Ver, ver in de toekomst
Planescape: Torment, iedereen die is opgegroeid met PC RPG’s heeft er waarschijnlijk ooit een keer van gehoord. Een bijzondere titel die jarenlang bejubeld werd en zelfs meerdere malen benoemd is tot ‘beste RPG aller tijden.’ Volledig terecht, want wat verhaal en script betreft komt nog steeds vrij weinig in de buurt. De keuzes en acties die je maakte tijdens gesprekken hadden daadwerkelijk effect op de wereld om je heen. Het kwam maar zelden voor dat een volledige speelsessie hetzelfde was. Het borduurde voort op originaliteit waardoor er weinig traditionele RPG elementen in het spel zaten. Alles wat op magie leek was eigenlijk technologie, er waren geen elven of andere mythische wezens en doodgaan betekende meestal niet het einde. Torment: Tides of Numenera is geen direct vervolg op deze titel van 1999, maar een spirituele opvolger. Verhaaltechnisch gezien liggen de titels dan ook ver van elkaar. Echter heeft het wel dezelfde unieke stijl en opbouw.
Laat ik maar meteen duidelijk maken dat deze titel absoluut niet voor iedereen is weggelegd. Er is veel tekst, de nadruk ligt op keuzes maken en world building, gameplay is beperkt en het spel komt verschrikkelijk traag op gang. Alle gebeurtenissen kan je op meerdere manieren benaderen waardoor het uren kan duren voor je tegen je eerste gevecht aanloopt. Persoonlijk duurde het bij mij 8 volle uren, voordat ik het eerste gevecht initieerde door een onwijs domme actie uit te voeren tegen een groepje stropers. De uren daarvoor werden voornamelijk besteed aan het zoeken van een vredige oplossing met behulp van de verscheidene gespreksvaardigheden. Zo kan je vijanden intimideren, misleiden en verleiden om te doen wat je graag wilt. Alarmsystemen kan je bijvoorbeeld weer onschadelijk maken door je kennis te verhogen in machines om zo ook weer een gevecht te vermijden. Door je punten evenwichtig te verdelen over alle vaardigheden kan je het spel spelen met zo min mogelijk conflicten. Het draait hier om de keuzes die je maakt en het verhaal. Niet het verslaan van al je tegenstanders.
Je merkt dan ook dat InXile Entertainment tot het uiterste is gegaan om een “echte” wereld neer te zetten. Alle personages met een naam hebben een achtergrondverhaal, veel objecten in de omgeving kan je inspecteren en zelfs de meeste items / wapens hebben een beschrijving over hoe ze ergens terecht zijn gekomen. Zo kom je er op den duur achter dat de wereld waar het spel zich afspeelt de aarde is, maar dan miljoenen jaren in de toekomst. Alles waar van je dacht dat het magie is, is eigenlijk geavanceerde technologie. Eén persoon, ook wel de ‘changing God’ genoemd, heeft een manier gevonden om zijn bewustzijn te verplaatsen van lichaam naar lichaam om zo onsterfelijk te worden. Het laat zich in feite spelen als een boek welk steeds dat extra beetje informatie geeft om je hoofdpersonage op de hoogte te brengen, aangezien deze in het begin ook vrij weinig van de wereld af weet. De world building is dan ook ontzettend goed. Je moet echter wel een flinke dosis nieuwsgierigheid bezitten om dit optimaal te kunnen ervaren.Het meest interessante zijn nog de merecasters. Objecten met een herinnering van een bepaald individu. Zodra je deze gebruikt krijg je een geschreven verhaal / herinnering en meerdere opties om deze herinnering aan te passen. Uiteindelijk heeft dit weer effect op de tijdlijn waar jij je inbevindt.
Keuzes ten koste van gevechtsmogelijkheden
Keuzes staan niet alleen centraal in het verhaal. Er zijn maar een beperkt aantal punten die je kan besteden om je vaardigheden buiten en binnen gevechten te verbeteren. Een flink aantal vaardigheden worden namelijk alleen maar gebruikt voor bonussen tijdens gesprekken. Hierdoor kan je weliswaar de meeste gevechten vermijden, maar als het erop aankomt, moet je natuurlijk jezelf ook nog kunnen verdedigen. Hier raakt de balans helaas een beetje zoek. Er zijn namelijk drie pools per karakter (might, speed en intellect) die in beide situaties worden gebruikt. Iedere actie die je uitvoert heeft een initieel slagingspercentage, bepaald door de passieve besteedde punten in je vaardigheden en uitrusting, wat verhoogd kan worden door punten in één van de drie pools te gebruiken. Dit geeft ieder karakter met bepaalde vaardigheden zijn of haar eigen doel in je team. Het zorgt er echter ook voor dat je pools vrij snel volledig op kunnen raken. Zo kan je in een gevecht dus zomaar een karakter hebben zonder might of speed waardoor ze eigenlijk compleet nutteloos zijn. Dit kan je voorkomen door je pools aandachtig te gebruiken of tijdig te rusten, maar zo nu en dan wordt je zonder pardon een gevecht ingegooid en ben je machteloos. Doodgaan is meestal niet het einde en kan je het gelukkig nog een keer proberen. Daarentegen moet je de meeste verplichte gevechten wel winnen. Stil staan bij het verbeteren van je karakter is dan ook geen overbodige luxe. Dat ene puntje in extra helende krachten of health points kan zomaar leven of dood betekenen.
Gevechten zijn volledig turn-based en kunnen nog het beste vergeleken worden met het recente Divinity: Original Sin. Ieder karakter krijgt de kans om zich één keer te verplaatsen en een actie te voeren. Een actie kan je ook inruilen om je karakter verder te verplaatsen. Acties zijn onder andere objecten op het veld kapotslaan, met andere karakters praten, loot oppakken en aanvallen. Hoewel het nergens echt storend wordt is het wel het minste aspect. Regelmatig worden ze langdradig, doordat je niet de juiste mogelijkheden hebt om ze op verscheidene manieren te benaderen. Area of effect aanvallen zijn verreweg het meest effectief. Werken deze niet, dan kan je altijd nog je cyphers inzetten. Dit zijn onwijs sterke items die je eenmalig kan gebruiken. Ook daar zitten echter weer nadelen aangekoppeld. Als je teveel cyphers aan een teamgenoot geeft, kunnen deze op ieder willekeurig moment ontploffen.
Technische mankementen
Wat wel behoorlijk storend is zijn de verscheidene technische mankementen die ik ben tegen gekomen. Nergens wordt de kracht van de PS4 echt benut op audiovisueel vlak en toch is de framerate op veelte veel plekken slecht. Als er meer dan 10 personages op het scherm staan schokt en hapert het aan alle kanten. Je start bijvoorbeeld op een markt waar vrij weinig gebeurt en de framerate is daar nergens stabiel. Iedere schermtransitie resulteert in een laadscherm van minstens 10 seconden. Dit is niet ernstig als de gebieden groot zijn, maar dat zijn ze niet. Soms moet het spel al vrij lang laden als je een klein huis inloopt. Dit lijkt ook te gebeuren in gevechten, want vrij vaak lopen vijanden rondjes, voordat ze een aanval uitvoeren. Ik heb tevens meerdere vastlopers ervaren. De PC-versie zal hier waarschijnlijk veel minder last van hebben. Ik zie echter geen enkele reden waarom een PS4 spel met deze graphics zo slecht moet draaien.
Ondanks het matige gevechtssysteem en de technische mankementen kan ik dit spel toch zeker aanraden aan de mensen die opzoek zijn naar een RPG met een uiterst bijzonder verhaal. Het is zeker voor een bepaald publiek weggelegd en sommigen zullen hun neus al ophalen door de gigantische lappen tekst. Er is hier echter een verhaal neergezet als geen ander. Eén van je teamgenoten heeft levende tatoeages, een andere is omringd door miljoenen alter ego’s van meerdere dimensies, kannibalen eten mensen om hun herinneringen te absorberen, je kan in je eigen bewustzijn gaan om met mensen te praten en je kan een robot helpen om kinderen te krijgen. Het is allemaal zo bizar en interessant tegelijk waardoor je de mindere aspecten regelmatig vergeet. Speel je het spel voornamelijk voor het verhaal, reken dan ook gerust een punt bovenop de uiteindelijke score.
