Retro Machina

De wereld van de toekomst

Vaak zie je dat indie-games meer creatieve input hebben dan triple-A games. Indies durven vaker het risico om hun idee uit te voeren, maar weliswaar op een kleinschaligere manier. Retro Machina lijkt ook zo’n game. De Braziliaanse developer van het spel durft het aan om een creatieve actie RPG te ontwikkelen, die net even anders is dan menig standaard actie game. Dat de mensheid daar niet aan te pas hoeft te komen, ervaren we in dit interessante avontuur.

Retro Machina is een retro-futuristische actie-puzzel RPG, waarin spelers in de metalen schoenen stappen van een kleine robot, die besluit de lopende band waaraan deze staat te verlaten. In het spel besluit de robot de wereld buiten de fabriek te verkennen, en te onderzoeken wat voor mysteries er allemaal plaatsvinden nu de mensheid is vergaan. Op zoek naar een manier om zichzelf te repareren, is de robot op jacht naar antwoorden. Wie heeft deze wereld zo omgetoverd en waarom? Je gaat terug naar Endeavor City om de onderste steen boven te krijgen.

Het verhaal klinkt vrij simplistisch, en dat is het ook, maar de ambiance zet direct de toon. De mensheid heeft zichzelf vernietigd door de robots die het overnemen. Het zou zo maar eens een blik op de toekomst kunnen zijn. Toch oogt de game lekker retro. Het is een beetje de BioShock-toon die men probeert neer te zetten. Het spel draait simpelweg om platformen, maar vooral veel lopen, vijanden verslaan en puzzelen. Vijanden hebben hun eigen kenmerken, en je leert ze al snel kennen. De ene vijand kan dashen met een zwaard, de ander schiet vuurballen, en weer ‘n ander is vervelend klein en rent simpelweg op je af. De vijanden zijn betrekkelijk eenzijdig, en komen in vele mate voor in het spel, maar interessant wordt het vooral wanneer de combat plaats maakt voor puzzels. Je hebt namelijk een kracht waarmee je machines over kunt nemen, dus ook diverse tegenstanders. Deze kun je in je voordeel gebruiken, om zo poorten te openen, of door kleine kieren heen te geraken. Maar je kunt ook machines als liften manipuleren met je krachten. De manier hoe men deze puzzels bedacht en uitgewerkt heeft, mag geroemd worden, want deze maken het spel een creatief meesterwerk. Een kleine ontwikkelaar als deze lijkt dan ook vooral veel tijd besteed te hebben aan het level design, dat geweldig in elkaar steekt, en ook een vrij grote open wereld te bieden heeft, met veel verschillende gebieden met elk een andere sfeer. Een licht smetje op dit alles is dat de map soms wat onoverzichtelijk is, waardoor je soms niet direct weet waar je naar toe moet. Toch kent de game een of andere onlogische logica, waardoor je toch meestal vanzelf wel terecht komt in de gebieden waar je moet zijn voor je uiteindelijke doel.

Tot in de puntjes afgewerkt

De gameplay zelf is verder prima. Je kunt reizen naar verschillende planeten, en het hoofddoel is in den beginnen om sleutels te vinden die een deur unlocken. Je komt in het spel diverse grote en kleine vijanden tegen, en deze versla je net wat makkelijker door gebruik te maken van de RPG-elementen in de game. Deze zijn vrij retro te noemen en staan vast, maar kunnen zelf ook in een bepaalde volgorde uitgekozen en geüpgraded worden door het inleveren van resources. Van extra health tot het slingeren met een extra lange robotarm, er zijn een stuk of 10 voordelen die je kunt gebruiken en welke gekozen kunnen worden middels de pijltjestoetsen op je controller (R2 om de actie uit te voeren). Verder heb je in de game ook allerlei power-ups als extra health die je kunt inzetten en heb je collectibles die je kunt verzamelen. Daarmee blijft het spel vrij beperkt qua diepgang, maar biedt het wel een perfecte balans tussen wat kan, en wat niet. Goed is wat mij betreft dat de game verkennen goed mogelijk maakt, maar dat dit niet irritant wordt door een respawn van vijanden in de wereld. De game onthoudt welke vijanden in welke gebieden je hebt verslagen, waardoor je geregeld terug kunt keren, zonder dat je weer waves aan vijanden hoeft te verslaan. De balans daarnaast van de vijanden die er wel zijn, is daarnaast ook perfect. Het wordt nooit irritant als je weer een paar vijanden moet verslaan, en de droprate is gelukkig prima wat dat betreft, waardoor de actie-momenten, nooit eentonig worden. Als je daarnaast toch ‘n keer dood gaat, dan ga je gewoon weer lekker verder in dezelfde omgeving, en hoef je niet weer hele stukken opnieuw af te leggen, waardoor de toegankelijkheid van de game vergroot wordt. De eindbazen moet je echter wel weer volledig opnieuw zien te verslaan uiteraard, en die zijn uitdagend te noemen. Echter heeft de game, wederom, iets waardoor de uitdaging blijft bestaan om door te gaan. Het is gelukkig niet zo dat je al snel opgeeft, en dat je denkt, laat maar zitten en de game aan de kant schuift, en dat waardeer ik sterk aan dit spel. De balans weet je altijd weer over de streep te trekken, om je het gevoel te geven, ‘dit gaat mij gewoon lukken’.

Daar waar de game in het begin vrij beperkt en lineair lijkt, daar opent de wereld zich al snel. Het level design wordt ondersteund door de grote open werelden, maar vooral door de haarscherpe graphics, die zowel retro, als zeer modern aanvoelen. Grafisch ziet het spel er zowel 2D, als 3D uit, door de meerdere lagen in de platformen die er geweldig uitzien. Verder heeft het spel een soort van mix tussen realistisch en artwork-achtige stijl, wat er uniek uitziet. Het retro-gedeelte zit hem vooral in de user interface waarin je de inventory, de map en je verzamelde objecten kunt bekijken. Dit ziet er als DOS uit en is soms wat lastig te lezen door het erg kleine font van de teksten. Toch kun je in de menu-interface niet veel regelen, eigenlijk helemaal niets. Het aankopen van RPG-elementen zoals speciale aanvallen doe je in een ander menu bij een speciaal apparaat dat daarvoor geschikt is. Men heeft dan ook aan alle details gedacht, zowel qua gameplay, balans als wat betreft de graphics en audio. De soundtrack op de achtergrond is verder rustig, maar brengt soms net die bombastische, mechanische sfeer die je nodig hebt in een game als deze. De geluidseffecten zijn verder prima, net als de laadtijden, al zijn die (in dit geval op de PS5) toch wel aan de lange klant in vergelijking met andere games op hetzelfde platform. Toch krijg je niet al te veel laadtijden op je scherm, waardoor het nooit echt irritant wordt om even die 10 seconden te moeten wachten.

Het is dat de combat soms een beetje eenzijdig aanvoelt, anders was dit een game tot in de perfectie geweest. Retor Machina is uitstekend in z’n eenvoud. Je ziet echt dat de developer z’n hart en ziel in dit spel hebben gestopt, want echt op veel gebieden nadert dit spel de perfectie. Natuurlijk, het is niet vergelijkbaar met een The Last of Us of zo, maar voor een ‘simpele’ actie puzzel game met waarschijnlijk laag en strak budget, heeft de ontwikkelaar er een uniek concept van gemaakt, dat ook de perfectie van de tekentafel weet te benaderen. Het spel bevat vele uren aan gameplay (20+), en heeft zelfs bij mij een licht verslavende werking opgeleverd, en dan doe je het gewoon meer dan goed!