Niet het ritmische remedie
Aan niche geen gebrek bij ontwikkelaar Nippon Ichi Software (NIS). Als je de gemiddelde lijst van deze ontwikkelaar bekijkt, wordt je bekogeld met allerlei Japanse woorden en termen of titels die het meest weg hebben van bij elkaar geraapte woord vermicelli. Aan onbekende pareltjes geen gebrek en de Disgaea serie is geliefd door velen. Poison Control is zo een game die perfect past bij NIS. Vreemd, surrealistisch, op een bepaalde manier komisch, seksistisch en vooral Japans, heel erg Japans. Dat bedoel ik dan niet verkeerd, maar op zo een manier dat het je moet liggen. De game sprak mij vooral aan door de gebruikte grafische stijl. Eén die direct doet denken aan één van mijn favoriete Japanse RPG’s op de PlayStation 4. Ik heb het natuurlijk over Persona 5 (Royal). Beetje naïef, want de grafische stijl is natuurlijk lang niet altijd het meest belangrijke deel. Met die stijl zit het wel snor. De gameplay daarentegen? Het komt zelden voor dat ik na een uur spelen al het idee heb alles gezien te hebben, totdat dat interne ledlampje begint te branden, je een eureka moment krijgt en dat de conclusie is dat het daar ook daadwerkelijk bij blijft.
Goed, Poison Control begint in de hel. Iets minder dood, verderf en brandwonden, maar een kleurrijke stijlvolle en een beetje vrolijke wereld met serieuze problemen. Nee, dit is niet de hel van Doom. Je hebt uiteraard geen idee hoe je in de hel bent gekomen, want Japanse RPG, en om de ellende compleet te maken wordt je personage meteen aangevallen. Wat er van je overblijft is een skelet. Het monster dat je heeft aangevallen is vervolgens veranderd in een meid genaamd Poisonette met komisch grote borsten en roze haren, waar natuurlijk direct grappen over gemaakt moeten worden. Vanuit deze situatie wil je zelf ontsnappen uit de hel en Poisonette wilt je lichaam voor eeuwig overnemen. Om dit te bereiken ga je samen de persoonlijke hellen in van anderen die een bepaalde soort trauma hebben meegemaakt of volgens de game “verkeerde” gedachtes hebben. Ondertussen wordt het steeds duidelijker hoe jij in de hel bent gekomen en wie of wat Poisonette is. De Men In Black zijn namelijk met hun flitslamp ook bij haar langs geweest.
Niet in mijn aderen
De gameplay van Poison Control wordt verdeeld over zowel jouw speelbare personage als Poisonette. Jouw personage doet het schietwerk en Poisonette fungeert als een soort zwabber om vergif van de vloer af te vegen. Met de L2-knop richt je, met R2 schiet je en met L1 gooi je jezelf als een skelet op de grond en neemt Poisonette het voor korte duur over. De wapens die je hebt vuren vergif af dus Poisonette is tegelijkertijd bruikbaar om je “kogels” te herladen. Ze laden tevens vanzelf op. Dat duurt echter een eeuwigheid dus slim gebruik maken van je medelotgenoot is verstandiger. Tijdens de persoonlijke hellen vind je nieuwe wapens en vul je je arsenaal zo steeds verder aan met nieuwe redelijk uniek wapentuig. Je kan uiteraard niet alle wapens tegelijkertijd in je broekzak meenemen. De oplossing? Nou ja, al snel heb je een aantal favorieten. Het overgrote deel van dat tuig is namelijk een beetje zinloos of voor een te specifieke situaties.
Dit is de basis van de hele gameplay. Je schiet wat, je maakt wat vergif schoon, je schiet weer wat meer, je probeert tussendoor je ogen open te houden en gaat weer door. Dit hoeft natuurlijk niet te vervelen. Ware het niet dat het schieten niet echt responsief is. Er zijn wapens waarvan ik, na meerdere uren die gebruikt te hebben, nog steeds niet echt begrijp hoe ze gebruikt moeten worden. Het helpt niet mee dat alles zo verschrikkelijk stroef is en dat je niet tussendoor kan herladen. De helft van de tijd ben je bezig met al je wapens volledig leeg schieten met de hoop dat je vergif tegenkomt of dat je wapen op tijd is opgeladen. Daarbij is het ook nog eens zo dat het spel een beetje selectief is met het raken van vijanden. Dat ene wapen dat ik hierboven noemde? Met regelmaat mis je gewoon terwijl je toch echt op een monster mikt. Dit alles resulteert in gameplay die nooit echt bevredigend wordt.
De grafische stijl van de user interface komt helaas ook niet echt terug in de graphics of in de muziek. Voor de zekerheid heb ik nog even gekeken of hij niet toevallig ook nog voor de Vita uitkomt, maar dat is niet het geval. Omgevingen zijn kaal, behoorlijk eentonig en missen die extra flair die de gemiddelde andere dungeon crawler wel heeft. Wat meer charme en een interessante soundtrack of stijl had nog voor meer motivatie kunnen zorgen om je door de eentonige omgevingen te sleuren. Dat is dus echter niet het geval.
Zij is dus wel vergif
Poisonette verzorgd het RPG aandeel van de titel. Tussen het schieten door vinden er verscheidene gesprekken plaats met zowel haar als degene van de persoonlijke hel. Het is tijdens deze gesprekken dat er een ‘heart to heart’ kan zijn. Dit zijn gesprekken die vaak bedoeld zijn om jouw mening te geven. Poisonette maakt daarbij een opmerking en jij reageert daarop. De wijze hoe je reageert geeft dan weer een boost op je statistieken. Dit kan een leuke wijze zijn om zowel te rolspelen als om onverwacht je statistieken te verbeteren. Alleen, en daar is het net niet syndroom weer, het wordt expliciet aangegeven welke reactie welke statistiek verbeterd. Rolspelen wordt zo uit het raam geslingerd voor een meer conventioneel systeem, want je gaat immers reageren op de manier die het beste voor je werkt. Niet omdat je je graag wilt voordoen als een nonchalante dwaas of juist een meelevend persoon. Sommige reacties komen ook totaal niet overeen met de statistiek die verbeterd wordt.
Als ik Poison Control dan toch moet complimenteren dan is het dat de game technisch gezien functioneert. De framerate blijft op een paar plekken na altijd stabiel en ik ben nooit echt bugs of andere rariteiten tegengekomen. Alleen, tja, de rest van de game stijgt nooit boven de middelmaat uit. Als je je dan bedenkt dat je na een klein uur alles al hebt gezien wat de game te bieden heeft, dan blijft er niet veel meer over dan een middelmatige game.
Een typische Japanse game.