Infuse Studio is een indie studio van maar liefst twee man groot. Tayler Christensen en Jacob Sutton wisten dan ook met hun eerste game Spirit of the North, met een vos in de hoofdrol, onder de liefhebbers een goede indruk achter te laten. Nu zes jaar verder proberen ze het nog een keer met Spirit of the North 2. De game is groter, mooier en belangrijker: meer open dan het eerste deel. Weet het duo wederom een goede indruk achter te laten of hebben ze dit keer te veel hooi op hun vork genomen? Dat lees je hier.
Vos met vleugels
In Spirit of the North 2 kruip je wederom in de figuurlijke schoenen van een vos. Alleen ben je deze keer niet alleen, want je wordt bijgestaan door een wijze raaf. Samen trek je door een wereld vol met andere dieren. Mensen zijn verdwenen en de wereld loopt gevaar door een duister figuur genaamd Grimnir en zijn kwaadaardige invloed op anderen. De game probeert dit alles te communiceren met zo min mogelijk tekst, uitleg of voice-overs. Je zult, net als in het eerste deel, beetje bij beetje meer te weten komen via boekrollen en muurschilderingen die op de vele muren in deze vervallen wereld te vinden zijn. Dit werkte prima in het eerste deel, maar met de grotere aanpak in het tweede deel beginnen er toch flink frustraties tijdens het spel naar boven te borrelen.
Veel andere games weten in een open wereld de speler te sturen en ongemerkt te begeleiden naar de plekken waar de speler als eerste heen moet. En in veel gevallen is het geen probleem als je ergens anders heen wandelt, omdat de ontwikkelaars dan mooi andere extra’s daar hebben klaargezet voor de speler om te ontdekken. Zwak game design en leveldesign weet deze game flink tegen te houden en een goed voorbeeld zijn al de eerste paar seconden in de eerste kamers waar de speler start.
De weg kwijt
De eerste ruimte bevat twee kleine kamers, verbonden met een korte gang. De game start de camera en de speler gericht naar de tweede kamer. Elke speler loopt hier dan ook eerst naartoe om daar dan een standaard te vinden waar je blijkbaar iets mee moet doen om de deur die ernaast zit te openen. Je probeert erop te springen, elke knop op je controller in te drukken en je begint de kamer af te speuren naar iets wat je moet doen. In wanhoop loop je naar de eerste kleine kamer waar je begon, om pas na veel moeite erachter te komen dat er een beeldwerk staat dat je kunt oppakken. De cirkel om het beeldje op te pakken is klein en er zijn weinig hints dat het beeldje niet gewoonweg aankleding is. Geen goed begin.
Het volgende deel is net zo frustrerend. Hier wordt het springen uitgelegd. Je kunt namelijk vrij springen (met het risico dat je ergens heen springt wat niet de bedoeling was) en via een blauw driehoekje dat je kunt richten op de richels om zo ergens omhoog te springen. Het is even wennen, maar dit pak je uiteindelijk redelijk op. Maar het leveldesign begint hier redelijk lastig en een fout betekent dan ook dat je weer teruggezet wordt naar de eerste twee kamers. Ik begon serieus te twijfelen aan mijn game skills bij deze game en het platformen is flink wennen door de lichte vertraging die in je vrije sprong zit.
Lichte en donkere plekken
Verdwalen en doelloos rondlopen is blijkbaar onderdeel van het spel. Het had erg geholpen als de game de speler iets probeert te helpen met de aankleding. Iets later in de game kom je bijvoorbeeld een enorme arena tegen. Je vindt hier een staf die je ergens heen moet brengen. Waar is niet duidelijk en het spel vergeet hier de speler een handje te helpen. Er is een moment dat de camera de berg benadrukt, maar je denkt dit via de arena te bereiken. Na elke hoek te hebben afgespeurd in de arena, kwam ik er uiteindelijk achter dat de hoop stenen ergens op een balkon in de hoek van de arena het juiste pad was. Er is vaak kritiek op de gele strepen op richels die aangeven waar je kunt klimmen, maar iets meer visuele indicaties had hier zeker geholpen.
Maar goed, eerlijk is eerlijk: als je dan toch moet dwalen, dan liever in een wereld die tof uitziet en dankzij de Unreal Engine 5 ziet deze game er zeker top uit. Vele lichteffecten, rook, mist en een dag- en nachtcyclus zorgen ervoor dat de kleurrijke wereld er top uitziet. Een vos en een raaf zien we ook niet vaak als hoofdrolspelers en dit zal voor spelers dan ook de reden zijn om de game te spelen. De belichting werkt helaas wel soms tegen en dat merk je in de ruïnes die je kunt verkennen. Hier zijn er momenten dat het gewoon pikzwart is of dat de game het pas te laat doorheeft dat lichtdelen moet activeren als je ergens heenloopt. Dit kan deze delen soms erg frustrerend aan laten voelen omdat je simpelweg niet kunt zien waar je heen moet.
Raaf met nut
De toevoeging van de raaf is overigens een nette toevoeging. Waar je in het eerste deel vooral afhankelijk was van je sprongen, voegt de raaf een hele nieuwe laag toe aan de gameplay. Je kunt hem gebruiken om stukken te vliegen, om puzzels op te lossen en om veilig van grote hoogtes te vallen. Het voelt allemaal logisch aan en maakt het platformgedeelte een stuk dynamischer dan in het origineel. Puzzels zijn er ook op vooruitgegaan: in het eerste deel waren ze vaak simpel. In Spirit of the North 2 moet je iets harder nadenken, zonder dat het frustrerend wordt. Je zult wel eerst dit soort mogelijkheden moeten vrijspelen en de runen en upgrades geven je iets om het gevoel van voortgang te geven. Veel upgrades zijn dingen als iets meer leven of minder schade bij het vallen, maar het werkt zoals je zou verwachten. Het is wel tof om te zien dat je vos vette patronen over zijn vacht krijgt.
Over schade en vallen op verkeerde plekken kwam ik nog wel een raar punt tegen. In het begin kun je van niet al te hoge delen naar beneden springen. Dit leer je dan ook snel, maar het is jammer dat je dan de volgende tien minuten een irritant rood effect op je scherm hebt. Uiteindelijk werd ik er zo gek van dat ik maar terug ben gegaan naar een vuurplaats waar je je levensbalk weer kunt vullen. Het had geholpen als dit gewoon verdween na een minuut geen schade oplopen zoals bij elke andere game.
Meer tijd nodig
Spirit of the North 2 is in veel opzichten een stap vooruit. Het ziet er prachtig uit, de gameplay is uitgebreider en de puzzels zijn een stuk interessanter. Je kunt zelfs je vos personaliseren. Maar waar het eerste deel soms té beperkt was, gaat deel twee iets te ver de andere kant op. De open wereld biedt vrijheid, maar zonder duidelijke structuur wordt dat al snel verwarrend en frustrerend. Het is een game die je probeert te betoveren met de mooie beelden, maar het vergeet dat de gameplay ook dik in orde moet zijn. Het zijn geen problemen die niet op te lossen zijn en ik hoop dat de makers de tijd nemen om dit via een patch te verhelpen. Maar op dit moment kun je beter het eerste deel erbij pakken als je toch echt als vos wilt rondrennen.
