Terug naar de roots
The Outer Worlds, het was om eerlijk te zijn niet direct een game die ik veel in de gaten hield. Ondanks mijn liefde voor de Fallout-franchise, werden we toch de GamesCom-presentatie ingetrokken, en sindsdien hebben we de franchise niet meer losgelaten. Het is eigenlijk geen game die echt heel veel gepromoot werd, zoals vaak een Bethesda bijvoorbeeld wel doet. Op de GamesCom zelf was het spel dan ook niet zeer prominent aanwezig, maar dat het een topper zou moeten worden mogen duidelijk zijn. De ontwikkelaars, Obsidian Entertainment, ook wel bekend met de Fallout-franchise, hebben de kans gekregen van Private Division om hun eigen kwaliteiten te laten zien. Een flinke sprong in het diepe dus, waar we erg benieuwd naar zijn. We konden de game inmiddels zelf gaan ervaren.
The Outer Worlds is een nieuwe single-player sci-fi first person shooter die veel weg lijkt te hebben van Fallout 3 en Fallout: New Vegas. In The Outer Worlds ontwaak je van een winterslaap op een kolonisten-schip dat verloren is geraakt tijdens hun reis naar Halycon, de uiterste Aardse kolonie gelegen aan de rand van het heelal. Terwijl je de uiterste hoeken van de ruimte verkent, raak je verzeilt in een diep complot dat dreigt alles te vernietigen en kom je verschillende facties tegen die allemaal om de macht strijden. Het personage dat jij besluit te worden bepaalt hoe het verhaal zich ontvouwt. Jij bent de ongeplande variabele in de formule van de kolonie. Sounds interesting hoor ik je denken, en dat is het ook zeker. Het verhaal van The Outer Worlds wordt prominent naar voren gebracht en dat is zeer goed te merken, vooral in de converstaties met NPC’s. Elk gesprek, al worden ze soms wel langdradig, is een interessant onderwerp op zich, en dat is direct een erg sterk punt van de game. Het spel heeft veel weg van Fallout 3, en dat valt te merken op diverse fronten. Zo is het conversatie-systeem vergelijkbaar, waarbij je kunt liegen, invloed kunt uitoefenen of juist kunt intimideren, en dat is vervolgens weer gekoppeld aan een skill-set. De skills zijn wat eenvoudiger wat dat betreft. Zo kun je skills geven aan lockpicken, hacken, long-shooters, heavy-shooting weapons en bijvoorbeeld stealth. Elke keer wanneer je level-up gaat, kun je deze skills weer verbeteren en verhogen. Helaas is het lockpicken en hacken zelf niet omgedoopt tot een minigame. Verder heb je naast de skills additionele perks, welke in 3 niveau’s zijn verdeeld. Zo kun je bijvoorbeeld harder rennen, meer health krijgen en XP van companions verdubbelen.
Companions…
Companions? Dat klinkt als co-op, maar dat is wel offline. Je hebt namelijk companions die je kunnen helpen gedurende je strijd. Zo kun je er 2 meenemen, welke je vervolgens ook weer hun eigen perks, armor en wapens kunt toebedelen. Vooral dit aspect maakt de game erg aantrekkelijk, want op deze manier kun je van deze teammaten je eigen topsoldaten maken door ze bijvoorbeeld flinke melee-wapens of juist energy-weapons mee te geven. Verder hebben ze ook zo nu en dan meningen over wat je doet of het beste kunt doen, en ze geven je companion quests die je kunt uitvoeren om ze gelukkig te maken. Naast deze zeer interessante feature heb je ook nog de mogelijkheid om de tijd tijdelijk te vertragen in de game, waarmee je tegenstanders kunt analyseren, maar ook gerichter kunt schieten. Het is een beetje vergelijkbaar met een simplistisch VATS-systeem uit Fallout. Wat The Outer Worlds zo geweldig maakt zijn de geweldige RPG-elementen. Men heeft goed gekeken naar diens concurrentie bij Bethesda naar wat werkt, en wat niet, en daar een geweldige mix van gemaakt. Wapens kun je modificeren met mods, moeten zo nu en dan gerepareerd worden en kun je verbeteren met geld, maar het is ook weer niet zo uitgebreid omdat men het craften er bijvoorbeeld uit heeft gelaten. Je kunt items kopen en verkopen en je inventory naar eigen wens volledig customizen zoals jij dat wilt. Wat betreft de RPG-elementen blinkt de game dan ook uit, maar niet alleen in dat…
Soepele gameplay
Ook de gameplay is namelijk iets wat het spel onderscheidt van vele andere shooter RPG’s. Het spel loopt ingame als een zonnetje, en dat zie je lang niet altijd, met uitzonderingen als bijvoorbeeld Borderlands. Je kunt lopen, sprinten, maar bijvoorbeeld ook dodgen, waarmee je kogels van tegenstanders kunt ontwijken waar mogelijk. Het spel detecteert je zwakheden, bijvoorbeeld als je veel headshots incasseert, en speelt daarop in door je te belonen met perks wanneer je gevraagd wordt of je extra kwetsbaar hiervoor wilt zijn. Het spel beloont je dus wanneer je meer op je zwakheden let, maar verplicht je daar niet toe aangezien je extra perks-punten ook kunt weigeren. De spelwereld van de game is verdeeld in verschillende planeten, waarmee het dus geen open-wereld is. Fast-travelen is vervolgens weer mogelijk op een planeet, al zijn de laadtijden hierbij soms wel tergend. Vooral wanneer je naar je ruimteschip fast-travelt, en vervolgens weer tegen laadtijden moet aankijken wanneer je je schip in gaat, en vervolgens op een andere planeet weer uitgaat, is irritant. De omgevingen zijn qua karakter wel een inspiratiebron. De ene planeet ziet eruit als een post-apocalyptische wereld en weer een andere planeet heeft het karakter alsof je op de Maan aanbeland bent. Qua sfeer doet de game dan ook veel goed, al vond ik persoonlijk de industriële werelden wat minder, zoals Groundbreaker. Ook mooi is dat tegenstanders die je dood hebt geschoten niet constant respawnen in de wereld, iets wat in bijvoorbeeld Fallout wel altijd het geval is. Kom je dus na dagen terug naar een andere planeet, dan zul je zien dat diverse vijanden nog steeds dood op de grond liggen. Als je dus even terug moet voor een side-quest, kun je sneller door de omgeving heen razen dan in het begin.
Audiovisueel is het spel prima. Hoogwaardige graphics zijn het niet, maar de omgevingen, en vooral de look van de planeten wanneer je naar boven kijkt zien er schitterend uit. Tevens ziet alles er best kleurrijk uit, en niet grauw zoals je vaak gewend bent van apocalyptische werelden. De achtergrond sfeermuziek lijkt direct uit Fallout 3 gehaald te zijn, maar past ook prima in deze game. De artwork-achtige laadschermen en NPC’s zijn daarnaast ook in de sfeer van Fallout, waarmee men de aparte retro-stijl probeert te benadrukken. De user interface is daarnaast erg makkelijk in gebruik, en is overzichtelijk. Wat dat betreft is er dus weinig op te merken.
The Outer Worlds is een game die echt af is. Tuurlijk, zo nu en dan komt er een kleine hapering voor, ook bij het laden van de conversaties, ja, de laadtijden zijn soms gruwelijk irritant, maar verder draait het spel perfect, en functionele bugs in de quests zijn niet voorgekomen. Na een kleine 20 uurtjes was ik al door de campaign heen, en het voelde als een kleine 5 uurtjes. Dat onthult toch wel dat deze game waar voor z’n geld is. Natuurlijk verlengen de side-quests, tasks en companions quests de duur van de game, maar zelfs zonder deze missies is het spel lang genoeg, al kon de game niet lang genoeg duren. Eerlijk is eerlijk, het spel jat ontzettend veel goede punten van Fallout 3 en Fallout: New Vegas, maar brengt ook eigen creatieve features met zich mee die het uitermate goed doen. De companions werken goed, de omgevingen zijn gevarieerd, de dialogen zijn interessant en de RPG-elementen zijn briljant in elkaar gezet, en ook nog eens vrij toegankelijk voor nieuwe spelers. De planeten die je nog niet kunt ontdekken in de game maken wel duidelijk dat er nog downloadbare content aan gaat komen, waarmee dit een game lijkt voor de toekomst. Als je van dit genre houdt, dan raad ik je dan ook ten zeerste aan om zo snel mogelijk deze game in huis te halen, want deze topper lijkt bijna van een andere wereld te zijn.
