Saga Frontier Remastered

Oud en vertrouwd

Wat hebben Romancing Saga, Saga Frontier en Unlimited Saga met elkaar gemeen? Allemaal series van spellen die onderdeel zijn van de meer experimentele tak van Square(Soft / Enix). Het is al lastig om het je kwalijk te nemen als je er geen enkele van hebt gespeeld of er niet eens van hebt gehoord. Square was in de tijd van de SNES en PS1 niet vies van een beetje onconventioneel verhalen vertellen. Trials of Mana was al zo een titel waar je meerdere personages kon kiezen waar dan het verhaal op werd afgestemd. Saga Frontier, een titel die werd neer geknuppeld met de lokalisatie knuppel, aangezien Square in die tijd een klein beetje lak had aan Europa, deed daar nog een schep bovenop die zo groot is als een gemiddeld zandkasteel. De game is bovendien bekend om het feit dat deze nooit echt afgemaakt is (tijdgebrek en de volgende Final Fantasy stond te trappelen, zullen we maar zeggen). Tot Square met deze remaster alle content uit de vrieskist heeft gehaald, de graphics een kleine doch prettige upgrade heeft gegeven en een aantal erg welkome quality of life toevoegingen heeft gedaan.

Wat Saga Frontier in 1997 zo uniek maakte was dat de game voor een Japanse RPG bijzonder open was. Saga Frontier biedt je in aan de start de optie om een keuze te maken uit meerdere personages die allemaal een apart verhaal doorlopen en op een totaal andere plek starten. Afhankelijk van het personage dat je hebt gekozen werd de gameplay iets anders. Saga Frontier kent namelijk vier verschillende rassen die allemaal een eigen manier van levelen hebben. Dat gaf vanaf het begin al meteen een breed scala aan opties die je destijds nooit echt zag in het genre. Nu is het uiteraard niet meer zo erg bijzonder, maar voor een game met het nodige aantal random encounters blijft het iets wat zorgt voor een bepaalde mate van variatie en dat is altijd aangenaam.

Het nadeel van dit systeem is wel dat de kans aanwezig is dat je een bepaald personage niet leuk vind om mee te spelen. In de praktijk is dat gelukkig helemaal niet zo erg. Er is weliswaar een overkoepelend verhaal, maar de losse verhalen kunnen prima los van elkaar gespeeld of zelfs volledig genegeerd worden. Niets houd je tegen om er één even aan de kant leggen, omdat de structuur van het verhaal je niet aanspreekt. Eén van de personages heeft bijvoorbeeld een middenstuk dat heel erg los staat van alles. Je wordt de wereld ingesmeten met maar één boodschap, zoek zelf je doel maar. Een ander heeft juist een heel erg lineair pad van begin tot eind. Het mag gezegd worden dat het volledige plot voor zijn tijd nogal ambitieus was.
Het battle system was daarentegen vergelijkbaar met het oudere repertoire van Square. Saga Frontier heeft geen ATB systeem of een ander balkje dat volloopt. Het is een puur turnbased vechtsysteem waarmee je eerst al jouw acties selecteert per karakter en daarna alle statistieken laat rammelen om te bepalen wie als eerste een actie mag uitvoeren. Eens in de zo veel tijd combineren karakters automatisch hun acties om een sterkere combo uit te voeren. Dit werkt niet zoals bij bijvoorbeeld Chrono Trigger waar je de combo handmatig kiest, maar met een systeem waarbij de volgorde belangrijk is en welke aanvallen individueel worden uitgevoerd per karakter. Als de één bijvoorbeeld een opwaartse aanval doet en de volgende een stilstaande dan is de kans aanwezig dat deze gecombineerd wordt.

Het leren van nieuwe aanvallen en levelen is net zo uniek. Hier zit geen skilltree of iets dergelijks achter, maar voor ieder ras een ander systeem. Mensen (de meest simpele) leren vaardigheden en levelen bijvoorbeeld enigszins willekeurig tijdens gevechten nieuwe vaardigheden gebaseerd op het type aanval die je uitvoert. Speciale zwaardaanvallen? Doe een normale zwaardaanval en eens in de zo veel tijd zal het karakter een doorbraak hebben en een nieuwe uitvoeren. Mocht je Final Fantasy II ooit gespeeld hebben, het is vergelijkbaar, maar in tegenstelling tot FF II, is dat het systeem van Saga Frontier niet zo simpel kapot te maken is door bijvoorbeeld constant je zelf aan te vallen. Monsters (het meest complexe ras) leren vaardigheden en levelen dan weer door andere monsters te absorberen. Sterkere monsters geven grotere boosts en betere vaardigheden. Je moet er wel altijd een aantal “vergeten”, want het aantal dat je tegelijkertijd mag hebben is beperkt. Zo blijft er altijd een wisselwerking actief van skills die je wilt hebben en die je juist wilt opofferen.

Nieuw en vertrouwd

Dat is samengevat eigenlijk hoe de originele versie in elkaar steekt. De remaster is natuurlijk het perfecte medium om de game uit te brengen inclusief de content die eerder niet in de game zat. De grootste toevoeging is een compleet nieuw achtste scenario met een personage die zich beweegt tussen de verhaallijnen van de zeven anderen. Aan de gameplay verandert er niets, maar het is een aardig nieuw scenario waarmee je de overige karakters van een andere kant mee maakt. Een ander scenario heeft een aantal nieuwe cutscenes ontvangen waardoor het verhaal daarvan een stuk beter te volgen is. Deze verliep in het origineel namelijk nogal van de hak op de tak. Dat is nu gelukkig een stuk minder het geval.

De user interface heeft nu een wat moderner uiterlijk en, als ik heel eerlijk ben, dat is de enige nieuwe toevoeging waar ik een beetje problemen mee heb. Ik heb de game gespeeld op de PS4. De user interface ziet er uit alsof het een mobiele game is. Net zoals andere remasters van Square heb je de mogelijkheid om de game te versnellen en dat is een zeer grote “knop” die constant in beeld staat. Dat geldt eigenlijk voor alles. Zal wellicht komen omdat er daadwerkelijk een mobiele versie is. Op een televisie ziet het er alleen een beetje knullig en lelijk uit. Klein mankement, want verder zien de opgepoetste graphics er gewoon prima uit. Zo ver als dat kan. Het blijven natuurlijk pre-rendered backgrounds. Het is dan dus nog steeds geregeld lastig om te zien waar je nou wel of niet op kan lopen.

Saga frontier heeft de tand des tijds redelijk goed doorstaan. In 1997 was het al een redelijk unieke game en dat is het in de essentie nog. De leveling systemen zijn een beetje vreemd en forceren je om in ieder geval een klein beetje te lezen hoe ze nou precies werken. Erg logisch zijn ze namelijk niet. Datzelfde geldt voor bepaalde scenario’s. Sommige zijn wel heel erg abstract en geven geen enkele hint waar je naartoe moet. Voor degene die weer eens een oude JRPG willen spelen is deze game uiteindelijk toch een no-brainer.