Geen grand slam
Heb je ooit wel eens een hond gehad die niet luisterde? Je weet wel, zo één waar je urenlang tegen loopt te schreeuwen dat die moet zitten en een pootje dient te geven. Luisteren, ho maar. Naar uren proberen geef je de moed maar op, gooi je die speelbal in de hoek en ga je maar verder met je legpuzzel. Nee? Ik zelf inderdaad ook niet. Al heeft deze hele corona crisis me wel weer aan de legpuzzels gekregen. Ik kan me echter wel voorstellen dat het spelen van ‘Tennis World Tour 2’ exact hetzelfde gevoel geeft.
Alle idioterie op het digitale stokje, deze game staat natuurlijk al met twee nul achter, voordat die überhaupt uit was gekomen. Het eerste deeltje was namelijk niet bepaald een hoogstandje tijdens release. Na meerdere patches en downloadable content was het nog steeds geen hoogvlieger, maar er was potentie. Ergens tussen het gravel zat een degelijke tennis game verstopt. Zo één als Topspin waar je je uren mee kan vermaken, zelfs als je geen tennis fan bent. Wat er met deel twee is gebeurd tijdens het ontwikkelen? Drie stappen vooruit en ook weer drie terug. Alle content die je verwacht is nu aanwezig. Vriendschappelijke partijtjes met bekende tennissers, zoals onze eigen Kiki Bertens. Een flinke bak aan stadia met opties voor verschillende ondergronden en weeromstandigheden. Die dan weer effect hebben op zaken zoals je uithoudingsvermogen en het stuiteren van de bal. Een career modus, wat de bulk van de game is. De mogelijkheid voor singles en doubles zijn aanwezig. Er is een redelijk uitgebreide trainingsmodus. Zelfs de onlinemodus zit er nu vanaf de release in, wat een luxe.
Zit ik wel aan de knoppen?
Je zou zo dus bijna zeggen dat je nogal wat te doen hebt en opzich is dat ook wel zo. Er is alleen niet heel veel variatie tijdens het daadwerkelijke potje tennis. De vier standaard knoppen dienen ieder voor een type slag, je houdt ze in voor een krachtigere slag en met de linker analoog bepaal je waar je naartoe gaat, maar ook waar je de bal mept. Wat direct al voor een hoop problemen zorgt, aangezien de tijd die je hebt om een bal te plaatsen niet behoorlijk lang is. Naar de rechterhoek slaan terwijl je naar links rent wordt zo al een behoorlijke opgave om fatsoenlijk uit te voeren. Na een tijdje heb je het wel onder de knie. Al vliegt die tennisbal dan alsnog geregeld de totaal andere kant op. Dat komt vooral door het timings- en positiemechanisme wat de basis van het hele slaan is. Daarmee bedoel ik dat het bijzonder belangrijk is om vooraf al op de juiste locatie te staan. Jouw tennisspeler blokkeert zichzelf dan automatisch in een animatie en het enige wat je hoeft te doen is op het exact juiste moment op de knop te drukken. Doe je dit te vroeg of te laat dan gaat de besturing op vakantie en vliegt de bal ergens naartoe waar je hem totaal niet wilt hebben. Wat daar nog bij komt is dat het regelmatig voelt alsof je niet eens aan de knoppen zit. De A.I. is behoorlijk agressief waardoor deze het soms volledig overneemt en meteen naar de bal toe rent terwijl jij misschien niet eens aan de stick zat. Zelfs als de A.I. weet dat je de bal niet meer kan raken doet je speler gewoon niets. Het zal vast iets te maken hebben met de verbeterde animaties, want die zijn nu prima, maar ik wil een tenniswedstrijd spelen en niet kijken.
Het hele speelmechanisme is tijdens een vriendschappelijke wedstrijd met één van de bekenden nog wel te overbruggen. Het wordt vooral een probleem in de careermodus waar je in het begin te maken hebt met een amateurtje. De bal licht verkeerd plaatsen en niet goed timen zorgt bijna altijd voor een zwieper waarbij de bal buiten het veld terecht komt. De hoop dat je tegenstander het maar verprutst tijdens lange rally’s kropt al snel op. Je kan je eigen gemaakte karakter tijdens deze modus natuurlijk verbeteren door te trainen en toernooitjes te winnen. Ergens ontbreekt het daarentegen aan motivatie. Betere statistieken is niet veel meer dan een melding dat je ergens beter in bent geworden. Toernooitjes winnen is ook een kale bedoeling met een paar statistieken en een geld bedrag. Dat is eigenlijk waar de careermodus tevens een beetje eindigt. Je speelt een toernooi, doet wat oefeningen, rust een keertje uit en dat was het eigenlijk wel. Het mist sfeer zowel tijdens het tennissen als alles erom heen.
Dan zijn er ook nog de kaarten die je, gelukkig met ingame geld, kan kopen. Deze kaarten zijn een soort boosterpacks waarmee je jezelf op een bepaalde manier beter maakt of de tegenstander slechter. Denk hierbij aan je kracht verhogen, je precisie verbeteren, je uithoudingsvermogen opkrikken of al het tegenovergestelde voor je tegenstander. Ergens had dit een leuk systeem kunnen zijn, maar ik heb nooit echt het idee gehad dat het iets veranderde aan het spel. Het kan tevens niet gebruikt worden als een manier om een bepaald specialisme te maken. Het uitdelen van deze kaarten gaat namelijk volledig willekeurig en het verandert niets aan de basis gameplay.
Eerlijk is eerlijk, ik heb wat leuke potjes lokaal gespeeld. Vooral lokaal doubles spelen kan voor een prima half uurtje vermaak zorgen. Vooral als de A.I. je eindelijk eens je gang liet gaan. Tennis World Tour 2 is in alle opzichten beter dan deel één. Het probleem is echter dat dat niet echt een moeilijke opgave is. Het hele timingsmechanisme is ansich een goed idee, maar het zit het plezier hier te vaak in de weg. Als ik deze game zou moeten waarderen gebaseerd op een tennisser, dan wordt het een Djokovic / 10. Met andere woorden, gediskwalificeerd.
