Minder oud maar platina?
Ze zijn bij Bandai Namco druk bezig om de volledige Tales of serie beschikbaar te maken voor alle moderne platforms. De serie was in het verleden zo ongelooflijk gefragmenteerd aanwezig op allerlei verschillende consoles en handhelds dat het ergens ook wel een beetje tijd werd. Tales of Graces f is de volgende in een lange lijst van delen die alleen aanwezig was op een console die nu alleen nog te spelen is als je die console zelf nog hebt aangesloten. Ik heb het hier natuurlijk over de PlayStation 3. Die console met de cell processor die tot op de dag van vandaag nog steeds ontbreekt in de backwards compatibiliteit van zowel de PlayStation 4 als de PlayStation 5. Wat mij betreft is het al een goede zaak dat deze game nu weer beschikbaar is voor het bredere publiek, want de beschikbaarheid van oude games moeten we blijven koesteren. Dat de game nog steeds leuk is om te spelen is een leuke bijkomstigheid.
Tales of Graces was origineel ontwikkeld voor de Wii en kwam niet kort daarna als Tales of Graces f uit op de PlayStation 3. Die f in de titel staat in dit geval voor future, doordat de meest belangrijke toevoeging van de PS3 versie een scenario in, jawel, de toekomst was. Op die versie is deze remaster gebaseerd. De game werd toen voornamelijk geprezen voor de gameplay en bekritiseert voor het verhaal en de graphics. Niet helemaal terecht, want de game moest het juist van zijn simpliciteit hebben.
In Tales of Graces speel je initieel als Asbel Lhant en zijn broertje Hubert. Hun jeugdvriendin Cheria is ook van de partij, maar vecht niet direct mee. Asbel is wat rebels, volgt het advies van zijn vader nooit op en is vaker in dan uit de problemen. Op een weide vinden ze een ander meisje dat lijdt aan geheugenverlies, Asbel neemt haar onder zijn hoede (zoals ieder hoofdpersoon in een JRPG wel eens doet) en na verschillende toevalligheden komt hij in contact met de prins van een nabijgelegen koninkrijk. Het duurt niet lang voordat Asbel bevriend raakt met de prins en een kettingreactie van problemen veroorzaakt waaruit blijkt dat dat meisje met geheugenverlies niet zo onschuldig is als ze lijkt. Na een tragedie springt de game zeven jaar vooruit in de tijd en blijkt dat er iets is ontwaakt dat de hele wereld kan vernietigen. Leg er de kracht van vriendschap bovenop en je hebt alle standaard stijlfiguren die je maar kan verzinnen.
Dat is de simpliciteit waar de game de nadruk op legt. Tales of Graces weet dat het verhaal niet heel uniek is en neemt zichzelf daardoor niet altijd even serieus. De dialogen tussen karakters zijn één van de leukste van de hele serie. Ze zetten elkaar vaak voor paal, onderbreken elkaar om een serieus gesprek met een grap af te sluiten en de gesprekken na gevechten zijn, ondanks dat ze in herhaling kunnen vallen, bijna altijd leuk genoeg om ze niet te skippen. Het voelt als een groep bij elkaar geraapte vrienden die de wereld proberen te redden. Dat maakt het verhaal alsnog leuk om door te spelen.
De kracht van gameplay
Combat werkt in Tales of Graces net iets anders dan alle andere delen in de serie. Er is geen MP of TP. Tales of Graces maakt gebruik van een systeem waarbij een balk met CC punten constant weer volloopt zolang je geen acties uitvoert. Zowel speciale als normale aanvallen gebruiken die balk in verschillende hoeveelheden, zodat je zelf een combo kan bedenken die bij de situatie past. Button bashen wordt zo beperkt, want zodra die balk leeg is, kan je helemaal niets meer op verdedigen na.
Progressie van je karakters is net iets anders. Alle Tales of games maken gebruik van titels die je aan een karakter geeft. Tales of Graces koppelt daar aanvallen en upgrades voor je statistieken aan die je leert als je die titel voor een tijdje gebruikt. Je zal een aanvallend karakter nooit veranderen in een heler, maar je kan de route zo wel iets meer bepalen. Het loont om actief op jacht te gaan naar nieuwe titels in plaats van dat het alleen maar een naampje in het statusscherm is. Vrijwel alle karakters zijn door deze systemen leuk om te gebruiken. Je balk om aanvallen uit te voeren loopt immers altijd weer op dus je kan je sterke en meer spectaculaire spreuken veel meer gebruiken zodra je ze beschikbaar hebt. Dat maakte de originele versie van deze game al een stuk beter dan de titels daarvoor en het is nu nog steeds één van de betere battle systems.
Wat de remaster zelf toevoegt zijn een aantal quality of life veranderingen zoals een icoon die weergeeft waar je naartoe moet, een optie in het menu om combat volledig uit te schakelen, er zijn wat meer dialogen vertaald naar het Engels, alle kleurenpuzzels zijn aangepast waardoor ze wat makkelijker zijn voor kleurenblinden en grafisch is de game natuurlijk wat opgepoetst. De game ziet er nu op zijn best uit. Je ontkomt er alleen niet echt aan dat dit van oorsprong een spel is voor de Wii. Alles is een stuk scherper, maar nog steeds behoorlijk kaal. Het ziet er daarentegen nooit lelijk uit. Eerder een beetje flets.
De meest extreme aanpassing is het feit dat de grade shop nu meteen beschikbaar is. Wie al eens eerder een game in de serie heeft gespeeld weet dat deze normaliter alleen tijdens een new game+ beschikbaar wordt gesteld. De grade shop is effectief een menu waar je allerlei parameters kan instellen om bijvoorbeeld veel sterker te worden, meer experience te krijgen of sneller te bewegen. Als je wilt, kan je de volledige moeilijkheidsgraad om zeep helpen. Het past bij een remaster, maar ik raad wel aan om er geen gebruik van te maken als dit de eerste keer is dat je deze game speelt.
Tales of Graces f is een stuk beter dan de matige remaster van Tales of Symphonia. Ondanks de verouderde graphics voelt de game veel moderner aan. Het is de eerste remaster van een project om meer spellen in de serie naar moderne platforms te brengen. Deze is geslaagd en voor liefhebbers van het genre zit je met deze game zeer goed. Al zal het niet revolutionair aanvoelen.
