De schattigste game van het jaar
Illustratieboeken zijn er in alle vormen en maten. Van de sombere sfeervolle boeken van Simon Stålenhag tot aan de koffietafelboeken van een willekeurige beroemdheid. Je kent ze vast ook nog wel van vroeger toen je nog vol met kinderlijke nieuwsgierigheid in een bibliotheek van die gigantische boeken opensloeg met weinig tekst en zo veel mogelijk kleurtjes. Diezelfde emotie(s) worden door Devolver Digital’s nieuwe game The Plucky Squire aangesproken, maar dan met een leuke twist.
The Plucky Squire stond bij mij al op de radar sinds de eerste trailer. De geweldige kleuren, de aandoenlijke charme, de vrolijke muziek en de verhalende voice over gaven direct het gevoel dat deze game terug zou gaan naar een tijd waar een game vooral leuk moest zijn. Daar is de game in geslaagd. Al is het wel een game geworden die voor volwassenen wellicht een tikkeltje te eenvoudig is.
Je speelt als The Plucky Squire Jot. Een koene ridder en tevens een schrijver. Vandaar dus ook je zwaard lijkt op het schrijfgedeelte van een vulpen en dat je een een veer in je hoed hebt. Je hebt het land Mojo al een aantal keer gered van de grote boze tovenaar Humgrump. Je staat bekend als de held van het verhaal en je hebt al meerdere boeken geschreven over je avonturen. Die natuurlijk door de bewoners van Mojo worden verslonden. Het leven is goed, totdat Humgrump weer toeslaat. Humgrump weet nu alleen iets meer dan dat hij normaal weet en kan de realiteit van het illustratieboek waar Jot inwoont beïnvloeden.
The Plucky Rabbit
De wereld van The Plucky Squire bestaat namelijk gedeeltelijk uit het illustratieboek en de kamer van de jonge eigenaar. Jot is zich daar, mede door Humgrump, bewust van en maakt slim gebruik van de wereld in het boek en de wereld daarbuiten. Gameplay wisselt dan ook regelmatig van het 2D perspectief daarbinnen naar de 3D wereld daarbuiten. Het grootste deel van de game speelt zich echter in het boek af.
De basis gameplay is vrij simpel gehouden. Je hebt je trouwe zwaard waar je mee kan meppen, een sprong om (minimaal) mee te platformen en een koprol om vijanden mee te ontwijken. Vijanden komen in allerlei soorten en maten, maar vergen weinig strategie om uit te schakelen. Een paar keer slaan met je zwaard en de meeste vallen al een heel eind om. Je koprol is wel eens nodig om wat te ontwijken. De game is daarentegen redelijk enthousiast met het uitdelen van health items waardoor ontwijken niet per se nodig is. Je kan immers een paar meter verder alweer een bosje kapot slaan om je health weer aan te vullen.
De game draait om eerlijk te zijn niet echt om de combat. Het is weliswaar aanwezig, maar doet vooral dienst als een korte afleiding tussen de puzzels en de setpieces door. Dat geldt zowel voor in als buiten het boek. Binnen het boek heb je redelijk wat woordpuzzels die je verplichten om een volledig hoofdstuk uit te kammen. Net zoals een echt illustratieboek heeft het boek in de game relatief weinig zinnen. Jot kan de zinnen in het boek een andere betekenis geven om bijvoorbeeld diamanten blokken te veranderen in houten blokken om ze kapot te kunnen slaan. Een plas water waar je niet over kan? Er staat een zin bij waar uitgelegd wordt dat er een kleine plant in het water ligt. Had je een paar bladzijden terug niet een zin gezien met het woord gigantisch? Zie daar je oplossing. Je springt als Jot uit het boek de echte wereld in, slaat een paar bladzijden van het boek om, springt er weer in, pakt het woord gigantisch op en je gaat weer terug naar de laatste pagina om die plant gigantisch te maken, zodat je naar de overkant kan lopen.
Even kantelen
Dat is hoe de game puzzels in het acht tot tien uur durende verhaal blijft escaleren. Later in het verhaal krijg je de kracht om niet alleen bladzijden om te slaan, maar om deze te kantelen. Dat zorgt weer voor nieuwe mogelijkheden, want daarmee kan je objecten in het boek laten verschuiven om zo weer nieuwe dingen uit te kunnen proberen. Er zijn een viertal van deze krachten en ze zijn allemaal even leuk om mee te experimenteren.
Over experimenteren gesproken, de meeste woordpuzzels hebben een enkele oplossing. De game laat je verder vrij om te experimenteren met andere mogelijkheden. Zo moet je een hek open maken, maar je kan deze ook gigantisch maken. Buiten wat achievements/trophies om heeft het totaal geen nut tot je je beseft dat een deel van de uitkomsten hilarisch zijn. Een gebroken kikker? Prima, nu heeft die een paar blauwe plekken.
Verder zijn er in het verhaal nog wat boss battles geweven die met behulp van mini-games worden uitgevochten. Dit zijn knipogen naar andere (voornamelijk) retro games. Er is bijvoorbeeld een Punch out! baasgevecht, een baas die je met behulp van een ritme spel moet verslaan en een gevecht in de vorm van een versimpeld Bust-A-Move scenario. Deze mini-games dienen meestal als een afsluiting van een hoofdstuk. Je wordt er niet mee doodgegooid en ze zijn heel snel weer voorbij, zodat je verder kan gaan met het verhaal.
The Plucky Squire is misschien wel de schattigste game van het jaar. Misschien een beetje te schattig zelfs, want er wordt van alles gedaan om zo toegankelijk mogelijk te zijn. De puzzels worden nooit heel moeilijk en gevechten blijven simpel in uitvoering. De mini-games kan je zelfs volledig overslaan als ze te moeilijk voor je zijn. Vreemd genoeg maakt dat The Plucky Squire niet minder. Hij is niet briljant, maar vooral gewoon heel leuk en net lang genoeg om op een hoge noot af te sluiten.
Denk dat ik deze nog liever zou willen dan Astro Bot. De stijl spreekt me zeer aan. Hopelijk eind van ‘t jaar wat goedkoper.