Eerste kennismaking
Vorig jaar op de GamesCom konden we voor het eerst genieten van gameplay beelden van Prey. Ze staan niet meer helemaal op m’n netvlies maar ze hadden wat weg van Dishonored 2, dat voor de presentatie getoond werd. Het is dan ook niet gek aangezien zowel Prey als Dishonored 2 door Arkane Studios gemaakt zijn. Het zijn 2 titels die draaien op dezelfde engine, en ook wat mysterieuze kenmerken van elkaar weg lijken te nemen. Is Prey echter een totaal andere game geworden? En heeft het geholpen dat het spel eigenlijk vanaf scratch opnieuw is ontworpen? Die hoop hadden we natuurlijk wel, aangezien de eerste game natuurlijk een ongekende ervaring was.
Ik weet het nog redelijk te herinneren dat ik Prey voor het eerst speelde op de PC. Je begon in de realiteit, het verleden, en ging al snel naar een futuristische spelwereld vol vijanden. Prey lijkt een iets andere kant op te gaan. In de nieuwe Prey game ontwaak je terwijl je aan boord bent van de Talos I, een ruimtestation die in een baan om de aarde gaat in de toekomst. Je bent aanbeland in het jaar 2032 en het lijkt erop dat jij de enige bent die nog over is gebleven. Je bent de sleutel in het onderzoek naar het definitief omvormen van de mensheid, maar alles is volledig misgegaan. Het ruimtestation wordt nu aangevallen door vijandige Aliens waardoor je nu opgejaagd wordt door allerlei gespuis. Het is aan jou om meer te weten te komen over wat er precies allemaal is gebeurd. Overleven is daarbij noodzakelijk. Maar je wordt geholpen door het gebruik van je wapens en je hebt zelfs telekinetische krachten.
Deze krachten maken het mogelijk om volledig interactief om te gaan met objecten in je omgeving. Daarnaast kun je keuzes maken in de game, welke redelijk effect hebben op het verloop van de game. Zelfs het kiezen van je karaktergeslacht heeft lichte invloed op het verloop van de game, maar je kunt ook diverse keuzes maken, waaronder al in het begin, waarbij je morele keuzes moet maken bij bepaalde situaties, waarop je getest wordt. Dat maakt dat je best wel moet nadenken over wat je allemaal besluit te doen. Al snel zul je echter zien ala Half-Life dat er van alles misgaat tijdens het onderzoek, waarna je op jezelf bent aangewezen. Het spel heeft ook wel ’n beetje weg van die genoemde game. Je begint eigenlijk met zo goed als niets, behalve een koevoet, en werkt je op naar betere wapens. Tevens bevind je je in een onderzoekscentrum, lichtelijk verwaarloosbaar met het donkere Black Mesa, al heeft Prey een wat minder bedrukkende sfeer. De gameplay verloopt soepel en het spel speelt erg lekker weg. De gameplay is zoals gezegd deels vergelijkbaar met het gevoel van Dishonored 2, en je merkt dan ook echt wel de invloeden van dezelfde ontwikkelaar. Prey maakt het mogelijk om situaties op verschillende manieren aan te pakken, op je eigen tempo. Als je een uitdaging hebt, dan kun je een omleiding proberen te nemen, maar je kunt ook Neuromods, chipsets en wapens vinden die je kunnen helpen. Met de verschillende gear en krachten kun je daarnaast ook gebieden herbezoeken om bijvoorbeeld later je slag te slaan. De Neuromods gebruik je om bijvoorbeeld een hoger niveau qua hacken mogelijk te maken of je inventory uit te breiden. Maar je kunt ook zwaardere objecten optillen om ze zo te verplaatsen.
Gedurende het spel heb je ook een Psychoscope. Hiermee kun je leren wat de krachten zijn van je opponenten om ze zo beter door te kunnen krijgen. Je kunt deze gebruiken tijdens elke willekeurige Typhon aanval om Alien abilities te leren. De Mimics, zoals ze genoemd worden, vermommen zich als objecten, waaronder bijvoorbeeld koffiekopjes. Als ze eenmaal aanvallen kunnen ze snel toeslaan en vallen ze je vooral van onderen aan. Dit zorgt voor hectische momenten waarbij je toch geregeld ook je koevoet moet gebruiken om het gespuis van je benen af te meppen. Verder heb je ook nog de Typhon, de Poletergeists en de Phantoms die het je moeilijk maken. Met de Recycler en Fabricator kun je daarnaast nieuwe items craften. Dit is vooral handig wanneer je weinig supplies meer hebt. Daarnaast kun je allerlei rommel van de grond pakken of als loot meenemen van overleden onderzoekers welke je vervolgens in de Recycler kunt stoppen. Verder heb je guns als de Gloo Gun en de Stun Gun die je verder helpen in je overlevingstocht. De Gloo gun schiet een soort van hardwordende pur naar tegenstanders, maar kan ook gebruikt worden bij het platformen of bij het doven van vuur. Dit is soms handig om stukken af te snijden bijvoorbeeld. Wanneer een tegenstander onder de Gloo zit, is er niets mooier dan ze lekker met de koevoet in stukken te slaan. Wapens kunnen daarnaast een upgrade ontvangen, waarbij het aan jou is wat je favoriete wapen is dat je gebruikt en verbetert. Shortcuts zijn er overigens ook door bijvoorbeeld gebruik te maken van vents of door toegangscodes van deuren te verschaffen. Het uitspelen van het spel kan moordlustig verlopen, maar je kunt ook wat rustiger te werk gaan. Je kunt het spel zelfs helemaal uitspelen zonder ook maar één mens te doden, al ontkom je daar geregeld meestal niet aan. Daarnaast bevat het spel ook meerdere eindes, iets wat mij persoonlijk altijd wel aanspreekt aangezien dat de replay waarde ontzettend verhoogd. Helaas was het einde dat werd meegemaakt niet de klapper waarop je zit te wachten en waarvoor je zwetende handjes zult krijgen.
Indrukwekkende look
Zowel audiovisueel is Prey een indrukwekkende game. Het spel is strak, maar heeft ook een wat minder serieuze look zo nu en dan. Vooral sommige characters zien er soms wat minder serieus en artwork-achtig uit, en dat heeft eigenlijk wel z’n charme. Natuurlijk, qua realisme voegt het niet heel veel meer toe, maar het geeft de characters wel hun eigen smoel en identiteit. Daardoor onthoud je ze beter en zijn ze vaker memorabel. Het spel oogt daarnaast erg ‘clean’ en verre van dirty. De UI werkt lekker, de voice-acting is prima en ook de audio is meer dan goed. De geluidseffecten bij intense gevechten wekken dan ook zeker op je zenuwen, en de redelijk goede inslag van wapens komt goed over. Prey laat daarmee zien te behoren bij één van de betere AAA-games van dit jaar.
Prey is niet meer de game die het ooit is geweest. De indianensfeer is er volledig af en eigenlijk is dit meer een remake dan dat het ook maar iets met de eerdere game uit 2006 te maken heeft. Prey heeft z’n eigen smoel, z’n eigen gameplay, maar heeft qua gameplay wel iets of wat weg van Dishonored 2. Je merkt redelijk dat dezelfde ontwikkelaar hier aan het werk is geweest en dat was eigenlijk ook al te zien op de GamesCom het afgelopen jaar. Toch is de gameplay van Prey wat mij betreft wat verfijnder, en vooral unieker door de speciale krachten die je kunt gebruiken in het spel en de morele keuzes die gevolgen kunnen hebben op het verloop van het verhaal. Echter zorgt dat helaas niet voor het spectaculaire einde dat je misschien zou verwachten. Het hoofdverhaal duurt zo’n 15 uren maar dat kan zeker nog verder uitgebreid worden door ook alle side-missies te doen. Talos I is een aparte omgeving maar voelt soms ook wat oppervlakkig aan. Wat variatie zoals bijvoorbeeld in Half-Life werd gedaan met de omgevingen was zo nu en dan best wel welkom geweest, al snap ik dat dit in deze game wat lastig is gezien de plek waar je je bevindt. Toch is Prey ondanks deze zeer minieme minpuntjes een goed afgewerkte game met veel content, genoeg mogelijkheden, een prima replaywaarde en unieke wapens die je een aparte ervaring opleveren.
