A legend stumbles
De jaren ’90 was een prachtige tijd. Happy hardcore was overal te vinden, men deed niet zo moeilijk over slechte humor en iedere zaterdagochtend tekenfilm en film kreeg zijn eigen game. Dit resulteerde niet altijd in een topper, maar er zaten toch verdomd goede games tussen zoals Aladdin en, één van mijn persoonlijke favorieten, Goof Troop. Ergens in deze stortvloed van gelicenseerde games kwam in 1994Shaq-Fu uit. Een 2D fighter met ShaquilleO’Neal als hoofdpersoon. Deze basketballer was in de jaren ’90 letterlijk en figuurlijk gigantisch. Logische keuze om dus een game uit te brengen met hem in de hoofdrol (net zoals Michael Jordan overigens). Ondertussen is Shaq-Fu meer een meme geworden en staat bekend als één van de slechtste games aller tijden. Dappere keuze om een vervolg te maken. A Legend Reborn is daarentegen overduidelijk beter doordacht en in het algemeen beter dan het origineel.
A Legend Reborn start in China. Shaq is als kind in een rivier gegooid, gered door een walvis en opgevoed als ‘The ChosenOne’ om later de wereld te redden. De meest grote beroemdheden blijken demonen te zijn en Shaq moet zo snel mogelijk deze beroemdheden opsporen om ze vervolgens de grond in te trappen. Dit doe je nu niet in een 2D fighter, maar in beat-em-up stylea’la Double Dragon. Het grootste verkooppunt is dat A Legend Reborn zichzelf niet bepaald serieus neemt. Zo een beetje ieder hedendaags thema wordt op de hak genomen. Racisme, genderneutraliteit, seksualiteit en ga zo maar door. Niets is echt veilig en waar de meeste grappen niet direct beledigend zijn kan ik me voorstellen dat de humor niet voor iedereen bestemd is.
Deze ongein is ook deels terug te vinden in de gameplay. De standaard aanval is een combo van een aantal wel geplaatste klappen, maar een speciale aanval is bijvoorbeeld al gebaseerd op de grootte van Shaq zelf. Na een aantal rake klappen kan je met een andere knop een trap uitdelen waar Shaq’s zijn schoen groeit naar maat(je) 80. Mocht dit op het juiste moment gedaan worden, dan vliegen de vijanden letterlijk tegen je scherm aan. Dit zijn echter niet de enige manieren van aanvallen.Met de schouderknoppen voer je een rush aanval uit waarmee je bepaalde vijanden kort uit kan schakelen en met driehoekje voer je een aanval uit waarmee je iedereen in de buurt raakt. Om de variatie erin te houden is de ene vijand zwak tegen normale aanvallen, de andere tegen aanvallen in de lucht en een ander weer tegen speciale aanvallen. Deze zwaktes worden geleidelijk aan geïntroduceerd waardoor het niet direct repetitief wordt. De ontwikkelaars hebben er dan ook alles aan gedaan om het toch wat repetitieve genre gevarieerd te houden. Op den duur ontsnap je er echter niet aan en dit is vooral merkbaar in de laatste paar levels.
Niet moeilijk, maar wel vervelend
Ik zou niet willen zeggen dat de game moeilijk is. In de latere levels worden zwakheden echter gemengd met elkaar. Hierdoor zijn bepaalde gevechten vooral vervelend. Er is bijvoorbeeld een type vijand die iedere sprong van je countert en je zonder blikken of blozen uit de lucht slaat. Deze moet je vanaf de voorkant aanvallen. Als hier een vijand bijkomt die zwak is tegen aanvallen uit de lucht, dan heb je een klein probleem. Je kan er niet omheen en je kan er niet overheen. Je moet deze dan uit elkaar laten lopen, zodat je ze één voor één kan aanvallen. Gooi daar dan nog een teleporterende ninja bij die jou constant in je rug aanvalt en de frustratie is compleet. Meestal is dit wel op te lossen door simpelweg rondjes te lopen. Dit kan echter niet de bedoeling zijn en is simpelweg niet leuk. Soms is de hitdetectie ook een beetje verwarrend. Je hebt te maken met een 3D omgeving, maar zo nu en dan kan je alsnog geraakt worden als je overduidelijk niet in de buurt bent. Andere keren wordt je weer volledig met rust gelaten terwijl je iemand tegen de vlakte beukt.
Bovenstaande valt nog wel te overzien. Waar ik daarentegen met mijn gedachte niet bij kan is dat er geen enkele vorm van multiplayer is toegevoegd. Het meeste plezier van de gemiddelde beat-em-up haal jetoch uit gezamenlijk de koppen in te slaan van straattuig en diens bazen. Multiplayer in beat-em-ups zorgt er meestal ook voor dat de herhaling iets beter te verdragen is. Wellicht dat het later nog wordt toegevoegd, aangezien er sterk wordt gehint naar downloadable content. Het zou de game zeker ten goede komen, maar ik ben er bang voor dat deze titel dan alweer vergeten is.
Er is zeker plezier te beleven in deze korte en zo nu en dan grappige game. Binnen een drietal uur ben je er wel zo een beetje klaar mee. Er komen echter niet bijster veel absurde beat-em-ups meer uit in deze tijd van grafisch geweld en politieke correctheid. Het is zeker geen topper, maar fans van het genre kunnen zich hier wel mee vermaken. Zolang je verwachtingen niet te hoog zijn en je bent fan van O’Neal dan is er ook niet direct een reden om deze game te laten liggen. Voor de rest, tja, is er weer een nieuw rapnummer uitgekomen van Shaqhimself?
