FromSoftware heeft met de creatie van het Souls genre het game landschap in de laatste tien jaar flink gedomineerd. Met Sekiro, Nioh en de Dark Souls leidde FromSoftware de weg voor Souls games in 3D. Indie ontwikkelaars wisten de vertaling al snel te maken naar het 2D vlak. Hollow Knight, Dead Cells en Blasphemous zijn maar een paar voorbeelden van super succesvolle games die het Souls genre naar het volgende level hebben getild. Het is dan ook lastig om tegenwoordig op te vallen tussen al dit geweld. The Tarnishing of Juxtia van de ontwikkelaar Actual Nerds probeert hier met een paar dappere game design keuzes de aandacht te trekken. Maar zijn dappere keuzes genoeg om een geslaagde Souls titel af te leveren?
Een kind van de godin Juxtia
De wereld van Tarnishing of Juxtia is donker en mysterieus. Je wordt door de godin Juxtia tot leven gewekt om de wereld te verlossen van een hoop gespuis. De wereld is overspoeld met monsters in de 15 werelden die de game rijk is met elk een grote eindbaas. De presentatie is erg indrukwekkend en de afwerking is hoog. Elke wereld komt met een andere kleurenpalet en uitstraling. Combineer dit met een hoop mooie effecten, goed gebruik van licht, een geweldig donkere soundtrack en je hebt een game die tof oogt en klinkt. Maar toch weet de game niet te verrassen. Het voelt wel heel erg aan alsof de ontwikkelaar een checklist van een Souls titel netjes afgaat. Donkere atmosfeer, check, eindbazen, check, 1 kans om je spullen terug te krijgen, check. Maar toch missen we hier een paar belangrijke punten die een Souls titel meer diepgang en plezier geeft.
Het level design van de Tarnishing of Juxtia is erg rechtlijnig te noemen, waardoor er voor de speler weinig kansen zijn om deze interessante wereld te verkennen. Eerst dacht ik dat de game de speler bij het handje hield tot aan de eerste eindbaas. Maar de game gaat vervolgens op dezelfde manier door naar de tweede eindbaas om vervolgens de rest van de game ook zo door te gaan. Er zijn af en toe een paar extra gangen of kleine stukjes die je kunt vinden, maar de speler hoeft niet te ontdekken hoe ze van A naar B komen. Het platform gedeelte is degelijk, maar nooit extreem uitdagend. Het voordeel is dat je de game doorloopt zoals de ontwikkelaar had bedacht, maar het voelt daardoor wel minder indrukwekkend wanneer je het einde bereikt.
Wapens via een muisklik
Waar de game gelukkig wel wat unieke keuzes maakt, is het vechtsysteem. Je kunt een basisaanval doen met je linkermuisknop en een magie aanval met de rechter muisknop. Timing is hier het belangrijkste element. De game beloont risico’s nemen en met de name de aanvallen die wat meer tijd nemen, kunnen het waard zijn als je een vijand weet te raken. Het soort wapen bepaalt namelijk de snelheid van je aanval. Verdedigen is hier minder aan de orde, je kunt wel rollen om zo aanvallen te ontwijken. Het ontwijken van aanvallen, die netjes aangegeven worden, is hier enorm belangrijk om niet meteen game-over te gaan. Je magie aanval speel je vrij door de wereld te verkennen en je kunt uiteindelijk ook nog een speciale aanval vrijspelen door je eerste eindbaas te verslaan. De diversiteit aan wapens, dolken, speren en zwaarden in alle maten en gewichten, zorgen ervoor dat er meerdere speelstijlen zijn die je kunt toepassen. De aanvallen zijn alleen maar van toepassing om de vijanden voor je. Dit maakt de combat simpel, maar ook lekker makkelijk op te pakken.
De vijanden en zeker ook de eindbazen maken dankbaar misbruik van de aanvallen die jij als speler kunt uitvoeren. Je zult dus goed moeten opletten op de patronen, de aanvallen ontwijken en op het juiste moment toeslaan om de uitdagende eindbazen te verslaan. Elke vijand heeft de kans om jou te verslaan als je niet oplet, hoe sterk je ook bent. En de eindbazen zijn op sommige momenten juist een stuk makkelijker dan grote groepen vijanden die je tegenkomt in de levels. De game is moeilijk, maar zeker niet frustrerend wat we soms verwachten van dit soort titels en is hiermee eigenlijk een erg geschikte titel om mensen kennis te laten maken met het genre.
Verzamelen van je wapenuitrusting
Vijanden en schatkisten geven je toegang tot nieuwe wapenuitrustingen en dit is waar de game de plank flink misslaat. Ten eerste is de interface met muis verschrikkelijk en wordt je geforceerd om alles te selecteren via knoppen op je toetsenbord. Maar de impact van het kiezen van andere wapenuitrusting is minimaal en het upgraden van je wapens voelt net te duur aan om hier veel mee te experimenteren. Er is ook vaak geen reden om niet meteen het nieuwste stukje uitrusting aan te trekken omdat elke keer het nieuwste speeltje beter is dan de vorige. Ook zijn veel van de wapens die meer risicovol spelen belonen, zoals een dolk of een zware hamer, het niet waard in vergelijking met de snelle maar sterke zwaarden.
The Tarnishing of Juxtia doet alles wat je zou verwachten van een Souls titel, maar niks meer. De game ziet er tof uit, klinkt geweldig en het vechtsysteem werkt erg goed. De game is met ongeveer een uur per eindbaas best lang en hangt voornamelijk af van hoeveel tijd je neemt per level en hoeveel moeite je hebt met de eindbazen. Je zult niet zo snel verdwalen omdat er altijd maar één pad is die je kunt nemen. Als je op zoek bent naar iets nieuws en je hebt al het andere al uitgespeeld dan is dit zeker een degelijke titel om op te pakken. Maar heb je de eerder genoemde titels nog niet gespeeld, pak deze dan eerst op en geef deze titel daarna een kans.
