Tannenberg

MOHAA all over again?

Bij mij begon het online shooter gedeelte pas echt toen Medal of Honor Allied Assault uitkwam en daarna stapte ik over naar Call of Duty. De leukste wapens om mee te spelen vond ik altijd de rifles. Rondlopen met een M1 Garand of Kar98 en mensen neermaaien met één welgemikt schot verveelde nooit. Vooral tijdens de eerste twee delen van Call of Duty zocht ik in de serverlijst naar “Rifle Only” servers zodat het voor iedereen een gelijke strijd was en het echt ging om skills in plaats van verschillende (betere) wapens. Tegenwoordig bestaat dat bijna niet meer aangezien alles zoveel sneller gaat en het niet meer competitief is om met alleen een rifle rond te lopen. Vandaar ook mijn enthousiasme toen Tannenberg naar consoles kwam nadat deze vorig jaar al voor PC uit kwam. Deze Eerste Wereldoorlog shooter draait alleen maar om het gebruik van rifles en in mindere mate ook pistols waardoor het voor iedereen weer een gelijke strijd is. Als bonus is de ontwikkelaar, M2H, ook nog eens Nederlands. Het is voor ons Nederlanders al speciaal dat Guerilla Games het zo goed doet en een tweede goede Nederlandse game studio is altijd iets om toe te juichen.

Zij maakten in 2015 al naam met de voorloper van Tannenberg, namelijk de game Verdun. Deze speelde zich af in West-Europa tijdens de Eerste Wereldoorlog, in Frankrijk om specifiek te zijn. Tannenberg speelt zich aan de andere kant van Europa af. Deze veldslag werd uitgevochten in het huidige Polen tussen de Duitsers en de Russen en werd uiteindelijk gewonnen door de Duitsers op 30 augustus 1914. Hoewel ik in de intro begon over Medal of Honor en Call of Duty is Tannenberg absoluut niet vergelijkbaar met deze twee games. Zowel qua tempo van de gameplay als de kwaliteit van het spel. M2H is natuurlijk een veel kleinere studio en dat is te merken aan de afwerking en zal dit later in de review nog toelichten.

Authentieke wapens

Net zoals Verdun is dit een realistische first person shooter waarbij rekening is gehouden met een ongelooflijke hoeveelheid authentieke details. De wapens, de uniformen en de maps zijn met zoveel zorg gemaakt dat het klopt met het beeld van die tijd. Samen met het trage lopen en herladen krijg je wel een realistisch beeld van hoe de strijd in die tijd eraan toe ging. Zelf was ik er natuurlijk niet bij in de loopgraven maar ik geloof de manier van oorlogvoeren van Tannenberg eerder dan de manier van de recentere Call of Duty’s.

Tannenberg heeft drie spelmodi: Maneuver, Rifle Deathmatch en Attrition. Buiten deze standaard modi krijg je ook nog de mogelijkheid om je eigen publieke of privé server te maken waarbij je het weer kunt bepalen, hoeveel spelers er in het spel mogen en of dit een mix is van bots en echte spelers of alleen echte spelers. Of juist alleen bots, want die mogelijkheid geeft de game je ook. Er zijn in totaal negen maps waar je op kunt spelen wat op zich best indrukwekkend is voor zo’n kleine studio. De game modi Maneuver is eigenlijk het Conquest van Battlefield, minus de voertuigen. Je moet met je team diverse sectoren overnemen ervoor te zorgen dat de punten van de tegenstander op 0 komt te staan. Er zit wel een extraatje aan deze mode. Wanneer je een bepaalde sector overneemt kan deze jouw team bepaalde extra vaardigheden geven. Bijvoorbeeld een vliegtuig die aangeeft waar de tegenstander zit of de hulp van een artillerie aanval.

Rifle Deathmatch is een free for all game mode waarbij je in je eentje rondloopt en alles moet neerschieten wat je ziet en Attrition is een team deathmatch waarbij je een maximaal aantal respawns hebt van een team. Wanneer deze op zijn kun je niet meer tot leven komen en moet je aan de zijlijn toekijken hoe je team wint of verliest. Net zoals Battlefield is Maneuver de meest populaire game mode.

Wanneer je aan een potje begint merk je direct waarom dit spel niet te vergelijken is met een Medal of Honor of Call of Duty. Grafisch is dit spel alles behalve indrukwekkend. Hoewel sommige maps sfeervol zijn met de mist tussen de bomen en kraters overal kun je toch niet negeren dat bomen, de grond en de huizen grafisch zeer ondermaats zijn. Ook de animaties van het lopen en herladen van je geweer zijn niet meer van deze tijd en dat is toch erg zonde omdat M2H zoveel tijd heeft gestoken in de historische details dat dit grotendeels teniet wordt gedaan door de tegenvallende animaties. Een ander groot verschil met deze grote titels is de snelheid van de gameplay. Het lopen, schieten en herladen duurt eeuwen en zorgt dus voor een hele andere aanpak die ik gewend was van Call of Duty. Voor de liefhebber van deze trage gameplay zal het geen probleem zijn, maar 9 van de 10 keer ben je dood met één schot en kan je weer opnieuw een stuk naar het front lopen. Dit zorgt er ook voor dat veel mensen nogal een afwachtende manier van spelen hebben waardoor er eigenlijk bizar weinig gebeurt in een potje. Doordat de maker zoveel nadruk heeft gelegd op authenticiteit van de uniformen zijn deze logischerwijs erg lastig op te merken tussen de bomen en kan je dus zomaar dood neer vallen zonder dat je hebt gezien waar het vandaan kwam.

Naast de houterige animaties helpt de ingesproken audio ook niet echt om de game serieus te nemen. De muziek zelf is ruim voldoende en werkt opzwepend maar de stemmen van de soldaten zijn echt lachwekkend. Toen ik met twee teamgenoten in een vuurgevecht zat met wat tegenstanders werd de teamgenoot links van me neergeschoten. Wat volgde was een schreeuw die net zo lang duurde als het herladen van je wapen. Een volle 10 seconden hoorde ik in mijn linkeroor een dramatische schreeuw van pijn terwijl het lichaam allang dood stil lag op de grond. Erg overdreven en buitengewoon irritant.

Tannenberg mikt duidelijk op een selecte doelgroep en daarom kostte het even wat tijd om op een andere manier naar de game te kijken dan naar de grotere FPS spellen van tegenwoordig. Wat overblijft is een shooter die de nadruk legt op realisme maar door diverse gebreken hier voorbij schiet. De slechte animaties en ronduit lachwekkende stemmen van de soldaten doen het realisme geen goed en ook gehele grafische vertoning doet toch een beetje pijn aan de ogen. Tel de trage gameplay daarbij op en je hebt een spel dat niet alles eruit haalt wat erin zat. Doodzonde, want de hoeveelheid passie wat zij in het authentiek maken van het spel hebben gelegd verdient beter.