Toen Silent Hill 2 in 2001 verscheen werd deze al snel beschouwd als een van de meest iconische horror-games ooit. Het diepgaande psychologische thema en beklemmende sfeer van het verlaten stadje Silent Hill wisten de juiste snaar te raken bij de echte horrorfans. Er werd dan ook reikhalzend uitgekeken naar de remake van hun geliefde spel. Ontwikkelaar Blooberteam had de taak om het origineel naar moderne standaarden te tillen zonder het origineel uit het zicht te verliezen. Weet Bloober Team de grimmige magie van het origineel te evenaren of is dit meer een oppervlakkige remake waar we helaas al velen van gezien hebben?
Zelfde verhaal, zelfde spanning
Het verhaal van Silent Hill 2 blijft onveranderd en draait om James Sunderland, een doodnormale maar gebroken man die op zoek gaat naar zijn overleden vrouw, Mary, nadat hij een mysterieuze brief van haar heeft ontvangen. De kracht van het verhaal ligt in de manier waarop het thema’s als schuld en verlies van James verweeft worden met horror-elementen. Dit maakte het origineel zo goed en gelukkig blijft dat in de remake overeind.
Bloober Team heeft gelukkig wel de visuele presentatie stevig onder handen genomen, en het resultaat mag er zijn. De straten van Silent Hill zijn mistig en dreigend, en de verlaten gebouwen dragen bij aan het gevoel van een stad die in verval is. Het interieur van appartementen en winkels zitten vol met details en dragen bij aan de beklemmende sfeer. Het is wel duidelijk dat de Playstation 5 soms moeite heeft om de 60 frames per seconde vast te houden, en dan vooral in buitenlocaties. Het is niet extreem storend, vooral omdat het geen snelle game is maar het zou prettig zijn als die framedrops verholpen zouden worden. De nieuwe visuele presentatie zorgt er in ieder geval wel voor dat je weer helemaal het horror avontuur ingezogen wordt. Vooral de momenten waar je met James door verlaten appartementen aan het lopen bent met slechts een kleine zaklamp laten je tot het uiterste puntje van je stoel zitten. Het is mooi om te zien dat deze spanning nog altijd ongeëvenaard is en dit zullen de die-hard fans, maar ook nieuwe spelers, absoluut kunnen waarderen.
Eén van de meest in het oog springende veranderingen in de remake is de gameplay. De nieuwe dodge-mechaniek en de over de schouder camera zorgen voor een modernere speelstijl die beter aansluit bij de games van deze tijd. Gevechten verlopen hierdoor soepeler en geven je meer controle over James, wat gevechten wat natuurlijker maakt. Het probleem hiervan is echter dat James soms wat té goed is met gevechten. Waar James in het origineel onhandig en kwetsbaar was, voelt hij nu aan alsof hij niks anders gedaan heeft voor zijn avontuur in Silent Hill, en dat is natuurlijk niet het geval. Dat gevoel van onmacht, dat juist zo belangrijk was in het oorspronkelijke spel, raakt hierdoor wat op de achtergrond. De actiegerichte aanpak neemt iets weg van de angst en spanning die je als speler voelt. Silent Hill 2 was altijd een game die draaide om psychologische horror, niet om combat. De combat is dan ook nog steeds niet het sterkste punt van de remake. Juist de momenten waar je in combat zit zijn direct al niet spannend meer. De opbouw, de leegte en de stilte vooraf zijn vele malen spannender.
Bekende puzzels met een twist
Puzzels vormen altijd een belangrijk onderdeel van de Silent Hill-serie, en de remake levert hier een mix van oude en nieuwe puzzels. Veel van de klassieke puzzels, zoals de beroemde klokpuzzel, zijn uitgebreid en vereisen nu meer stappen om op te lossen. Dit voegt een extra laag uitdaging toe voor spelers die het origineel al kennen.
Hoewel sommige puzzels verfrissend werken, voelt een aantal simpelweg ouderwets of overbodig aan. Een voorbeeld is de vuilnisbuispuzzel, die in de remake nog steeds frustratie oproept en eerder als een obstakel dan als een uitdaging voelt. Hier had Bloober Team beter kunnen kiezen voor een meer moderne aanpak in plaats van vast te houden aan deze verouderde elementen. Regelmatig was ik ook lang aan het zoeken naar een oplossing van de puzzel omdat ik net ergens een klein onderdeel over het hoofd had gezien aan het begin van het level. Het is leuk dat je hand niet wordt vastgehouden zoals veel moderne games maar een wat gestroomlijndere ervaring had wat van deze frustratie weg kunnen nemen. Op een gegeven moment voel je de constante spanning wegebben terwijl dit juist één van de sterkste punten is van Silent Hill.
De monsters in Silent Hill 2 zijn altijd een projectie geweest van James zijn innerlijke demonen. In de remake zijn deze monsters angstaanjagender dan ooit, met gedetailleerde graphics die wezens zoals Pyramid Head en de Nurse tot in de kleinste groteske details uitwerken. De manier waarop ze zich bewegen en je opjagen is op zijn minst verontrustend te noemen. Alleen de animaties van de Lying Figures zien er wat opmerkelijk uit als zij over de grond kruipen, lachwekkend is het bijna. Daarentegen schrik je je rot als er uit het niets opeens een Nurse of Mannequin op je af komt rennen. Toch is er een klein probleem: de remake gooit vaak te veel monsters tegelijk op je af. Waar het origineel zorgvuldig met vijanden omging om spanning op te bouwen, zorgt de remake er soms voor dat de angst afneemt doordat je te vaak met dezelfde vijanden geconfronteerd wordt.
Nog steeds ijzersterk
Een groot pluspunt van de remake is het geluid. Akira Yamaoka is terug met zijn meesterlijke soundtrack, en het geluid speelt een cruciale rol in het creëren van de beklemmende sfeer. De fluisterende stemmen, het gekraak in de verte en de subtiele muziek zorgen ervoor dat je je constant op het puntje van je stoel bevindt. De visuele details zijn indrukwekkend, vooral in hoe Silent Hill eruitziet. De mist, de belichting, en de grimmige vervallen gebouwen dragen allemaal bij aan het gevoel van verlatenheid en vervreemding.
Een kritiekpunt is dat sommige delen van de remake onnodig zijn verlengd. Waar het origineel zich kenmerkte door zijn strakke pacing, voelt de remake hier en daar wat opgeblazen aan. Uitgebreide puzzelsegmenten en extra gebieden voegen niet altijd iets toe aan de ervaring en halen soms juist de vaart uit het verhaal. Hier geldt duidelijk “meer is niet altijd beter”.
De Silent Hill 2 Remake is een indrukwekkende upgrade van het origineel uit 2001. Voor nieuwe spelers is dit de perfecte kans om één van de beste horror games ooit te beleven in een modern jasje. Voor de fans van het origineel biedt het een mooie, nostalgische reis terug naar het angstaanjagende stadje dat ze al eerder het stuipen op het lijf heeft gejaagd. Ondanks dat het moderniseren van de gameplay op sommige momenten ten koste gaat van het horror aspect, blijft dit één van de spannendste spellen die er te spelen is. Vooral de momenten waarop je door donkere kamers loopt met de meest vreselijke achtergrondgeluiden blijven je lang bij. Het zal nog even duren voordat ik weer met een zaklamp door een donker huis durf te lopen in ieder geval. Bloober Team heeft het voor elkaar gekregen om het verhaal, de sfeer en de psychologische diepgang voor een heel groot deel te behouden waardoor Silent Hill 2, zelfs na 23 jaar, nog steeds als een heel eng huis overeind blijft staan.
