Een tijdje geleden las ik dat Ubisoft met Splinter Cell: Double Agent zou komen. Deel vier al weer in de Splinter Cell reeks. Zowel bij films als bij games heb ik het niet zo op sequels. Maar hoe meer informatie van Splinter Cell: Double Agent bekend werd, hoe meer zin ik had om het nieuwste deel te spelen. Double Agent kwam al snel op mijn verlanglijstje te staan. Ik was dan ook heel blij dat onlangs Ubisoft mij de game Splinter Cell: Double Agent opstuurde.
Wat te doen?
De titel zegt het al, Sam Fisher is in deze titel een dubbelspion. Het verhaal van de Double Agent draait om Sam Fisher die zijn dochter heeft verloren bij een auto-ongeluk. Hierdoor heeft hij het gevoel dat zijn leven niets meer waard is. Dit helpt Lambert om Sam Fisher zo ver te krijgen om te infiltreren in een misdaadorganisatie. Sam heeft ineens twee werkgevers: de NSA (geheime dienst) en de JBA (John Brown’s Army- een Amerikaans terroristische organisatie). Omdat je nu 2 werkgevers hebt, krijg je ook twee doelstellingen, die van de JBA en NSA. Het is niet noodzakelijk om de objectives in een level allemaal in één keer te voltooien. Je hebt bijvoorbeeld de keus om geen afluisterapparatuur voor de NSA in het JBA hoofdkantoor te planten. Alleen zal het vertrouwen van de NSA in jou verminderen. Het is dus aan de speler waar de prioriteiten liggen. Je zult beide kanten tevreden moeten stellen en dus geregeld goede beslissingen moeten nemen gedurende de game, of het kan je dood betekenen. Soms zul je dan ook van beide kanten iets moeten doen, wat de tegenpartij niet zal waarderen. Door niet al te veel op te vallen in de klusjes die veel diversiteit tonen, kun je een goede pion op het bord vormen en de gevraagde klusjes opknappen.
Slecht begin…
De besturing van Sam Fisher is goed. Alleen als hij een duik in het water neemt is de besturing echt matig te noemen. Met veel moeite laat je Sam Fisher de kant op zwemmen die je wilt. Ik neem aan dat Ubisoft zelf ook wel weet dat zwemmen met Sam een ramp is. Ik snap dan ook niet waarom ze de game laten beginnen daar waar Sam een stuk moet zwemmen. Het geeft je immers een verkeerd beeld van de besturing verder in de game. Niet alleen de verhaallijn is anders, maar ook de gameplay van Double Agent is wat aangepast. Zo is er in Double Agent geen gezondheidsbalkje meer. Wordt je vaak achter elkaar geraakt door kogels dan wordt het beeld steeds roder. Hieraan kun je afleiden hoe gewond je bent. Als je de vijand uitschakelt of als je beschutting vindt, dan zal de “health regeneration” in werking treden wat we ook wel kennen van Halo. Sam Fisher is dan weer zo fris als een hoentje. Het is een goede vernieuwing in de Splinter Cell-reeks. Door deze toevoeging was ik sneller bereid om risico’s te nemen en het maakt de game sneller.
De kracht van de Xbox 360 wordt verder grafisch zeer goed benut. Splinter Cell: Double Agent is namelijk audiovisueel dik in orde. De levels en de personages zien er gedetailleerd uit. Zeker als je het speelt op een “platte” televisie en een 5.1 geluidsset is het een genot op naar te kijken en luisteren. De characters zijn allemaal zeer indrukwekkend en ook het contrast niveau wat opviel in diverse artwork is in de game terug op te vallen. De HD-graphics, die overigens op een HD-televisie, realiseerbaar zijn laten nog een tikkeltje meer kwaliteit zien, maar al met al mag de game zich op alle fronten zeker laten zien. Tot dusver misschien niet de meest realistische game in de Xbox 360 geschiedenis, maar een topper is het wat dit aspect betreft zeker.
Zoals ik verder al zei is deze Xbox 360 versie ook een genot voor het oor. De soundtracks zijn hoogstaand en klinken gewoon goed en bepalen in zoverre de sfeer van het spel. Verder zijn ook de dialogen, stemmen van characters etc. gewoon keurig uitgewerkt.
Multiplayer
Heb je genoeg van het in je eentje sluipen en moorden, dan kun je samen met je vrienden in de multiplayer mode aan de slag. Splinter Cell: Double Agent bied je twee multiplayer modes aan te weten; Co-op Challenges en de Versus mode. Helaas zitten in Splinter Cell: Double Agent geen Co-op missions. Dit is zeker een gemis gezien de fun wat ik had in deel 3 van Splinter Cell. Want het zou geweldig zijn om weer met een vriend de missies te voltooien. Nu kun je dus alleen in de Co-op Challenges en de Versus mode spy vs mercenary spelen. De bedoeling is om als spion pc’s te hacken en gestolen gegevens terug te brengen. Als mercenary moet je dit voorkomen door de spionnen neer te schieten. Je kunt dit met maximaal met z’n zessen doen. De multiplayer mode is niet zo uitdagend en leuk als de singleplayer mode, al voegt het natuurlijk iets toe aan de herspeelwaarde van de game.
Splinter Cell: Double Agent is een topgame. Dit komt mede doordat Splinter Cell: Double Agent een geheel andere verhaallijn kent dan zijn voorgangers. Hierdoor is de gameplay van Splinter Cell: Double Agent in tegenstelling tot de vorige delen vernieuwend. Het is niet weer zo’n standaard stealthgame zoals we die gewend waren. Splinter Cell: Double Agent spreekt een veel breder publiek aan. Het is niet meer alleen voor stealth-liefhebbers een leuke game, maar ook voor de actionfreaks. De game is ondanks wat kleine minpuntjes en de beperkte multiplayer mode een geweldige game. Het is zeker een aanrader om door de donkere maanden te sneaken de komende tijd met deze must-have titel.
