The Precinct

Sinds GTA ons eind jaren negentig liet kennismaken met het criminele pad in een grote speeltuin, is de game uitgegroeid tot één van de grootste gameseries van het moment. Maar oorspronkelijk begon GTA als een politiegame, waarbij de speler criminelen moest achtervolgen. Politieagentje spelen zou minder tof zijn, en met het uitstel van GTA 6 blijft er dit jaar een groot gat achter. The Precinct komt dan ook op het perfecte moment: een ode aan de jaren tachtig, neonverlichting en foute buddycopfilms. Het laat ons eindelijk ervaren wat GTA had kunnen zijn als de makers waren doorgegaan met het maken van de ultieme politiegame. Ik begon wel flink te twijfelen in het eerste uur van deze game. De sleur van braaf je werk doen als agent voelde wel héél veel als… werk. Maar toen begonnen er spontaan vette dingen te gebeuren in de gevaarlijke wereld van Averno City.

Retro met een sirene

In The Precinct ben je agent Nick Cordell Jr., vers van de academie, en stap je in de voetsporen van je vader, die ook agent was. Je ontmoet een diverse groep agenten die je langzaam wegwijs maken in een stad die veel wegheeft van Detroit. Het is de jaren tachtig, en agenten moeten het dan ook volledig doen met hun radio, ouderwets speurwerk en, als het nodig is, een vuurgevecht. The Precinct voelt als een kruising tussen Miami Vice en Lethal Weapon, in de stijl van de eerste isometrische GTA-titels. De sfeer is spot-on: regenachtige nachten, foute neonbordjes boven louche stripclubs en over de motorkap van je auto glijden. Het is geen realistische simulatie, maar een romantische beeld van het werk van een agent. Om elke hoek ligt een crimineel op de loer, en er gebeuren hier meer misdaden op tien vierkante meter dan normaal in een hele stad. Een gewaagde zet van Fallen Tree Games, maar het werkt. Je vergeet hierdoor al snel de wat vreemdere momenten (waarover later meer).

De game start telkens op het politiebureau, waar je een taak kiest of toegewezen krijgt. In het eerste uur worden de basisbeginselen uitgelegd. De game speelt zich af in een isometrisch perspectief, en het lopen, rennen en interacteren met objecten heb je snel onder de knie. Maar daarna krijg je behoorlijk wat informatie over je heen: mensen ondervragen, fouilleren, om ID vragen en beoordelen welke wetten zijn overtreden. Je komt daarbij veel circulaire menu’s tegen die duidelijk ontworpen zijn voor een controller. Normaal speel ik pc-titels met muis en toetsenbord, maar hier loont het echt om een controller te gebruiken. Je kunt mensen arresteren, naar het bureau brengen en in je auto duwen. Het rijden werkt als een trein, maar ook hier zijn veel extra opties beschikbaar: spikestrips, ondersteuning oproepen en je sirene op vier verschillende manieren activeren. De game probeert dit allemaal snel uit te leggen, maar de eerste gesprekken zijn wel erg lang. Het doel is om je snel vrijheid te geven, maar de uitwerking had iets beter gekund.

Een dag in het leven van…

Als je eenmaal losgelaten wordt, kies je een taak, bijvoorbeeld het nalopen van parkeermeters, en ga je op pad met je partner. Je hebt volledige vrijheid in hoe je dit doet, zolang je binnen het aangegeven gebied blijft. Je loopt naar je eerste parkeermeter, ziet dat deze verlopen is en geeft een boete. Je plakt een bon en loopt verder. Maar dan gebeurt er iets magisch. In de open wereld van Averno City kan er van alles gebeuren. Zo belandde ik ineens midden in een vuurgevecht tussen agenten en criminelen en kreeg ik de kans om mijn schietkunsten te tonen. Richten is even wennen, maar al snel schakelde ik de vijanden uit. Je verzamelt bewijs en een van de criminelen geeft zich over. Je begint zijn rechten op te sommen en hem te fouilleren, maar dan sprint hij er ineens vandoor. Je rent naar je wagen en belandt in een wilde achtervolging. Je ramt zijn auto, roept een helikopter en extra ondersteuning op en weet uiteindelijk de crimineel te arresteren.

De game zit vol van dit soort momenten. Van autodieven achtervolgen tot het besturen van een politiehelikopter, de gebeurtenissen zijn redelijk divers. De game beweegt constant tussen rust en chaos, waarbij er elk moment iets kan exploderen. Super vet. Maar je moet wel volgens het boekje werken. Geweld? Alleen als het écht moet. Een burger onterecht fouilleren? Strafpunten. Te vroeg je wapen trekken? Geen XP. Het is een interessant systeem, maar je moet er zin in hebben. Wie denkt even los te gaan met zijn wapen, wordt meteen afgestraft. Jammer dat je geen keuze krijgt: volgens de regels spelen of juist de grenzen opzoeken.

Racen en gekke momenten

De missiestructuur zorgt ervoor dat je altijd een dag beleeft met één taak. Dit geeft structuur, maar zorgt er ook voor dat je niet echt in een volledige open wereld zit. Na een flink aantal uur kan de formule dus wat repetitief aanvoelen. Telkens dezelfde acties: ID vragen, fouilleren, boeien, overtredingen selecteren en een busje oproepen. Je kunt ook zelf criminelen naar het bureau brengen, maar dat duurt iets te lang en levert te weinig beloning op. Iets meer vaart zou helpen, al blijft het in de eerste uren spannend wat er bij elke nieuwe persoon gaat gebeuren.

Het zorgt soms ook voor vreemde momenten: ik was bezig met een arrestatie toen de crimineel weg sprintte, recht de snelweg op, waar hij vervolgens door een auto volledig werd gelanceerd. In de achtervolgingen gebeurt dit soort chaos nog vaker. Die achtervolgingen zijn lekker chaotisch: je rijdt stoplichten en paaltjes omver en de besturing werkt top. Toch word je soms gestraft voor iets te wild rijden. Een omstander raken levert strafpunten op. Door rood rijden wordt nog net niet afgestraft. De game zoekt hier een moeilijke balans tussen speelplezier en geloofwaardigheid.

Waar zijn de toffe gesprekken?

De eerste momenten, waarin de camera over de stad vliegt, druipen van sfeer. Maar wat ik miste, waren de gesprekken tussen Nick en zijn partner. De game verwacht telkens dat je netjes op je partner wacht als je in de auto stapt, dit zou een perfect moment zijn voor leuke dialogen. Dat detail had ik graag gezien. Gelukkig is er op andere plekken wél veel liefde voor detail. Over de motorkap glijden, criminelen tackelen, willekeurige straatraces, stuk voor stuk toffe elementen.

The Precinct draait stabiel, maar is niet foutvrij. Een zwevende crimineel hier, een onzichtbare muur daar, niks gamebrekend. Je komt ook regelmatig dezelfde gezichten tegen bij criminelen. De makers hebben slimme maar moeilijke keuzes moeten maken. Dit voelt als de eerste stap in hopelijk een succesvolle serie. De missies zijn tof en het verhaal rondom het vangen van een grote maffiabaas past goed, maar het mist de vrijheid en schaal van een GTA.

Eindoordeel

The Precinct komt op het juiste moment en combineert nostalgie en moderne gameplay op een heerlijke manier. De sfeer en de stad ademen jaren tachtig en geven je het gevoel dat je in een actiefilm uit dat tijdperk zit. Het voelt verfrissend om eens aan de goede kant te staan, en je moet je daadwerkelijk aan de regels houden. Dit is een game die je wat tijd moet gunnen, maar wanneer de willekeurige chaos losbarst, komt alles tot leven. Ik kan nu al niet wachten op het vervolg, hopelijk groter en ambitieuzer in opzet. Het wachten op GTA 6 wordt op deze manier een stuk aangenamer.