Niet zo lang geleden wist 8Bit Legit ons te verrassen met Full Quiet. Een openwereld survival game met moderne gameplay elementen gemaakt en verpakt als een daadwerkelijke NES cartridge. Met Project Blue richten de uitgever en ontwikkelaar zich op het genre wat de Nintendo NES domineerden: platformers. Project Blue biedt een ervaring die het meeste lijkt op de Mega Man games. Je zou zelfs kunnen zeggen dat dit een game is die het meeste in de buurt komt van een daadwerkelijke NES game. Als deze game was aangekondigd als een zeldzame vergeten NES titel van veertig jaar terug, had ik dit zo geloofd. En zoals je zou verwachten komt dit met zijn plus- en minpunten.
Trial en error
Onze held Blue ontsnapt uit een topgeheim onderzoekslaboratorium en moet zich een weg banen door allerlei gevaarlijke omgevingen en andere vijandelijke experimenten. Net als de games die Project Blue inspireren, biedt de game nagelbijtend moeilijke platformactie. Het constant vallen en opstaan wordt hier beloond en dit is dan ook iets waar je zeker van moet houden. Je zult hier opzoek moeten gaan naar het beste pad door de 256 verschillende schermen en dit is makkelijker gezegd dan gedaan. De game bevat geen mogelijkheid om je progressie op te slaan of een deel over te slaan, zoals we gewend zijn van vroeger. Maar de game bevat gelukkig wel checkpoints en levens. Dit verzacht de pijn een beetje als je al je hartjes bent verloren. Je wordt namelijk niet volledig naar het begin van de game gezet. Het is een platform game die je onder een uurtje kunt uitspelen als je weet wat je doet net als vele andere NES games. Maar je zult hier eerst flink voor moeten oefenen.
Je belangrijkste acties zijn rennen, springen en schieten. De levels en schermen zijn rechtlijnig en altijd hetzelfde waardoor je de plaatsing van vijanden en obstakels kunt onthouden. Deze kennis kun je mooi gebruiken tijdens je volgende poging. Spelers die de opzet van Metroid of Castlevania verwachten met verschillende paden zullen hier helaas teleurgesteld worden. De kracht zit hier toch echt in de eenvoud en het ijzersterke leveldesign. Elk van de 256 schermen zijn met liefde ontworpen, verschillen flink van elkaar en bieden elke keer weer een andere uitdaging. De paar kleine upgrades en items, zoals een parachute, die je tegenkomt zijn leuke extra’s en de vijanden hebben elk hun eigen manier om ze te verslaan.
Heerlijke soundtrack
De game bevat 22 verschillende liedjes, elk met die herkenbare 8bit sound. Het is echt een genot om de game op te starten en door de verschillende schermen heen te springen met een retro soundtrack op de achtergrond. De game biedt vier verschillende gebieden met geheime kamers en alternatieve routes. Eerlijk gezegd zijn deze alternatieve routes flink goed verstopt en kom je ze niet zo snel tegen. Dit komt deels door het ontwerp van de schermen en dat een open eind toegang geeft tot een ander scherm. Dit is niet altijd even duidelijk en kan deze geheime routes een stuk moeilijker maken om ze te spotten. Heb je de game uitgespeeld dan kun je hem zelfs moeilijker zetten waardoor de layout van de schermen veranderen. De game is uitdagend, zelfs in de normale modus, wat de makkelijkste eerste keuze is.
Blue beweegt op zijn eigen manier en je kunt verder springen als je een langere aanloop neemt. De levels zijn hier omheen ontworpen en je moet hier pixel precies zijn om bepaalde sprongen te halen. Het schieten kun je niet snel achterelkaar doen, waardoor het loont om je tijd te nemen en goed te mikken. Dit zorgt ervoor dat de game 100% je vaardigheden beloond. Zaagbladen, turrets en warmtezoekende raketten maken het je allemaal moeilijk. Aan het einde van elk gebied vind je een eindbaasgevecht, maar de meeste van deze gevechten verlopen op dezelfde manier: raak ze een paar keer om ze te verslaan. Levens zijn hierdoor kostbaar en gelukkig kun je extra levens verdienen door tokens te verzamelen. Deze tokens kom je niet al te snel tegen, waardoor je dus eerst redelijk goed moet worden om überhaupt een extra leven bij elkaar te kunnen sparen.
Een echte retro platformer
Project Blue is dan ook echt een game gericht op de fans van het genre en liefhebbers van NES platformers. Je wordt niet geholpen en de game kan frustrerend uitdagend zijn. Visueel is dit een game die er echt uitziet als een retro titel. De makers pushen de hardware niet tot zijn grenzen en doen niks vernieuwends waardoor de game meteen visueel opvalt. Dit is een positief punt, want het weet de Mega Man vibe erg goed over te brengen. De eerste paar minuten of beelden zeggen genoeg, het is een NES platformer die alles perfect doet zoals ze in de jaren tachtig hadden gedaan. Het is een game die je ook als NES cartridge kunt aanschaffen en dit is dan ook de ultieme manier om deze game te ervaren. De Nintendo Switch versie is een mooi alternatief voor spelers die de NES console niet zo makkelijk van zolder kunnen halen.
