De komst van Star Wars: The Force Unleashed (TFU) in 2008 ging gepaard met een nieuwe wijze om naar de Force zelf te kijken. In plaats van een hulpmiddel die de Jedi sneller en behendiger maakt, werd het in TFU allemaal overhoop gegooid. Alle bekende Force-krachten kregen een upgrade tot volwaardig wapen. Voor het vervolg, The Force Unleashed II, is men tot de conclusie gekomen dat het allemaal nog een tandje extremer kan. Op het eerste gezicht klinkt het erg interessant, maar bij het spelen ervan is wel duidelijk geworden dat er ook vele offers zijn gebracht om de speler zo’n spektakel te bezorgen.
Ach, één Starkiller was niet genoeg toch?
Zo was het verhaal in het eerste deel een echt Star Wars-waardige opvulling tussen de twee film trilogieën. In TFU II valt dit helaas in grote mate tegen. Wederom kruip je in de huid van Starkiller. Dit maal is hij echter niet het kleine jochie wie Darth Vader in TFU I heeft opgeleid en hem uiteindelijk verraadde, maar juist een kloon ervan. De verraderlijke Sith, Vader heeft een plan in beweging gezet om op Kamino (waar het klonenleger uit Attack of The Clones ook werd gecreëerd) opnieuw een Starkiller te maken waarmee alle tegenstanders van het nieuwe keizerrijk kunnen worden uitgeroeid. Het kloonproces verloopt echter niet volledig gesmeerd, aangezien de kopieën ook de herinneringen van het origineel met zich meedragen en dus ook de liefde voor pilote Juno Eclipse. Vader doet er alles aan om zijn nieuwste leerling aan de flashbacks te laten wennen, maar uiteindelijk zijn de emoties toch te sterk voor Starkiller en ontsnapt hij van Kamino om op zoek te gaan naar zijn oude vriend en mentor General Kota en natuurlijk Juno.
Op zich is het nog wel een redelijk verhaal, ware het niet dat het bijna nooit in het spel fatsoenlijk aan de orde wordt gebracht. De inwendige strijd van het hoofdpersonage die het vorige verhaal zo boeiend maakte, is volledig op de achtergrond geschoven en in plaats daarvan krijg je alleen maar verwijzingen naar het verleden te zien met behulp van dialogen tussen Kota en Starkiller en zo nu en dan een flashback met beelden van het vorige spel. Het verhaal eindigt ook niet op een fatsoenlijke wijze, maar juist erg abrupt en met een oogwenk naar een mogelijk vervolg. Het voelt allemaal een beetje onaf aan.
Alle remmen los
Hetzelfde kan ook gezegd worden over de rest van het spel. Er zijn namelijk twee spelmodi, een storymodus en de zogenaamde ‘Challenges’ (daar later meer over). In minder dan zeven uur ben je al door het verhaal heen en in deze korte tijd heeft het spel al met een aantal serieuze ander problemen te kampen. Zoals gezegd zijn de Force-krachten allemaal weer een stuk spectaculairder geworden. Zo kun je nu met Force Repulse op volle kracht alle tegenstanders om je heen volledig desintegreren. Daarnaast kun je veel krachten als Lightning en Push nu op meerdere slachtoffers tegelijk loslaten. Er is ook een nieuwkomer in het lijstje, de Jedi Mind Trick. Bekend van de films kun je hiermee de nietsvermoedende Stormtroopers tegen hun maten laten keren, of ze zelfs het diepe in laten springen. De eerste paar keer voel je je echt machtig door deze valse trucjes op vijanden los te laten, maar al heel snel begin je een ‘been there, done that’ gevoel te krijgen. Ook is er een Force Fury balk onderaan het scherm toegevoegd. Als deze is volgelopen, kun je hem activeren en ga je over naar een soort god-mode waarin al je krachten nog weer een tikkeltje meer overdreven worden. Deze is echter bijna nooit nodig en voelt ook meer aan als valsspelen, omdat je dan zelfs de grote mechanische beesten van het keizerrijk met ‘normale’ aanvallen kunt vernietigen.
Het grootste genot zit hem in de eerste paar levels dan ook in het verslaan van hordes enorme raketafvurende robots. Deze zul je eerst met Force-Lightning of met je lightsaber moeten verzwakken, totdat er een knop van de controller in het beeld verschijnt. Deze knop activeert een quick-time event waarmee je op een fantastische wijze een eind maakt aan het bestaan van het mechanische monster. Het is dan ook jammer dat hier niet meer mee is gedaan, want elk type van de grotere vijanden heeft maar één animatie hiervoor. Dit betekent dus dat je al heel snel bij alle tegenstanders precies weet hoe je ze moet verslaan en dat gaat op een gegeven moment nogal vervelen. Het enige wat de spanning er dan nog een beetje inhoudt zijn de grote getalen waarmee vijanden soms verschijnen. Dan zul je namelijk goed moeten nadenken wie je eerst gaat uitschakelen. Misschien dat Lucasarts daarom ook wel het spel zo kort heeft gehouden.
Challenges
Om de speelduur nog een klein beetje te verlengen zijn er tien Challenges toegevoegd. Dit zijn een soort minigames, waarin je zo snel mogelijk bepaalde opdrachten moet uitvoeren. Denk hierbij aan het zo snel mogelijk uitvoeren van alle aanvalscombo’s, of het overleven van een horde vijanden. Deze zijn erg handig om je vaardigheden mee te trainen. Bovendien wordt je score online bijgehouden, zodat je kunt zien of je vrienden betere Jedi zijn dan jij. Ook bij de Challenges geldt dat ze slechts voor kort vermaak kunnen zorgen. Je speelt ze vrij tijdens het verhaal, maar doordat je daar al zo snel doorheen bent heb je nooit echt de behoefte om ondertussen eventjes te stoppen en te oefenen met deze spelletjes. Veel toegevoegde waarde hebben ze daardoor ook niet meer.
Toch betekent dit niet dat nu alles slecht is aan TFU II. Hoe kort het spel mag zijn, het spektakel springt van het scherm en blijft daardoor nog wel tot op redelijke hoogte boeiend. Daarnaast is er grafisch ook weer aanzienlijk verbeterd ten opzichte van TFU I. De tussenfilmpjes zijn adembenemend mooi, waarin werkelijk de fijnste details haarscherp zijn. Ook in-game ziet het er geweldig uit. Op dat gebied is alles dan ook prima verzorgd. Wel worden er zo nu en dan cutscenes getoond met de in-game grafische engine, waarin het framerate nog wel eens een beetje wil haperen en in de close-up beelden wordt alles een beetje blokkerig. Al met al is dat geen reden om weg te kijken. Bovendien kun je ook weer voltallig genieten van de welbekende Star Wars muziek. De populairste stukken, uit de films komen weer tot leven en zullen voor fans dan ook als muziek in de oren klinken. Ook de voice-acting is in TFU II weer geweldig gedaan. Het komt geen enkel moment als nep over en de bijbehorende gezichtsuitdrukkingen zijn perfect overgezet van de acteurs. Het is dan wel weer jammer dat ze alle nieuwe muziek hebben hergebruikt, in plaats van nieuwe stukken te hebben geschreven, maar voor de sfeer maakt dat niet heel veel uit.
Concluderend kan er dan ook gezegd worden dat TFU II vooral is bedoelt voor de fans, maar als losstaande game is er te weinig variatie. Het echte Star Wars gevoel heeft echter wel plaats gemaakt voor spectaculaire effecten, wat vooral ten koste is gegaan van de manier waarop het verhaal wordt verteld. Het spel is daarnaast wel erg kort, wat ook de werking van de Challenges teniet doet. Het grootste struikelblok waar TFU II last van heeft is dat de gameplay te repetitief is. Wel is de uiterlijke verzorging goed voor elkaar en valt er zowel grafisch als op muziekgebied weinig op te merken. Als je dan ook hebt genoten van het vorige deel, dan is TFU II daar een goede aanvulling op, maar wat betreft speelduur kun je hem beter een kans geven als hij in de budgetbak komt te liggen.
