Nostalgie
Goed weet ik nog dat ik in het verleden heel wat uren met Prince of Persia zoet ben geweest. Het was mijn eerste GameBoy game die ik ontving van mijn ouders toen ik dan eindelijk mijn eerste handheld wist te bemachtigen. Direct mee naar school nemen dat ding, en trots wezen. Een teller die langzaam, maar toch ook te snel, aftelde van 60 naar 0 moest je naar het einde zien te duwen. Het is en blijft een onvergetelijke ervaring. Heeft Ubisoft met hun nieuwste game nog altijd enige componenten weten te behouden, of is Prince of Persia een geheel nieuw concept geworden?
Prince of Persia is natuurlijk omgedoopt van een platformer tot een echte actie game en verscheen korte tijd terug, eind 2008 wel te verstaan, in een nieuwe stijl, cel-shaded. Het spel werd wisselend ontvangen maar scoorde al met al goed. Eind 2009 werd wederom een nieuwe Prince of Persia game aangekondigd, maar is het mogelijk de eer hoog te blijven houden? Prince of Persia: The Forgotten Sands is anders dan haar voorganger. De game is niet meer cel-shaded en fixeert zich meer op realisme. De aloude componenten zijn als verwacht verder verbeterd, en ik kan bij deze al zeggen dat men hier goed aan heeft gedaan. In de eerste 2 uurtjes lijkt het spel echter van een wel heel magere gameplay klasse, maar al snel zal blijken dat een en ander toegevoegd wordt aan het standaard springen, muurrennen en rennen. Het is namelijk mogelijk om met diverse krachten die je onderweg vergaart vallend water en bewegende objecten tijdelijk stil te zetten, terug te gaan in de tijd (handig wanneer je dood dreigt te gaan), en daarnaast worden ook de combat mogelijkheden uitgebreid, nou ja, uitgebreid…
Zo is het mogelijk ook gebruik te maken van minieme RPG-elementen. Je kunt namelijk je vergaarde XP verkopen om zo extra skills te kunnen aanschaffen. Dit kunnen health upgrades zijn, maar je kunt natuurlijk ook speciale krachten aanschaffen die effectiever werken tegen je steeds sterker en groter wordende vijanden. De upgrades bestaan weer uit levels waarmee je dus ook deze componenten verder kunt verbeteren. Echt moeilijk en uitgebreid is het allemaal niet, maar natuurlijk wensen we ook geen RPG-adventure game, vooral niet als het om Prince of Persia gaat.
Steeds een sprong verder
Gedurende het spel zul je om de 3 kwartier opmerken dat er wel weer wat nieuws te doen valt. Het eerste uur maak je kennis met de standaard gameplay, gevolgd door nieuwe mogelijkheden waaronder de upgrades, het gebruik van magie, het terugdraaien van de tijd en het gebruik van combat actie. Maar ook in de omgevingen verandert een en ander. Het oogt weliswaar allemaal een beetje identiek aan elkaar, maar zo nu en dan worden de klassieke vallen als instortende vloeren en uitstekende pinnen weer uit het verleden naar boven getrokken. Gameplay wise zit het wel goed met deze game.
Maar helaas is het niet alleen maar schoonheid waarmee de Prins te maken krijgt. Het spel is namelijk in de campaign mode ontzettend lineair. De puzzels zijn innovatief en goed verzonnen, maar zo nu en dan lijken dezelfde weer in een omgekeerde volgorde terug te komen. De vrijheid is daarnaast zeer beperkt en de omgevingen zijn vrijwel voortdurend eentonig. Ook het vechten is veelal te eentonig opgebouwd en deze bestaat vooral uit zwaardvechten, het benutten van je upgrades (door de pijltjes-toetsen),het gebruik van de krachtaanval (zwaardaanval wat langer inhouden) en wat rollebollen op de grond. Het timen uit de eerste GameBoy games is niet veel minder uitdagend dan het vechten tegen de vele tegenstanders die je tegen zult komen. De eindbazen zijn verder ook te mager om echt een uitdaging te vormen. Ze gaan te snel dood, en vereisen geen specifieke aanpak.
Skip and play
Daar waar het in het begin van de franchise nog draaide om een Prinses die je moet redden, daar is het verhaal inmiddels veranderd . Ditmaal draait het vooral om een medestander van je die doordraait vanwege een simpel machtsverhaal. Je vriend besluit je in de steek te laten waardoor je het tweede deel van het medaillon niet in bezit kunt krijgen, vanwege de macht en krachten die daarmee gemoeid zijn. Om een lang verhaal kort te maken, het gaat eigenlijk nergens over, en meestal zul je de filmpjes met alle plezier willen skippen om weer verder over de muren te klauteren en de gevaren in de omgevingen te ontwijken. Naast de verhaalmode bevat het spel ook nog enkele challenges die je kunt spelen, zij het dat je het beste eerst het spel kunt uitspelen aangezien dan meer uit de extra game mode unlockt wordt. Echter blijft de verhaalmode natuurlijk hetgeen waar het vooral om draait.
En dat is direct ook het sterke en tegelijkertijd het zwakke punt van de game. Je raast waarschijnlijk als een gek door de verhaalmode heen, die het vooral moet hebben van het platformplezier, dat deze game zeker met zich meebrengt. De combat/gevechten daarentegen zijn ongelofelijk eenvoudig in elkaar gezet en daar komt dan ook weinig tactiek bij kijken. Het gebruik van krachtsaanvallen werkt vrij omslachtig en voegt verder weinig toe. De extra abilities die je krijgt bij de upgrades zijn weliswaar wel een toegevoegde waarde, maar weten de actie weinig meerwaarde te bieden. Grafisch is het spel niet hoogstaand en misschien zelfs minder dan de cel-shaded versie, maar al met al ogen de tussenfilmpjes en de ingame graphics voldoende. Prince of Persia: The Forgotten Sands voldoet daarmee aan de minimale normen van een goede game en levert zeker voldoening op na het uitspelen, maar doet naast de goede puzzel- en platformelementen verder weinig opvallend positiefs.
