De Elder Scrolls serie is een RPG serie van Bethesda die al een flink aantal jaren bestaat. Sinds een aantal jaren is er ook een online versie, in de vorm van The Elder Scrolls – Online, met inmiddels een aantal uitbreidingen met talloze uren aan gameplay. In The Elder Scrolls – Online, of kortweg ESO, kun je praktisch de gehele wereld van het fictieve Tamriel verkennen, met alle pracht en praal en de gevaren die daarbij komen kijken. Het is een game die je niet in een lange avond spelen kan afronden, daarvoor is ESO te groot en bovendien een zogeheten MMORPG, wat voluit staat voor: Massive Multiplayer Online Role Playing Game. Sinds kort is er dan ook een nieuwe uitbreiding in de vorm van Greymoor, waarbij je terugkeert naar het noordelijk gelegen Skyrim. Dit gebied ligt ten noorden van de provincie Cyrodiil. In Greymoor, dat zich ongeveer 1.000 jaar voor Skyrim afspeelt, moet je het opnemen tegen wraakzuchtige vampiers. Het verhaal van de game ontvouwt zich over een tijd van ongeveer dertig uur, mits je netjes de verhaallijn blijft volgen en niet afdwaalt. Vanzelfsprekend ga ik daar niets over verklappen, dat zou de mooie en minder mooie verrassingen bederven. Wat ik wel ga verklappen is dat Greymoor een redelijk goed gelukte uitbreiding is geworden voor het almaar groter wordende ESO, zij het dat het zijn minpunten heeft.
Prisoner
Na het aanmaken van een personage, vind je jezelf in een paardenkar die op weg is naar het Westen van Skyrim, waar de game zich grotendeels afspeelt. Al snel word je overvallen door Vampiers en worden jij en een lotgenoot gevangen genomen. In die eerste momenten valt direct op dat de opening van Greymoor erg lijkt op die van het single player verhaal van Skyrim. Het enige verschil is dat Greymoor het niet zo uitgebreid doet. Na enige tijd word je wakker en vlak daarna moet je proberen te ontsnappen. Hier zit mijn eerste kleine minpuntje. Je komt namelijk in een overgrote grot terecht met verschillende cellen en voordat je buiten staat ben je wel even bezig en moet je verscheidene vijanden verslaan. Bij een MMO game als deze moet je ook goed letten op de vaardigheden die je toewijst en selecteert voor je personage. Voordat je dat allemaal kunt doen, moet je eerst kiezen uit één van de zes verschillende classes, waaronder een Dragonknight en Templar. Nadat je dat gedaan hebt en je kunt ontsnappen na je gevangenname, merk je dat Bethesda helaas nog niet afgestapt is van het idee om iedereen in een soort van gevangenis situatie te laten beginnen. Dit is al zo sinds The Elder Scrolls – Morrowind, voor o.a. de PC uitkwam, meer dan vijftien jaar geleden. En dat ontsnappen wil ook niet echt vlotten direct, want je bent afhankelijk van je lotgenoot en wat hij je zegt dat je moet doen. In ieder geval is er nog niet veel mis met de vormgeving van Greymoor door Bethesda.
De grote grot waarin je je al snel bevind, is misschien niet alles als het gaat om fijne openingen, mooi vormgegeven blijkt de grot later wel. Dit herhaalt zich later ook wanneer je buiten bent. Grafisch loopt de game wel achter, maar het is niet echt storend zoals bij Star Trek – Online. MMO games zijn nooit de mooiste van alle games geweest en dat neem ik dan ook voor lief. Je moet tijdens je reis maar eens goed letten op de uiterlijke overeenkomsten die Greymoor heeft met Skyrim, iets wat ik gezien de single player games wel een beetje jammer vind. Het voelt soms als te makkelijk willen cashen. Later komt er meer betere zaken wanneer je op zoek gaat naar zogeheten artifacts, relieken die een hoop informatie hebben en aanwijzingen over hoe je het geweld en de dreiging van de Vampiers kunt stoppen. Nog wel een kanttekening erbij is dat je op moet letten dat je blijft spelen, want voor degene die een hekel hebben aan een uitgelogd personage, dat gebeurt relatief snel en dat stoort mij wel als je World of Warcraft zeker tien jaar hebt gespeeld. Servers hebben het redelijk druk, maar je komt er gelukkig wel relatief makkelijk in.
Waar Bethesda helaas nooit echt sterk in is geweest, is het maken van een goed vecht systeem. De besturing werkt wel redelijk, maar voelt tijdens het daadwerkelijke vechten wel erg klungelig aan. Dit was bij de console games in The Elder Scrolls serie ook al zo. Je hebt in het begin niet zo snel vaardigheden nodig, dat komt later, maar op een gegeven moment als je in een 12 mans gevecht PVP gaat doen, zul je toch echt je zaken op orde moeten hebben. Helaas werken de menu’s dan erg tegen, want die zijn in mijn ogen in een te groot aantal aanwezig. Ze lijken erg op die van Skyrim, dit is helaas al jaren zo in ESO. Het maakt de game er echter niet makkelijker op en je bent dan ook voortdurend bezig met navigeren, naast het feit dat het vrij onoverzichtelijk is doordat hele lijsten met items van boven naar onderen zijn geplaatst. In plaats van alles in een nette vakken lijst te zetten, zoals bij een klassieke RPG, blijft Bethesda vasthouden aan de Skyrim achtige menu’s en inventory en dat maakt het spelen er niet altijd fijner en vlotter op. Greymoor zelf daarentegen is qua vormgeving prima te doen, maar voor wie alle zaken graag goed op orde wil hebben, die kan beter even wachten met spelen nog.
Geweldige soundtrack
Wat dan wel weer erg heerlijk is, is de soundtrack. De soms zware muziek doet erg denken aan oude plekken in Noorse Fjorden die het gevoel van een game in een ijskoude wereld uitstekend weet te pakken. Dit is het allergrootste pluspunt en zou prima als zogeheten stand a lone CD uitgebracht mogen worden. Ook al merk je dat de engine achter deze game ouder en ouder begint te worden (engine is de software waarmee de game gebouwd is), de soundtrack is dat zeker niet. Het is heerlijk wegdromen en soms een huivering van angst in de manier waarop de klanken van Greymoor’s muziek door je oren gaan. En het mooiste van alles is dan wel het stuk muziek dat draait nog voor je het spel goed en wel opgestart hebt. Bethesda was altijd al heer en meester in het leveren van steengoede muziek bij haar games en daar maakt Greymoor geen uitzondering op. Het is zonder meer, maar dan zwaarder en minder sprookjes achtig, te vergelijken met de beste stukken uit The Lord of the Rings, maar smaken kunnen sterk verschillen natuurlijk. Het is dan ook absoluut geen straf om de game aangeroerd op het startscherm te laten staan om even wat drinken te pakken. Daarentegen zit de hele uitbreiding vol van dit soort muziek, het één mooier dan het ander.
Naast de subtiele veranderingen in het spel, zoals het zoeken naar relieken die informatie voor je zoektocht kunnen geven, is er in de basis niet ontzettend veel veranderd. Het verhaal is redelijk ok en mysterieus op momenten, maar grafisch en technisch begint ESO met Greymoor wel redelijke gebreken te vertonen. Het vermelden waard is nog wel dat de Crown winkel er nog steeds is. Hier koop je voor echt geld een stapel munten waarmee je in game voorwerpen kunt kopen. Het is jammer dat ook Bethesda hier nog steeds aan toegeeft, zeker als je net 90 euro hebt betaald voor de Collector’s Edition en je komt er tot je verbazing als nieuweling achter dat het één en ander aan content nog betaald moet worden, wil je het hebben. De geweldige soundtrack maakt Greymoor in elk geval prettig om te spelen, maar het helpt de gedateerde zaken niet vooruit. Al met al zouden Bethesda en ZeniMax er goed aan doen met een nieuwe engine te komen en niet alleen voor ESO. Echter is Greymoor hier en daar wel een feest van herkenning, ook al speelt alles zich bijna 1.000 jaar voor Skyrim af. De wereld is mooi vormgegeven en je kunt je op bepaalde plekken helemaal verliezen in de omgeving, maar het neemt ook veel tijd en geduld in beslag om je een gevoel van plezier te bezorgen. Het zijn dus verschillende factoren die de game maken en breken. Is de game creatief!? Ja, maar niet op alle fronten omdat je soms te vaak geconfronteerd word met dat feest van herkenning, zeker als je honderden uren in de singleplayer game van Skyrim hebt gestoken. Er is moeite in Greymoor gestoken, maar te weinig om fans van The Elder Scrolls serie niet meer te doen snakken naar een nieuwe game in de reeks van singleplayer spellen.
De soms erg onoverzichtelijke inventory, die ook erg veel gebruikt moet worden, het klungelige vechtsysteem en het voor een MMO verouderde uiterlijk, maken wel duidelijk dat men toe is aan vernieuwing. Qua bugs en glitches valt het redelijk mee, al komt er op de achtergrond nog wel eens een personage door het doorzichtige menu wandelen als je aan het bladeren bent door je gevonden voorwerpen en wapens. Op momenten, wanneer je teveel hebt gespeeld, kan het saai worden en zelfs slaapverwekkend en dat komt omdat ESO, net als bijna iedere andere MMO RPG leunt op het quest principe van zoeken, verzamelen en inleveren. Wil je een game die zijn mindere kanten redelijk goed weet te benutten, dan is dit een aanrader met ook nog eens geweldige muziek. Heb je liever een game die op geen enkel front gebreken vertoont, dan is het verstandig om iets anders te zoeken. ESO – Greymoor is vooral een eerbetoon aan Skyrim uit de singleplayer reeks van The Elder Scrolls, maar kan het ook niet helpen dat de MMO RPG ook op zijn einde begint te lopen. De keuze is aan jezelf of je dat wil of niet.
