Look to the skies, Children of the Dust…
Schijnbaar is Sword of the Stars (SotS) een best goed lopende reeks aangezien dit al de tweede officiële uitbreiding is op de game. Na Born of Blood hoopt Lighthouse Interactive de liefhebbers van het spel nog langer zoet te houden met A Murder Of Crows (MoC). Ik had in ieder geval nog nooit van de game gehoord en keek daarom met een lichte argwaan naar het doosje toen deze op mijn bureau belande. Ik had zelf het origineel nog nooit gespeeld en werd dan ook volledig in het diepe gegooid. En word je bij SotS in het diepe gegooid, dan wordt je ook echt in het diepe gegooid.
Een verhaal zit niet echt in de game. In de manual wordt een verhaaltje vertelt over een ras dat kwam in vrede maar toen het terugkeerde naar hun thuisplaneet daar niets dan ruïnes aantroffen. Nu komen ze weer, maar dit keer met minder goede bedoelingen. Ze komen snel en met veel, ze zullen de lucht verduisteren als een zwerm (Murder in het Engels) kraaien, om de naam maar uit te leggen. Hier merk je in MoC echter bijster weinig van aangezien er geen verhaal vertelt wordt in de game zelf. Gamers die er aan zitten te denken deze game te gaan kopen moeten zichzelf het volgende afvragen: ben je niet bang voor wat menu’s, wat stress en heb je goede ogen? Als je antwoorden nee, nee en ja zijn: dan mag je de game gaan halen. Is dit niet het geval, lees dan even verder.
Niet minuten, maar uren.
Deze game is moeilijk, laat zoveel duidelijk zijn. Omdat het de eerste keer was dat ik de game speelde (en geen idee had wat ik ervan verwachten moest) speelde ik eerst de tutorial. Als je denkt dat je hier wijzer van wordt, forget it. Je mag zelfs in de tutorial niet eerst even rond kruipen, maar je moet meteen als een volwassenen je rug rechten en gaan lopen. De tutorial is lastig om te volgen (er wordt van je gevraagd een stuk of tien filmpjes van ca. 5 minuten per stuk te kijken) en omdat je niet alles spelenderwijs leert ben je de helft al weer vergeten als je eindelijk begint te spelen.
En dan komt de stap in het duister, het daadwerkelijke begin. Het eerste wat mij opviel was hoe onduidelijk de interface was: je werkplaats is de ruimte, dus alles wat je op je scherm ziet is zwart met blinkende stipjes (de sterren en planeet). Als je iets wilt onderzoeken kijk je naar tientallen verschillende tech-trees die je kunt aanklikken om ze uit te breiden en deze zijn ook allemaal nog onderling verbonden. Laat je hierdoor echter niet uit de weg slaan. Ik begon met wat dingen aanklikken en een aantal uren bloed, zweet, tranen en een hele hoop vliegende muizen en verloren potjes verder begon ik het wel te snappen. Het duurde alleen eventjes. Afijn, een paar uurtjes.
Eerder klaagde ik over het verhaal. Ik denk echter dat het spel helemaal geen verhaal nodig heeft. Het beste kan MoC worden vergeleken met de Total War! en de Civilization reeks. Het is niet zoveel op oorlog voeren gericht als Total War! maar ook niet zoveel op het empire-building als in Civilization. Beide genoemde games hebben ook geen verhaallijn en dat is ook niet nodig. SotS is een beetje Spore in het universum stage, maar dan uitgebreider en een stuk moeilijker. Je speelt om machtiger te worden, niet om te weten hoe het verhaaltje afloopt zoals in veel spellen uit het subgenre van de strategy games waartoe MoC behoort: het ‘4X’ genre. Verkennen (eXplore), Uitbreiden (eXpand), Uitbuitten (eXploit) en Uitroeien (eXteriminate) is al wat de klok slaat in SotS: MoC. Je gaat het universum verkennen, komt zes rassen tegen (waaronder het nieuwe ras dat met de de uitbreiding meekomt: The Morrigi), breidt jou rijk uit door het kolonniseren van andere planeten en deze leeg te roven en vecht space-battles uit met andere rassen om te kijken wie uiteindelijk de controle over het heelal heeft.
De makers van het spel wilden dat het spel snel gespeeld werd. Een beurt (ja, het spel is turn-based) moest niet uren, maar minuten duren. Ik ben echter bang dat nieuwe spelers (waaronder dus ook ik) zo overdonderd zullen zijn door de interface en de mogelijkheden dat een beurt niet minuten maar juist toch uren duurt. En dit kan niet de bedoeling zijn, vooral niet omdat ik spelers aanraadt om niet in de singleplayer te blijven, maar online te gaan spelen. Dit geeft de game véél meer diepgang. Het enige probleem is dat je wel een geduldige tegenstander moet vinden en de meeste mensen die ik tot nu toe ben tegengekomen zijn een aantal klassen hoger dan mij en konden dit geduld niet altijd opbrengen.
Moeilijk voor de beginners
Met de uitbreiding worden naast een nieuw ras nieuwe opties toegevoegd voor het bouwen van je schip. Ik weet niet welke dit zijn (omdat ik meteen de hele game met uitbreiding speelde) maar er zijn meer dan genoeg opties, dus dit zal wel goed zitten. Verder zijn er nieuwe wapens, de techtrees zijn verbeterd en uitgebreid en er is van alles toegevoegd waardoor de beginnende speler nog meer moeite krijgt het spel ooit te snappen. Echter geldt hierbij wederom: als ik moet geloven wat de makers mij vertellen omdat ik geen vergelijkingsmateriaal heb.
Grafisch ziet het er allemaal oké uit, verwacht geen baanbrekende looks maar het doet ook zeker niet onder voor de standaard en de verschillende rassen hebben allen hun eigen stijl.
Dus ben je niet bang voor de vele menu’s en statistieken die je gaat tegenkomen? Begin je hem niet te knijpen en te stressen als je op de rand van uitsterven staat en heb je goede ogen, die jou hele rijk in de gaten kunnen houden en niet worden afgeleid door de onduidelijke interface? Dan ben jij waarschijnlijk de gamer die SotS: MuC zoekt en zul je heersen en overheersen in dit spel.
