Uit het zand herrezen
Bijna uit het niets is een nieuwe shooter verschenen voor diverse platformen. Het gaat om Spec Ops: The Line, een nieuwe game van 2K Games. Echt heel veel hebben we niet gehoord van het spel. Pas kort voor de release werd het spel dan ook flink gepromoot en dat moet nu zorgen voor een stimulans van de verkoop. Aan het weer zal het in deze periode niet liggen, maar is de game ook de moeite waard om voor binnen te blijven?
Spec Ops: The Line bezit uiteraard weer een singleplayer, zoals vrijwel elke shooter heeft, met uitzonderingen als Brink daargelaten. Het spel ontvouwt zich in het zanderige Dubai. Na een reeks van zandstormen wordt de stad afgesloten, waardoor deze onbereikbaar wordt voor de gewone mens. Kapiteit Martin Walker moet zich echter wel banen in het gebied. Hij moet op zoek gaan naar Kolonel John Konrad en zijn vermiste peleton, ook wel de Damned 33rd. Klinkt als een echte oorlogsgame dus, en dat is ook wel zo. In het spel zul je in een third person perspectief spelen en kun je continue gebruik maken van wapens die op de grond voor het grijpen liggen. Constant gebruik maken van hetzelfde wapen is er namelijk bijna niet bij. Je zult namelijk opgescheept worden met een limiet aan ammo dat per wapen verschilt, waardoor je regelmatig terug moet grijpen op je Desert Eagle of ander alternatief wapen. Het knallen op zich is vrij casual. Het lijkt ’n beetje op Kane & Lynch of Army of Two, veel meer dan dat is het niet. Zelfs het coveren lijkt veel op de gameplay van de genoemde games. Met daarbij de klappergeweertjes, die totaal geen impact lijken te hebben wat betreft audio, lijkt het meer een speels avontuur dan een daadwerkelijke tragedie, waar men wel naar toe wilde gaan. In het spel maak je soms namelijk emotionele keuzes die invloed hebben op het moreel van je team. Echte consequenties hebben ze echter niet, dus ook daarom wordt je niet echt in het verhaal getrokken zoals je zou verwachten.
Toch doet men een goede poging tot. Helaas is de uitwerking wat minder. Een echte oorloggame wil je zien met een sfeer ala Battlefield bijvoorbeeld. Maar dat is hier verre van het geval. Zowel qua gameplay als wat betreft storytelling oogt dit spel wat amateuristischer. Desondanks is Spec Ops: The Line geen game die je zomaar links moet laten liggen. Qua degelijkheid is dit namelijk wel een prima game die je zo achter de kiezen zult hebben. De chapters vliegen je om de oren, maar uiteindelijk ben je toch wel wat uurtjes in de weer met de singleplayer, en dan moet de multiplayer nog beginnen. De campaign heb je na 2 lange avonden wel doorgespeeld, maar is niet flink te kort. Hij had wel iets langer mogen duren, maar dat is alleen maar een goed teken. Dat betekent namelijk dat het spel niet saai was en best langer had mogen duren, zij het dat 6-7 uurtjes niet fors is. De game is daarnaast compleet lineair en biedt zelfs in woestijnen zo weinig vrijheid, dat je je afvraagt waarom voor deze setting gekozen is.
Niet meer dan een standaard shooter
Het spel bevat totaal geen RPG-elementen, al zul je wel progressie zien in diverse skills. Gebruik je veel rifles, dan zal je rifle skill langzaam omhoog gaan. Gebruik je veel de shotgun, dan zal je close-guns skill omhoog gaan. Maar ook je teamskill kan omhoog gaan. Het is namelijk mogelijk om je team licht aan te sturen. Nu is het niet zo dat we hier te maken hebben met een nieuwe Ghost Recon game, maar het is wel makkelijk dat je kunt aangeven waar je team zich op moet focussen. Als een sniper je in de weg zit, kun je je team aansturen op zich daar eerst op te focussen. Je kunt ze daarnaast ook in assault laten gaan, waarmee ze een agressieve, aanvallende tactiek hanteren. Op zich de meest handige optie zou je zeggen, maar je teammaten kunnen ook dood gaan. Laat ze niet te lang gewond liggen want dan ben je zelf ook het figuurlijke haasje. Je zult echter niet constant een team hebben dat je ondersteunt. Zo nu en dan ben je ook helemaal alleen en moet je zelfs je team op een afstand zien te beschermen.
Het is een beetje onduidelijk waar deze game nu om draait, om de single- of multiplayer? De multiplayer is namelijk vrij uitgebreid qua modi, al zie je niet aan de game dat men de singleplayer afgeraffeld heeft. Je kunt onder andere gebruik maken van modi als Classic Deathmatch, Team Deathmatch, Rally Point en object-based multiplayer mogelijkheden. In de multiplayer kun je levelen, zoals in vele games tegenwoordig het geval is en kun je diverse kanten op, al is het vinden van een server zelfs nu nog een soms vrij lastige opgave. Verder zijn er perks en kun je nieuwe guns en gear verdienen. Echt forse verbeteringen zijn er echter niet, waardoor het niet echt motiveert om jezelf uren bezig te houden met het levelen. Houd je echter meer van co-op, dan kun je wachten op de aankomende content, welke co-op missies zal gaan brengen naar de game. Inhoudelijk is dit een perfect actiepakket waarmee je vele uren kwijt zult zijn.
Klappergeweertjes
Uitblinken doet deze game in vrijwel geen enkel opzicht. Het verhaal wordt prima verteld, maar ook daar schort een en ander aan, zoals al verteld. Ook audiovisueel is het spel niet superieur. Vooral qua audio is het allemaal maar een fletse bedoeling. De shootouts worden begeleid door klappergeluiden van AK’s, shotguns, snipers, Desert Eagles en SMG’s waar zelfs kinderen niet bang van worden; Totaal geen impact, en dat is ongelofelijk in een game als deze. Grafisch doet het spel het een stuk beter. De game ziet er globaal genomen prima uit, mist wat details, maar de scherpte is in zijn geheel goed te noemen. Het is geen nieuwe Killzone of Gears of War wat dat betreft, maar de kwaliteit is zeker aanwezig.
Uiteindelijk is Spec Ops: The Line net zo onopzienbarend als de release was. De game kwam net voor de release met veel bombarie op de markt maar heeft uiteindelijk niet gebracht wat men er van verwacht had. Het gaat hier niet om een ondermaatse shooter die na ’n uur saai is, maar het gaat hier wel om een zeer degelijke shooter die weinig brengt dat past bij de definitie ‘vernieuwend’. Het verhaal wordt op zich prima verteld, de kwaliteit van de graphics is prima, maar de audio, de toch vrij eenzijdige singleplayer en ook niet heel bijzondere multiplayer maken dat Spec Ops: The Line niet tussen de toppers gecategoriseerd mag worden. Toch zal het spel, vooral de campaign, het spelen waard zijn, wat misschien weer een keerzijde van mijn verhaal lijkt. De morele keuzes die je moet maken tijdens het verhaal en de daarbij onbetrouwbare sfeer die binnen de squad en het leger heerst zorgen ervoor dat je constant wel lichtelijk geboeid blijft en het spel door blijft spelen. Hoe lineair het spel dan ook mogen zijn en zijn beperkingen ook kent, Spec Ops: The Line weet het toch voor elkaar te krijgen om zonder meer de aandacht te trekken, zij het dat we dit spel al snel weer in het zand zien wegzakken.
