijn wil je het constant op willen brengen om je op elke etappe tot in de diepte helemaal te concentreren. Het zijn vooral de klimmen en het op het juiste moment aanzetten in de sprints die het leuk maken, en die momenten zijn er relatief te weinig. Ook is het soms spannend of je de kopgroep uiteindelijk nog wel kunt bijbenen met het peleton, waardoor het opvoeren van de snelheid soms al te laat is. Verder innoveert de game te weinig ten opzichte van voorgaande versies. Het zijn elk jaar maar enkele kleine dingen die worden toegevoegd of aangepast.
Gameplay-wise valt de game nog wel redelijk te behappen, maar kwalitatief valt het allemaal ‘n beetje tegen. Als je in het peleton rijdt lijkt het soms wel een groep botsauto’s die onwillekeurig door een bocht heen rijden en elkaar wat op en neer duwen. Het is een onsamenhangend zooitje af en toe, waarbij het er allemaal qua physics wat ‘clumsy’ uitziet. Hetzelfde geldt voor de graphics van de game. Supports langs de kant staan soms ineens midden op de weg, en dan verdwijnen ze weer, en daarnaast zien ze er ook nog eens pixelated uit. Verder zijn de wielrenners ook niet gekenmerkt door een eigen gezicht, maar ziet iedereen er exact hetzelfde uit. Het ziet er nogal lullig uit tijdens het uitreiken van de prijzen, waarbij alleen het shirt verschilt, maar de gezichten allemaal hetzelfde zijn, een soort gezicht ala Contador of zo. Ik zal niet zeggen dat ze hetzelfde hadden moeten doen als FIFA bijvoorbeeld, maar je had best 5 verschillende soorten gezichten kunnen maken met kleurtint bijvoorbeeld, en deze kunnen toewijzen aan de spelers, waardoor je in ieder geval iets meer differentiatie krijgt, want dit ziet er gewoon niet uit. De user interface is ook zo saai als het maar kan. Je start in een hoofdmenu met 6 blokken met modes. De soundtrack daarbij is dan wel weer aardig aantrekkelijk, maar die kennen we in principe al van de echte Tour de France op TV. Ook het commentaar tijdens een race is van vrij matige kwaliteit. Af en toe wordt er benoemd dat de kopgroep uitloopt, of juist tijd verliest, dat er een tussensprint nadert en zo nu en dan wordt een renner kort belicht, maar dat was het ook wel zo’n beetje.
De Tour begint bijna maar met deze game kun je jezelf alvast voorbereiden, helaas niet op de beste manier. Het spel is audiovisueel nooit echt geweldig geweest, maar verbetert zich ook maar weinig eerlijk gezegd. Zelfs de simpele dingen zijn vaak te veel moeite geweest voor de developer lijkt het wel. De game modes voelen plat aan en zijn veel van hetzelfde, met eigenlijk totaal geen diepgang of iets dergelijks. Na enkele races heb je het dan ook wel gezien wat mij betreft, ook al kun je de tactiek hier en daar wel wat aanpassen gedurende de race. Maar de saaie momenten in de race waarin je vooruit spoelt overheersen te veel, en dat je echt ‘n uur gaat klimmen als speler ingame, trok mij ook te weinig aan. Het maakt dat het niet spannend is, maar vooral een balans zoeken is tussen de rode, gele en blauwe balkjes, in plaats van echt tactisch te spelen. Dat de liefhebbers er zich wellicht wel echt mee kunnen vermaken kan ik me wel een klein beetje voorstellen, maar dat mensen echt wekenlang zich hiermee vermaken, kan ik me eigenlijk amper voorstellen. De Tour de France 2021 is daarmee een game die het wat mij betreft best goed kan doen in de budgetbakken, en waarmee je dan best wel een paar uurtjes zoet mee kunt zijn, maar daarmee heb je het ook wel aardig gehad.
Ook nooit een van mijn favoriete games geweest.