Daar is die topper dan eindelijk
Het heeft even geduurd, maar The Last Guardian is eindelijk verschenen. Weliswaar niet op het platform waarvoor het was aangekondigd. The Last Guardian was namelijk in 2009 officieel aangekondigd. Team Ico begon echter al met de ontwikkeling in 2007, waarmee het zo’n 9 jaren heeft geduurd om het spel af te werken, met de nodige wisselingen van de wacht. Inmiddels kunnen we dus aan de slag met de platformer, op de PlayStation 4 weliswaar. Maar of het na al die jaren nog altijd een game van formaat blijkt te zijn?
De verwachtingen zijn en waren zeer hoog gespannen. Het moest een exclusive worden die twijfelaars zou aantrekken om een PlayStation console te kopen. Maar wat voor game het zou zijn, is eigenlijk nooit echt duidelijk geworden. De game kan binnen 5 uurtjes uitgespeeld worden, maar kan ook 15 uren of langer duren. Hoe dat komt? De unieke platforming gecombineerd met lichte puzzels die je moet uitvogelen. In het spel ben je een kleine jongen die direct in aanraking komt met Trico. Dit is een halve vogel, half zoogdier. Je probeert het beest gerust te stellen terwijl het aan de ketting op de grond ligt. Met wat voedsel en wat tederheid probeer je het vertrouwen van het beest voor je te winnen, waarna je je kunt vastklampen aan de veren van Trico. Als personage kun je springen, rennen, je laten vallen en klimmen. Maar je kunt Trico ook verleiden om zijn bliksemschicht te gebruiken met zijn staart. Het is de bedoeling de lineaire weg naar buiten, naar binnen en weer naar buiten te vinden in de epische wereld van The Last Guardian. Daar heb je Trico dus voor nodig. Zowel met zijn sprongkracht, als zijn hoogte en andere abilities kom je aardig vooruit om te ontsnappen. Door te gillen kun je de aandacht krijgen van Trico, maar zo nu en dan heeft het beestje ook tonnen voedsel nodig en kan het in paniek raken door vijanden. Het overgrote deel van de game bestaat uit platformen en het vinden van oplossingen, en dat is lang niet altijd gemakkelijk. Soms is het simpelweg een schuurtje in de muur waar je doorheen moet lopen, en soms zijn het platformen die je op moet springen met je springende vriend, maar dat licht lang niet altijd voor de hand. Echter laat Trico na een tijdje wel merken wat de bedoeling is, door bijvoorbeeld te gaan zitten voor een rotsblok, waar hij vervolgens op springt als je je vastklampt. Echter is het soms ook frustrerend dat het weinig voor de hand ligt wat je moet doen, waardoor je al snel walkthroughs wilt overwegen. Toch zijn de oplossingen en manieren van platformen uitermate inventief, waardoor The Last Guardian een unieke ervaring op zichzelf wordt.
Echter kampt het spel met de nodige tekort komingen. Allereerst ziet het spel er namelijk zeer matigjes uit. De framerate zakt geregeld tot rond de 20 fps, en is dus lang niet altijd stabiel, vooral niet bij het opstarten van de game. Daarnaast ziet alles er vrij matig en onscherp uit. Muren zijn korrelig en blurry, grassprieten zijn vrij lomp en onrealistisch en ook de animaties van Trico zijn onnauwkeurig en botsen vaak met de physics van de game. Als karakter vlieg je dan ook regelmatig door het scherm heen als Trico in de weg loopt, of zich flink op en neer beweegt. Dat zorgt ervoor dat ook de camera flink rammelt en zorgt voor de nodige chaos. In combinatie met de vrij lompe controls is dat niet handig. Als platformer voelt en ziet The Last Guardian er dan ook vrij ouderwets uit, en zelfs als PS3-game zou de game niet bovengemiddeld scoren. Ook het design van het kleine jongetje is wat apart uitgewerkt en heeft een soort van overmatig wazige look, iets wat misschien bewust is gedaan, maar ook slordig over kan komen. Het kon mij eerlijk gezegd niet echt bekoren. De game ziet er zeer karig uit, en dat geldt ook voor het main menu en ingame. Van een HUD kunnen we niet spreken, en ook het hoofdmenu is zo kaal als maar kan. Men probeert hiermee alleen maar ingame beelden in third person view te tonen, in plaats van te strooien met health bars, armor en indicatoren. Dat is op zich een prima approach, al maakt het de beleving niet intenser.
The Last Guardian hikt op 2 gedachten. Grafisch ziet het spel er matig uit, de gameplay is vrij moeizaam in elkaar geknutseld en de controls botsen vaak met de camera die alle kanten op vliegt door de slechte physics. Maar daar staan wel erg goed doordachte puzzels tegenover. Het verhaal van de game is niet bijster bijzonder, maar de band met Trico is wel zeer bijzonder te noemen. Het voelt ’n beetje als de relatie tussen vader en zoon in The Last of Us; Enorm interessant. Daarnaast is het zoekaspect en het vinden van platformoplossingen erg doordacht, waarmee je de game niet in een avondje uitspeelt met de hersenen in de standby modus. Er moet echt nagedacht worden, waarbij je zo nu en dan wat subtiele tips krijgt.
Bewust zeer kaal gehouden
Naast de singleplayer krijg je geen multiplayer of extra modi voorgeschoteld. Het spel voelt daarmee als redelijk kaal aan, maar dat is ook deels de bedoeling van genDESIGN. Het spel draait maar om één ding, en dat is de singleplayer. Deze duurt niet lang, maar komt toch op 10 tot 15 uur neer omdat je lang niet altijd meteen de uitwegen kunt vinden. Qua audio is het spel redelijk standaard, met vooral het memorabele gegil van het hoofdpersonage dat zal blijven hangen. Ingame overheerst vooral rust en stilte, waardoor je vol geconcentreerd op kunt gaan in de fantasiewereld die is neergezet. Zo nu en dan versla je met Trico ook nog een opponent, al is combat zo goed als uit den bozen in deze game. Het mogen duidelijk zijn waar het om draait in deze game.
Dat men een unieke ervaring heeft weten neer te zetten mogen duidelijk zijn, maar op-en-top afgewerkt is dit alles zeker niet. De controls, de graphics, de physics, de gameplay, het mogen allemaal voor verbetering vatbaar zijn, maar daar tegenover staan wel grootse pluspunten zoals de puzzels en de platformuitdagingen die zeker uniek te noemen zijn. Samen met een hechte relatie die je vanaf het begin ziet opbouwen tussen 2 personages, mag dit zeker een interessante game genoemd worden die je nog nooit eerder hebt beleefd. Heb je echter niet het geduld om te exploren, en verwacht je een top kwaliteit AAA-game van de bovenste plank, dan is The Last Guardian niet de game die je zult zoeken. Het is dan ook een typisch Japanse game, met die vaak stroeve Japanse gameplay, dat Japanse, aparte verhaal en de uniekheid uit deze regio waarin deze game bij thuishoort.
