Een donker verleden
The Dark Pictures Anthology is een reeks die ik inmiddels aardig koester. Na een fantastisch tweede deel, Little Hope, wat volgens velen of een geweldig deel is, of juist een tegenvaller, is het nu de beurt aan House of Ashes. Bijna een jaar later gaan we volledig de andere kant op qua verhaal en qua setting. Of dat goed uitpakt maakten we mee in de 5 uurtjes dat deze game ongeveer duurt…
Tegenwoordig is het bijna onacceptabel als een game maar 5 uurtjes duurt maar je moet dit meer zien als een film dan daadwerkelijk een game met veel gameplay. Natuurlijk, je kunt hier en daar wat bewegen, lopen, schieten en vooral veel quick-time events doen, maar het draait toch vooral om de keuzes die je maakt. In dit deel is een militaire unit op zoek naar chemische wapens. Ze komen echter terecht in de ruïnes van de Sumerian Temple, een ondergronds nest van vampiers en monsters dat allang niet meer bewoonbaar blijkt te zijn. Het verleden is zelfs opgeslokt door de monsters en aloude karakters zijn omgetoverd tot wandelende zombies die je het leven zuur maken. De missie is compleet veranderd en het enige waar het nog om draait is het overleven van deze tragedie.
In dit deel heb je weer de beschikking over 5 characters, echter werk je niet direct met elkaar samen, want de Irakezen staan recht tegenover de Amerikaanse eenheden. Salim Othman is zo’n Irakese oorlogssoldaat. De gebeurtenissen van 9/11 worden in deze game ook nog even opgerakeld, maar al snel valt de focus volledig op de overlevingsdrang van de characters. Rachel King en Eric King zijn een stelltje dat een moeilijke tijd achter de rug heeft. Hun relatie staat onder druk, vooral doordat Nick Kay goede banden kent met Rachel. Jason Kolcheck is het laatste karakter dat een hoofdrol opeist. Hij is simpelweg een soldaat die z’n plicht vervult, en luistert naar orders en ze veelal netjes uitvoert. Het is net als in Little Hope en Man of Medan zo dat je in groepen het spel meemaakt. Niet iedereen is dan ook constant bij elkaar, en het gevaar om troepen te verliezen ligt altijd op de loer.
Reeks evolueert weinig
Nieuw in het spel is… niet veel. De game is qua gameplay en game modes namelijk vrijwel identiek aan z’n voorgangers. Wel is er raytracing toegevoegd op de next-gen consoles en draait het spel volledig in 4K. Ook de laadtijden zijn vrijwel verdwenen en de performance mode en quality mode doen beide hun werk. Op de PS5 is er vrijwel geen gebruik gemaakt van de nieuwe feedback-technologie en de adaptive triggers zijn helemaal vergeten. Het is dan ook jammer dat de games in deze Anthology vrijwel niet evolueren. Misschien gaan ze zelfs een tikkeltje achteruit, gezien de ongelofelijke screen-tearing en kleine haperingen die zo nu en dan tijdens de cinematics plaatsvinden. Dat het spel volledig geoptimaliseerd is valt te betwijfelen gezien de performance af en toe. Verder is het spel minder eng dan z’n voorgangers. De momenten waarop je soms ook niet beslissingen moet nemen terwijl je ze wel zou verwachten, is ook geregeld dubieus. Het spel lijkt daarmee soms dan ook een beetje rommelig in elkaar te steken. Wel gezegd moet worden, is dat het spel nooit saai wordt, of te langdradig, waardoor conversaties altijd to-the-point zijn en blijven.
Het verhaal van House of Ashes is weinig diepgaand, daar waar dat in Little Hope best wel wat diepgang had, al kun je discussiëren over hoe geweldig dat uitgewerkt was. Persoonlijk vond ik Little Hope echter een fantastische game en wellicht zelfs de beste in de reeks. House of Ashes is meer straight-forward en makkelijker te volgen, en kent meer harde keuzes, dan echt verhalende keuzes die ergens op gebaseerd zijn. Laat je iemand die omgeturnd wordt naar Zombie alleen, of help je haar te overleven? Kan ze überhaupt wel overleven? En hoe valt deze keuze bij andere teammaten uiteindelijk? Werk je samen of laat je de de Irakezen hangen en aan hun lot over? Laat je iemand vallen om je eigen hachje te redden? De keuzes zijn wederom aan jou, en je kunt zelfs al best snel één of meerdere characters kwijt raken gedurende het avontuur. House of Ashes is grafisch weer een imponerende game, maar lijkt soms wel wat achter te lopen op andere cinematische games, waaronder de nieuwste Tomb Raider-games, Returnal en Control, die tevens veel meer gameplay weten te bieden. Dat de graphics dan ook top-notch zijn, valt al enige tijd niet meer te concluderen, daar waar Until Dawn dat nog wel was in 2015. Het einde, al is dit afhankelijk van je keuzes, is lekker controversieel en het overleven aan het eind lijkt mee Marvel-achtig of Aliens-achtig dan dat het echt realisme uitstraalt. Verder is deze game binnen de reeks nog wat meer claustrofobisch dan diverse andere games binnen deze Anthology. De grotten bieden dan ook vrij weinig bewegingsruimte en zijn vaak vrij eenzijdig. De audio van het spel is misschien wel weer het hoogtepunt, met geweldige, bombastische geluidseffecten en prima voice-casting. House of Ashes is niet de beste game binnen deze Anthology, maar speelde wel weer net zo lekker weg als z’n voorgangers. Dat dit dan ook weer een leuke ‘Horror’-night kan worden is zeker het geval. Dat het ook echt eng wordt is dan wel weer aardig uitgesloten wat mij betreft. Laat het volgende seizoen maar komen…
