Gewoon, leuk
Rider’s Republic is de grootste verassing van het jaar. Wat te beschouwen is als een onofficieel vervolg op Steep, is veel meer geworden dan wat die game uit 2016 was. Steep was een game die pas veelzijdig werd met de latere uitbreidingen. De omgeving bleef daarentegen wel nogal herhalend. Sneeuw heeft immers maar één kleur en, ondanks dat ik zelf graag op een snowboard sta, wordt in de sneeuw spelen op den duur eentonig. Rider’s Republic pakt het heel anders aan. De kern van de game is daardoor een stuk beter geworden.
Extreme sports games zijn voortaan redelijk schaars. Al helemaal in de markt waar games met hoge budgetten van de berg rollen. Het is een verademing dat Ubisoft, de ontwikkelaar die het produceren van een open wereld tot een kunstvorm heeft gemaakt, één van de betere games in dit genre uitbrengt. De open wereld, die ditmaal bestaat uit meerdere in elkaar gegooide echte gebieden, doet de game goed. Het voelt zo nu en dan aan als een wat onsamenhangend geheel, doordat je na het ploegen met je snowboard door de sneeuw op een besneeuwde bergtop ineens midden in een bos staat met je mountainbike, maar de gekkigheid van het alles zorgt voor een hilarische speelwereld. Het komt erg zelden voor dat er niets in de omgeving is om je te vermaken. Woestijnen voor je jetpack, bossen voor je mountainbike, bergtoppen voor je ski’s en grote stuntparken om je gaafste trucs te laten schitteren.
Intens, maar niet overweldigend
De lijst van opdrachten is gigantisch. Uiteraard zijn er meerdere carrière paden voor iedere sport. Daar langs zijn er meerdere “funky” evenementen die vrij weinig te maken hebben met de traditionele sporten, pizza’s bezorgen bijvoorbeeld. Je begint met het standaard fietsen en skiën, maar al snel krijg je een sneeuwscooter, raketski’s en een soort raketscooter. Zoals iedere open wereld ons ondertussen heeft geleerd, na het doorlopen van een carrière krijg je alsmaar meer punten en geld om spullen te kopen en nog meer evenementen vrij te spelen. Daarbij, je uitrusting heeft nu ook statistieken waardoor je weer terug kan gaan om de optionele opdrachten van de vorige evenementen te halen. De hoeveelheid content is eindeloos.
Er zullen vast een aantal sporten zijn waar je niet in geïnteresseerd bent, alles met de parachute doet mij persoonlijk helemaal niets, in de kern wordt het echter nooit saai. Even geen zin in een evenement? Vlieg gewoon even rond met je jetpack, switch onderweg even naar een wingsuit, pak midden in de lucht ineens je fiets en eindig met een ijscowagen. De opties zijn zo veelzijdig dat het vooral met vrienden een knotsgekke bedoeling kan worden.
Dat wil overigens niet zeggen dat de complexiteit van de gameplay hoog ligt. Dat is het totaal niet. Handling kan een beetje zweverig aanvoelen. Vooral als je wat trucs op een snowboard gaat doen. Op je smoel gaan en weer opstaan loopt ook niet altijd helemaal zoals het hoort. Meerdere malen werd ik geteleporteerd naar een plek waar ik niets te zoeken had of ik zat gewoon plots vast in een boom. Nog steeds hilarisch natuurlijk. Alleen iets minder praktisch. Moet gezegd worden, dit gebeurt vooral tijdens het zoeken van collectibles (want, open wereld gameplay). Deze zijn niet verplicht en lijken vooral bedoeld te zijn om kennis te maken met de volledige wereld. Ieder belangrijke of unieke locatie heeft een kort filmpje met wat tekst en uitleg. Het is een leuke manier om je te laten zien wat er allemaal inzit. Het voelt daarentegen nooit aan als een verplichting.
Massa’s plezier
En dan, de mass race events. Iets wat we nog nooit eerder hebben gezien. De eerste keer dat ik aan zo een evenement begon lag mijn onderkaak op de grond van zowel verbazing als de schaterlach die maar niet stopte. Laat me duidelijk zijn, verwacht niet dat je deze altijd zal winnen of dat het een serieuze race is. Je moet er met een volledig open geest instappen en je verlangen om te winnen van de trap af ngooien.
Wat zijn de mass race events? Races met maar liefst 64 echte personen die bestaat uit meerdere sporten per ronde. Het is een chaos waar de gemiddelde punkband nog bang van zal worden. De start is alsof je in een springkasteel staat met allerlei mensen met verschillende outfits. Olifanten die van de berg afvliegen, draken die als een idioot je voorbij gaan of giraffen die uitglijden. Iedereen beukt tegen elkaar, die giraf valt je constant lastig en het overgrote deel van de groep crasht op exact dezelfde manier. Het zou niet moeten werken, maar iedere keer is het fantastisch en iedere seconde tijdens zo een evenement is heerlijk. Mocht je dan toch op de één of andere manier op het podium eindigen, dan voelt het al helemaal geweldig.
Kekke termen
Is er dan niets aan het merken? Jawel, vooral het gedrag en het “verhaal” is te over de top. Het hoort bij de sfeer, maar geen enkel persoon gedraagt zich zoals de personages die je tijdens het spelen tegenkomt. Het constante gedreun van termen die cool over moeten komen wordt op den duur eerder irritant dan dat het iets toevoegt aan het verhaal. Het neemt gelukkig niets weg van de gameplay.
De game heeft ook iets te veel menuutjes in menuutjes. De structuur zelf is niet al te complex, maar een druk op de start knop dumpt je in een menu met allerlei winkels om cosmetics te kopen. Er moet ergens meer geld verdient worden en daar is die winkel dus voor. In een game die voor een deel draait om expressie is dat nogal een trap tegen je scheenbenen. Je speelt weliswaar een aantal standaard cosmetics vrij. Het overgrote deel van het interessante spul zit nog steeds achter een paywall. Dit merk je tijdens de multiplayer wel eens, omdat een groot deel met diezelfde saaie gele jas van de berg af gaat. Iets minder de nadruk daarop zou het menu niet alleen overzichtelijker maken, het zorgt ervoor dat de game over het algemeen ook wat plezieriger is om te spelen. Noem me een gierige oude gamer, maar op start drukken en meteen een onoverzichtelijke winkel voor me neus krijgen geeft me niet echt een voldaan gevoel.
Maakt dat de game slecht? Nee, de gameplay mag dan misschien wat simpel zijn, het gaat geen seconde vervelen en het is samenvattend simpelweg leuk om te spelen. Het hoeft niet altijd heel diepgaand te zijn. Als je Steep of The Crew 2 al leuk vond dan ligt dit zeker in je straatje. Mocht je andere extreme sports games, zoals Tony Hawk, leuk vinden dan kan je deze game tevens zonder problemen aanschaffen. Verwacht alleen geen realisme. Daarvoor moet je toch echt bij andere series gaan kijken.
Ziet er goed uit. Heb persoonlijk echter weinig met Steep en dit soort gelijkwaardige games. Dus voor mij een skip.