De Tales serie heeft altijd een apart plekje gehad in het grote aanbod van Japanse RPG´s. Real-time gevechten, zonder diepgang en strategie te verliezen, maakt deze serie één van de meer actieve RPG’s op de markt. Met Tales of Vesperia als laatste Tales game is het is alweer drie jaar geleden dat we van deze serie hebben kunnen genieten. Tales of Graces F is een port van de Wii game Tales of Graces die alleen in Japan uitkwam. De graphics zijn opgepoetst en er is een paar uur aan extra gameplay aan toegevoegd. Maar toch merk je al snel dat we te maken hebben met een paar jaar oude game en dit is zowel mooi om te zien en een grote teleurstelling.
Huh…kinderen?
Tales of Graces F is een game die rustig de tijd neemt om alles voor de speler klaar te zetten, belangrijke informatie vroeg te introduceren en veel karakterontwikkeling toepast. De game begint dan ook anders dan we van de meeste games gewend zijn, met een enorm lange proloog. De eerste paar uur geeft je een kijkje in het leven van de kinderen van de hoofdpersonen in de game: Asbel, Hubert, Sophie, Cheria en Richard. Na deze proloog gaan we zeven jaar verder in de tijd en krijgen we te zien hoe onze helden het er nu vanaf brengen. Dit is een hele slimme manier om de personages meer diepgang te geven en het is dan ook erg leuk om te zien hoe de karakters verandert zijn of hetzelfde zijn gebleven. Dit maakt het ook makkelijker om een band te scheppen met deze personen waar jij de komende 40-60 uur mee te maken gaat krijgen. Maar deze manier van vertellen zorgt soms ook voor enige frustratie, zeker als je iets sneller door de game heen zou willen gaan. De game maakt namelijk gebruik van heel veel tussenfilmpjes waarbij jij de tekst niet kan doorklikken. Je hebt dus de keuze om alles rustig uit te zitten of alles te missen. Dit laatste is natuurlijk geen optie en je wordt hierdoor geforceerd om alles te bekijken. We praten hier dan niet over een paar minuten, maar uren en uren aan dialogen die soms ook meer aanvoelen als opvulling dan daadwerkelijke voortgang. Als je dan ook nog eens meerdere malen door dezelfde omgeving heen en weer wordt gestuurd om aan het eind alleen maar een kort tussenfilmpje te zien, voelt dit niet aan als een beloning. Het verhaal speelt hier dus een belangrijke rol en dit vraagt om een hele rustige manier van spelen. Maar de overkoepelende boodschap van het belang van vriendschap en de enorm Japanse karakters en melodramatische manier van doen pakt niet altijd even goed uit. Dit alles hebben we natuurlijk al meerdere keren voorbij zien komen in andere games. Mogelijk als nuchtere Nederlander ben ik hier niet gevoelig voor, maar soms zorgt dit eerder voor lachwekkende situaties terwijl een hoofdpersoon half aan het doodgaan is. Maar als je eenmaal de knop om kan zetten is er heel veel diepgang en karakterontwikkeling te vinden en lijkt het op 7 seizoenen van een goede serie in één.
Deze diepgang komt ook terug in de gameplay en er is dan ook heel veel te vinden. Dit alles wordt redelijk goed uitgelegd in de eerste paar uur en het begin kan dus gezien worden als een mooi aangeklede tutorial. Dit is noodzakelijk want er komt een hoop op je af. Het real-time gevechtsysteem is overhoop gegooid en we hebben nu te maken met CC punten. Deze punten kun jij gebruiken om acties uit te voeren, zoals aanvallen, dodgen en bewegen. Deze punten komen er weer snel bij en kun je ook verdienen door bepaalde acties uit te voeren of combinaties uit te voeren. De aanvallen zijn verdeeld in Assault en Burst aanvallen, gekoppeld aan de x en o toets. Deze aanvallen kun je aan elkaar koppelen en door verschillende richtingen op te wijzen met je analoge stick tijdens deze combinaties krijg je andere aanvallen. De Burst aanvallen kun je elk moment uitvoeren waardoor er heel veel mogelijkheden zijn. Dit maakt het een erg diep systeem, zeker als je nagaat dat elke vijand gevoelig is voor een bepaalde aanval. Zelfs een flink aantal uren in de game is dit systeem nog steeds interessant, mits je de tijd neemt om je vijanden te bestuderen en de aanvallen goed onder de knie te krijgen. Dit kan namelijk het verschil maken tussen een gevecht van 3 minuten en 30 minuten. Het dodgen is cruciaal omdat je hiermee niet alleen een aanval ontwijkt maar ook de mogelijkheid van een tegenaanval creëert. Maar het locksysteem werkt niet altijd even lekker. Je kunt tijdens een gevecht wisselen van vijand, maar het gebeurt regelmatig met veel vijanden dat je niet in een rechte lijn naar de vijand toe kan komen omdat anderen in de weg staan. Dit resulteert in onhandige combinaties van dodges en lopen. Maar dit brengt ook weer strategie en planning met zich mee. Het vechtsysteem is hiermee erg leuk en werkt ook nog eens geweldig, maar dit is nog lang niet alles.
Verzamel alle titels
Het levelen van de helden gaat net iets anders dan bij andere RPG’s. De game maakt gebruik van een titelsysteem. Elke titel bevat 5 onderdelen die iets aan je karakter verbeteren of vrij spelen. Dit kan een nieuwe aanval zijn, meer leven, meer kracht etc. Door een titel te selecteren, maar één mogelijk per keer, worden de sp punten die je tijdens gevechten verdient bij deze titel opgeteld. Zo speel je langzamerhand de 5 onderdelen vrij totdat je uiteindelijk de titel gemeesterd hebt. Elk personage heeft een groot aantal titels die langzamerhand erbij komen, maar je hebt al snel meer titels dan je kan vullen. Hierdoor zul je keuzes moeten maken en is het mogelijk om je te focussen op specifieke speelstijlen. Voor de mensen die alles graag vrij spelen is dit natuurlijk een erg leuk systeem. Je gaat ook redelijk snel door de titels heen, waardoor je snel een gevoel hebt van progressie.
Het dualize systeem is het crafting systeem en hierbij geldt wederom dat we met een diep systeem te maken hebben. Alle items die je tijdens de game vindt kun je combineren met elkaar en de resultaten kun je vervolgens ook weer met elkaar combineren, waardoor je heel veel verschillende items kunt maken. De shards die je tijdens je reizen vindt geven je wapens en armor extra bonus punten en het is dus mogelijk om zo een wapen te creëren met diverse bonussen door meerdere malen de items te dualizen. En dan hebben we ook nog een nieuw systeem in de serie, de Eleth mixer. Deze mixer moet je vullen met Eleth en enkele voorwerpen. De mixer kan dan vervolgens op diverse momenten van het spel, als de situatie overeenkomt, je belonen met een extra item die erin zit. Hierdoor is het mogelijk om bijvoorbeeld potions sneller te verkrijgen, dan oneindig te grinden. Want het is namelijk mogelijk om items te klonen wanneer je rondloopt. Dit zorgt er voor dat je minder vaak door dezelfde gebieden heen moet gaan om basisspullen te verkrijgen. Met al deze systemen bij elkaar krijg je al snel een enorm diepe game en is de game zeker aan het eind nog steeds even interessant en fris als tijdens de eerste uren.
Visueel afwisselend
Visueel is het te merken dat we te maken hebben met een Wii port, maar door de stijl merk je daar niet al te veel van. De omgevingen zijn inderdaad wat waziger, de personages hebben iets minder detail en de animaties zijn erg houterig, maar dit neemt niet weg dat de game er netjes uitziet. De anime tussenfilmpjes op belangrijke momenten zien er erg schitterend uit. Het menu is scherp, dus we kunnen zeker tevreden zijn op het visuele vlak. Technisch gezien zou de game beter kunnen, omdat je regelmatig voor twee seconden naar een zwart scherm zit te kijken als je naar een nieuw gebied gaat, een filmpje gestart wordt of je een ruimte binnenkomt. Dit haalt je net uit de flow en kan op den duur gaan irriteren. Gelukkig bevat de game om elke hoek een save punt, dus je zult nooit grote stukken opnieuw hoeven te doen. Zelfs gevechten die je verliest kan je meteen herstarten. De muziek is erg matig, zeker als we het vergelijken met andere top jRPG’s. De muziek is niet slecht, maar het weet er niet uit te springen. Alles lijkt erg standaard en sommige muziekjes loopen heel snel waardoor ze al snel op je zenuwen gaan werken. De game bevat voor alles ingesproken dialogen. Hoewel de acteerprestaties regelmatig erg vlak zijn.
Tales of Graces F is een erg degelijke RPG, maar heeft nog steeds genoeg minpunten die er voor zorgen dat de game niet voor iedereen is. Dat het een Wii port is te merken als je erop gaat letten, maar ze hebben goed werk afgeleverd. Er is heel veel diepgang te vinden met elk systeem en de gameplay blijft interessant zelfs uren later. De focus ligt hier echt op het verhaal en er wordt ook de tijd voor genomen, wat resulteert in heel veel dialogen en filmpjes. Het vechtsysteem is één van de leukere in RPG’s. Je moet voor deze game dus rustig gaan zitten om het te waarderen, maar dan heb je toch echt te maken met één van de betere in de Tales serie.
