Chapter 1: Set Free
Het heeft relatief lang geduurd, voordat Rain of Reflections op de markt is gekomen. Oorspronkelijk aangekondigd begin 2015 met een releasedatum (jaar) van 2016. Ondertussen zitten we in oktober 2019 en de eerste chapter is nu eindelijk hier. Rain of Reflections is een ambitieuze titel voor de kleine Zweedse studio Lionbite Games. Het is een episodisch verhaal dat zich afspeelt in de nabije toekomst. De mensheid is onvruchtbaar geworden en staat op het punt om volledig uit te sterven. De game legt de nadruk vooral op het verhaal door overduidelijk te spelen met meerdere paden en verschillende eindes. Keuzes hebben (lichte) consequenties en daar word je maar al te graag aan herinnert. Het is een bijzondere point and click adventure geworden met een ijzersterke sfeer en dito wereld.
In de eerste chapter speel je met Wilona. Een onderzoekster die een oplossing probeert te vinden voor de menselijke onvruchtbaarheid. Centraal hierin staat het laatste natuurlijke geboren kind. Men kan zich voorstellen dat er nogal wat onderzoeken en experimenten worden gepleegd op dat kind om de mensheid te redden. Wilona is het daar niet helemaal mee eens en wilt er dan ook alles aan doen om het kind de vrijheid te geven dat ze zou moeten hebben. Wilona is echter geen vechter en zal het dus vooral moeten doen met haar cloaking apparatuur, kennis en hacking vaardigheden om uit de handen te blijven van de OneForce. Zo maar door de voordeur lopen om het kind op te halen is daardoor geen optie. Combat is dan ook vooral gebaseerd op stealth.
Motivatie is de drijfveer
Encounters vinden plaats op een grid en worden turnbased uitgevochten. Nou ja, gevochten, je kan in principe alle encounters zonder een schot te vuren beëindigen. Ieder karakter krijgt één actie om uit te voeren en meerdere opties om zich/haar te verplaatsen. Plaatsing is van essentieel belang, want karakters die midden in een open gebied staan zullen gedemotiveerd raken. Daar komt direct het unieke element om de hoek kijken. Rain of Reflections werkt namelijk niet met een health pool, maar met motivatie. Dat is een wat vloeibaarder gegeven. Hier wordt op meerdere creatieve manieren gebruik van gemaakt. Vind je karakter kogels? Motivatie gaat omhoog. Word je uit je dekking geschoten? Motivatie gaat omlaag. Word je aangemoedigd door een ander personage? Motivatie gaat weer omhoog. Het is een systeem dat ervoor zorgt dat je aan het denken blijft, want een verkeerde beslissing zorgt ervoor dat je motivatie keldert als een baksteen in een plas water. Dit geldt overigens ook voor je vijanden. Tijdens gesprekken kan je waardevolle informatie verzamelen om deze tijdens een gevecht in te zetten. Vaak heeft dat een veel grotere impact op de motivatie dan simpelweg blijven schieten. Wilona kan daarbij ook nog eens haar cloaking apparatuur gebruiken om haarzelf tactisch te verplaatsen. Er dient dan wel rekening gehouden te worden met het feit dat deze gelimiteerd werken. Na één beurt is de batterij leeg en dan heb je toch echt pech, mits je niet beschut staat. Het geheel zorgt voor een goede combinatie aan mogelijkheden. Het motivatiesysteem zelf is iets wat het volledig af maakt.
Lionbite Games heeft hun stinkende best gedaan om het hacking mechanisme ook zo uniek en gevarieerd mogelijk te maken. Voor het hacken van communicatiesystemen dien je een geluid te “pingen” en te volgen op een grid. Voor andere zaken zoals deuren is er één waarbij je figuren op elkaar dient te leggen in een select aantal stappen of je moet een bal rollen naar een bepaalde locatie. Vooral de laatste variant schroeft de moeilijkheidsgraad aan het einde van de game behoorlijk op. De snelheid van deze bal groeit exponentieel waardoor je zo voorzichtig mogelijk moet zijn om deze niet loeihard de afgrond in te laten rollen.
Waar de game mij persoonlijk een klein beetje verloor is de achtergrond van de personages zelf. Beter gezegd, de complete afwezigheid hiervan. Motivatie is het kernonderdeel van de combat, maar het is totaal onduidelijk waarom Wilona en haar metgezel Luc doen wat ze vinden dat ze moeten doen. Ja, er zijn korte stukjes aan uitleg dat ze het natuurlijk geboren kind willen bevrijden. Het doel of de reden blijft daarentegen een groot mysterie. Wellicht dat dit in één van de volgende chapters uitgelegd gaat worden. Het zorgt er echter wel voor dat het behoorlijk lastig wordt om echt achter hun acties te staan of mee te leven met wat er uiteindelijk met ze gebeurt. Dat geldt tevens voor hetgeen wat de moeder van Wilona doet. De game begint praktisch met een gesprek met Wilona’s moeder. De consequenties hiervan zijn daarentegen niet echt zichtbaar in deze chapter. De korte speelduur van drie tot vijf (afhankelijk van hoeveel je de omgeving verkent) helpt daar niet echt aan mee, aangezien je natuurlijk maar vrij weinig verhaal kan stoppen in zoveel uur. Ik hoop dat hier nog duidelijkheid wordt gegeven, want de potentie is zeker aanwezig.
Plezier met savegames
Minder onbelangrijk is het feit dat ikzelf op één van mijn machines behoorlijke last had van corrupte savegames. Ik heb de game uiteindelijk geprobeerd op drie verschillende laptops. Op één daarvan kreeg ik savegames gewoon niet aan de praat. Het was allemaal prima speelbaar, totdat ik een save moest laden. Daarna werkte deze simpelweg niet meer en crashte hij direct. Eerlijk is eerlijk, op de andere twee heb ik daar totaal geen last van gehad. Het is echter wel iets wat de game niet ten goede komt. Een simpel chapter select optie zou al behoorlijk helpen om zo een euvel te verhelpen.
Ondanks de technische problematiek en het gebrek aan achtergrondinformatie wat karakters betreft, is Rain of Reflections een prima game geworden. Ja, deze chapter is wat aan de korte kant. Deze korte speelduur zorgt er wel weer voor om meteen opnieuw te beginnen, zodat je andere paden en opties kan proberen. De sfeer is ijzersterk en het combat systeem blijft tot aan het eind boeien. Ik hoop wel dat de vele vragen in de volgende chapters worden beantwoord.
Anders hebben we altijd nog de soundtrack. Die is namelijk fantastisch.
