The Last of Us Part II

Langverwacht

Het is de meest bijzondere game van het jaar, voor velen dan. The Last of Us Part II wordt al jaren gevolgd door de PlayStation 4-community en nu is het dan eindelijk zover. Bijna 2 weken van tevoren mochten wij van Sony al aan de slag met de game. De verwachtingen waren torenhoog. Of de game het waar heeft kunnen maken is de grote vraag…

Natuurlijk gaat de game verder waar het spel eindigde. We springen maarlieft 5 jaren vooruit. Na de gevaarlijke reis door de post-pandemische VS wonen Ellie ne Joel Jackson, Wyoming in een bloeiende gemeenschap van overlevenden. Het leven lijkt vredig en rustig, maar al snel ontstaat er een drama voor Ellie waardoor ze zint op wraak. Ze besluit op reis te gaan met een metgezel om de verantwoordelijken stuk voor stuk op te sporen. Maar dit is verre van zonder gevaar…

Meeslepend, spannend en emotioneel

Zonder al te veel te spoilen, kunnen we wel zeggen dat de gebeurtenis zoals boven vaag beschreven er flink inhakt. Het emotionele gehalte is dan ook hoog en de tranen vloeien bijna rijkelijk wanneer je echt in de game zit en je betrokken voelt tot Ellie. Zij is een stuk volwassener geworden in de game, en dat merk je aan haar gedrag, maar ook aan de omgang met haar vrienden, en haar besluiten. Deel 2 in de franchise is dan ook een wat andere game dan deel 1, waarbij Joel en Ellie nog vooral afhankelijk waren van elkaar. Dat is in deel 2 totaal veranderd. Ellie is wat meer zelfstandig geworden, en kiest haar eigen weg, en dat neemt niet iedereen haar in dank af. Natuurlijk is net als in deel 1 het verhaal weer hetgeen het om draait in de game. Het spel wordt constant afgewisseld en springt van gameplay terug naar een nieuwe cut-scene, en deze zien er oogstrelend uit. Vooral de overgang van cut-scene naar gameplay is vloeiend, waardoor je amper het verschil tussen beide kunt zien. De gameplay, nu we het er toch over hebben, verloopt over het algemeen traag. Je character beweegt zich nooit echt super snel in de rondte, zoals bijvoorbeeld in Quake of DOOM, maar toch voelt de trage gameplay erg vloeiend aan. Dit komt door de vloeiende bewegingen, en realistische manier van bewegen. Je kunt natuurlijk wel rennen, maar het is niet zo dat je zomaar aan alle zombies kunt ontsnappen omdat jij veel sneller bent dan de rest. Het spel dwingt je bijna om stealthy te werk te gaan, en om opponenten tactisch neer te halen, waardoor je geen menigte aan vijanden op je af zult krijgen. Verder kun je gebruik maken in de game van een soort van auto-aim feature, welke overigens niet altijd even fijn werkt, aangezien soms de verkeerde opponent die op een afstandje is gekozen wordt als target. De auto-aim werkt echter niet verfijnd, waardoor je zelf ook je best moet doen om een headshot te maken, want een schot in het torso, is vaak niet direct afdoende. Komt bij dat de kogels in het spel spaarzaam zijn. Er is een limiet aan ammo dat je mee kunt dragen, en de ammo die je krijgt van tegenstanders is erg beperkt, ook al schieten ze hele magazijnen op je leeg. Alles wat over blijft uiteindelijk is 1 tot 3 kogels. Je wordt daarmee dus aardig gedwongen om stealth te gebruiken, iets wat op zich overigens prima werkt. Doordat alle resources spaarzaam zijn, zul je alle ruimtes vaak uitkammen, iets wat veel extra duur met zich meebrengt. Daarnaast speel je niet alleen als zijnde Ellie, waardoor je ook een soort van multi-storyline beleeft vanuit meerdere kampen. Ook dit zorgt ervoor dat het verhaal lekker lang duurt en ook gevarieerd blijft.

De gameplay heeft men gecombineerd met ultieme spanning tijdens de gevechten. Je vecht tegen zowel gemuteerde zombies, als tegen mensen, maar zij kunnen ook elkaar aanvallen. Dit kun je in je voordeel uitwerken door bijvoorbeeld een baksteen in de buurt van een tegenstander te gooien, waardoor de zombies richting de menselijke tegenstanders gaan rennen. De AI komt hierbij naar voren en deze is uitermate goed in elkaar gezet, die van vooral je medestander dan. In het geval je metgezellen hebt tijdens het spelen, zul je merken dat ze ook daadwerkelijk tegenstanders neerschieten, of je proberen te beschermen. Ze lopen er dus niet voor de sier bij, terwijl jij uiteindelijk iedereen neer moet schieten. Ze hebben echt een functie. De AI van tegenstanders is wisselend. Ze proberen je wanneer je ontdekt bent te flanken, maar soms lopen ze je ook voorbij en zien ze je niet terwijl je op 2 meter afstand staat. Vooral close-combat breekt het zweet je vaak al snel uit. Deze gevechten zijn namelijk erg intens, maar kunnen je veel schade toebrengen. Om dit te beperken kun je gebruik maken van upgrades. Door gear te verzamelen en medicijnen, kun je sneller health packages craften, maar je kunt er ook voor kiezen om andere abilities te verbeteren. Daarnaast kun je bij workstations je wapens upgraden. Zo kun je pistolen en meerdere shotguns voorzien van meer stabiliteit, grotere magazijnen, of bijvoorbeeld een demper op pistolen zetten om minder geluid te veroorzaken. Deze dempers kun je ook weer opnieuw craften, aangezien ze vrij snel kapot gaan. Dit craften vormt een hoofdelement in de game, en wordt niet overdreven veel geforceerd. Health packages, molotov cocktails, rookbommen, je hebt ze zo nu en dan ’n keer nodig en het craften doe je snel tussendoor, waardoor het geen vervelende tijdskwestie wordt om uit te voeren. Het upgrade menu is uiteraard ingame beschikbaar, en werkt lekker eenvoudig. Men heeft deze functie dan ook niet voorzien van al te veel toeters en bellen, en gewoon simpel en overzichtelijk gehouden. Bepaalde upgrade-groepen unlock je naar mate je vordert in de game, en komen pas later beschikbaar. De upgrades die je kunt doen voor wapens zijn zeker nuttig. Sneller herladen, meer precisie, of de mogelijkheid om zelf kogels te bouwen. Ook zijn de wapens vrij gevarieerd. Van een flamethrower tot een shotgun met brandende kogels. Ze ogen daarnaast ook nog eens zeer realistisch. Verder kun je ook hulsters scoren waarmee je meerdere wapens kunt assignen aan je D-pad buttons. Het upgraden werkt prima, en is vergelijkbaar met het eerste deel. Iedere non-RPG’er zal er goed mee overweg kunnen.

Overgang van cinematic naar gameplay is naadloos

De goede gameplay, AI en RPG-elementen worden geperfectioneerd door de overweldigende graphics. HDR en de hoogst mogelijke resolutie worden ten volle benut om alles er haarfijn uit te laten zien. En met haarfijn, bedoel ik ook echt haarfijn. Je kunt de baardharen van Joel letterlijk tellen. Het ziet er zo gigantisch goed uit. Ook de rimpels, en algemene uitstraling van characters is overweldigend. Wel moet gezegd worden dat de kwaliteit hier en daar fluctueert. Daar waar Joel er bijvoorbeeld haarfijn uitziet, daar lijkt bijvoorbeeld Ellie net iets minder uitgewerkt te zijn. Over haar gezicht hangt een soort van lichte waas, waardoor haar sproetjes net niet helemaal scherp uit de verf komen. Vooral de vrouwelijke karakters lijken net wat minder uitgebeeld te zijn dan de mannelijke. De omgevingen daarentegen zijn stuk voor stuk oogstrelend. Van de toppen van een berg in de sneeuw, tot de beboste gebieden in Seattle, het ziet er allemaal top uit, en tot in detail uitgewerkt. Zowel van dichtbij, als in de verte, ziet alles er haarscherp uit, en daarmee mag deze game zich misschien wel de mooiste game tot dusver noemen. Ook HDR wordt ten volle gebruikt, vooral bij belichtingen van de zon. Het geeft dat extra contrast wat een game er echt uit laat spatten. De overgang van cinematic naar gameplay is daarnaast ook vloeiend en is zelfs bijna niet op te merken. Het verschil is echt miniem, waardoor je enkel aan de camerastandpunten ziet dat het gaat om een cinematic, en niet om ingame gameplay. Ook kleine details zijn gewoon geweldig uitgebeeld. Zo kom je bijvoorbeeld een PlayStation 3 console tegen met daarbij de hoes van Uncharted. Het zijn van die kleine details die het spel tot een meesterwerk maken. Minder zijn soms de bladeren die tegen de muren hangen, ook wel een soort van klimoppen. Zodra je daar dichtbij gaat staan, zie je dat het vaak platte textures zijn, die niet echt 3D ogen, en dat geldt ook hier en daar voor andere kleine elementen in de spelwereld. Daarnaast loopt het spel ook nog als een zonnetje, zowel op een standaard PS4 als op een PS4 Pro. Qua audio is de game ook subliem. De voice-acting is geweldig en loopt ook synchroom, en de soundtracks zijn lekker meeslepend. Ook komen er nog enkele bekende guitar songs voorbij die we kennen uit de aloude popwereld. De bombastische geluidseffecten bij vuurgevechten, maar ook de kleine details zoals het uit elkaar halen van een wapen op een workbench getuigen van uitermate gedetailleerde opnames. Het klinkt allemaal dan ook als muziek in de oren.

Controls blijven apart

Enig kritiekpuntje dat ik kan leveren zijn toch wel de controls. De logica daarvan ontbreekt een beetje mijn inziens. Zo gebruik je L1 om te rennen, gebruik je R2 om zowel te schieten als om te reloaden (gecombineerd met L2), en kun je het touchpad zowel enkel- als dubbelklikken, waardoor je ofwel je inventory/crafting menu krijgt, of je map. Hoe men hier allemaal op is gekomen vraag ik mezelf enigszins wel af, al wennen de controls wel redelijk snel. Dit komt vooral doordat de ontwikkelaar het spel erg langzaam op gang laat komen. Elk gameplay-element wordt aan je voorgesteld en kun je ook direct in een gameplay-moment gaan gebruiken, waardoor je erg goed kunt wennen aan de mogelijkheden die je tot je beschikking krijgt. Men gooit je dan ook absoluut niet in het diepe, en de verschillende moeilijkheidsgraden, zorgen ervoor, dat elke beginnende, tot ervaren gamer, zijn of haar eigen uitdaging kan creëren. Doordat de controls vrij onlogisch zijn, met D-pad moet je bijvoorbeeld helemaal door je wapens heen scrollen, zorgt men ervoor dat de gameplay traag is. Je kunt dus niet even snel een granaatje gooien, gevolgd door een mijn leggen en weer snel terug switchen naar je geweer. Men heeft het menselijk gemaakt, waardoor je geen futuristische robot bent die als een machine allerlei kogels en bommen om zich gooit. Interessant zijn verder de moeilijkheidsgraden in de game. Je kunt deze naar eigen wens customizen, waardoor je bijvoorbeeld juist sneller of minder snel gespot wordt door tegenstanders. Er zijn diverse aanpassingsmogelijkheden, van ‘verkenner’ tot een hoger niveau. Echter blijven er altijd vijanden aanwezig die je in een enkel e klap vermorzelen natuurlijk, ongeacht welke moeilijkheidsgraad je kiest.

Het voelt alsof je Sony en Naughty Dog besteelt

Wat The Last of Us Part II vooral zo goed maakt, is de sfeer. Men weet het ene moment een gevoel van vrijheid te geven, waarna je een paar minuten later weer in een claustrofobische, ondergrondse metro-tunnel wordt gegooid waar je de angst in de schoenen wordt geschoven. Die wisselingen van ambiance zorgen ervoor dat het spel constant boeiend en gevarieerd blijft. Ook de manier van spelen is redelijk aan de speler zelf. Je kunt stealthy te werk gaan, maar je kunt ook proberen om de vijanden in een vuurgevecht stuk voor stuk af te werken. Dat laatste wordt naar mate de game vordert steeds iets lastiger, en vergelijkbaar met games als Uncharted, maar blijft wel een mogelijkheid waarvoor je zelf kunt kiezen. Men heeft de balans tussen een subtiele aanpak en ruige aanpak perfect weten te vinden, waardoor de stijl van de speler volledig benut kan worden. Ook de vrijheid die je nu krijgt is een verbetering. Soms lijk je te verdwalen en te denken dat je de weg kwijt bent, maar toch weet men het altijd weer voor elkaar te krijgen dat je uiteindelijk weer verder komt, en toch die virtuele tunnel door blijft gaan om tot het einde te komen. Vooral wanneer je in Seattle terecht komt, merk je dat je zelf kunt ontdekken wat je wilt, en wat vooral zo knap is, is dat je alles ook zoveel mogelijk WILT ontdekken, zij het uit interesse, of simpelweg om wat extra collectibles of resources te verzamelen. Dat je de game speelt vanuit verschillende perspectieven maakt dat je verschillende belevingen zult opdoen. Uiteindelijk komt alles dichter naar elkaar toe, wat zorgt voor een ultieme climax.

De tijd die je in The Last of Us Part II kwijt bent is van een flinke duur. Het spel duurt dik 25 uren wanneer je de tijd neemt om alles redelijk te verkennen, en dat is dus niet mis. Het voelt aan alsof je een film aan het bekijken bent, met hier en daar de nodige vette gameplay. Aan het einde voel je je verre van bestolen, je krijgt zelfs eerder het gevoel dat je Sony en Naugthy Dog zelf hebt bestolen met zo’n geweldige game voor de standaard PS4-game prijs. Hoewel het spel grafisch niet perfect is, ziet het er geweldig goed uit. Maar het toppunt zijn vooral de sfeer, de ambiance en het verhaal. Van het begin tot het eind blijft het boeien en het is maar zelden voor gekomen dat ik een cinematic heb overgeslagen om weer snel verder te kunnen. Het is bizar hoe bevredigend deze game is wat betreft speelduur en qua kwaliteit. Alles klopt gewoon. Het spel doet niet heel veel anders dan deel 1. Je hebt weliswaar meer vrijheid, maar toch kun je nooit echt verdwalen. De vrijheid die je in het begin lijkt te krijgen wordt dan ook al gauw beperkt tot brede gebieden van ongeveer 50 meter breed. Toch voel je wel dat het minder claustrofobisch aanvoelt dan deel 1. Het zou echter mooi zijn als je wat meer keuze vrijheid zou hebben wat betreft het beïnvloeden van het verhaal, want eigenlijk alles wordt voor je bepaald in de game. Qua gameplay en mechanics doet de game niet heel veel meer, zij het dat hier en daar wat uitgebreid is. The Last of Us Part II is concluderend een game die je ‘moet’ aanschaffen wanneer je een PS4 in bezit hebt. De volle mep betalen voor deze game zal je nooit betreuren en je kunt zien dat Naughty Dog veel tijd heeft gestoken in de afwerking. Natuurlijk, hier en daar valt er nog een puntje van kritiek te leveren, maar het is vooral zoeken naar een speld in een hooiberg. Al met al heeft de game de verwachtingen dus waar gemaakt, en dat is knap, gezien deze torenhoog zijn geweest. Al zou Sony hier 100 Euro voor vragen, zelfs dan zul je inzien dat dit spel elke Euro dubbel en dwars waard zal zijn.