You like it, or totally not
Japanse games; Je moet er van houden. Het zal niet iedereens ding zijn maar met PARANORMASIGHT krijgen we voor de verandering geen nieuwe JRPG maar een verhalende, puzzelgame. Wij gingen op pad met deze nieuwe titel en keken of de Japanse verhaallijnen ook interessant genoeg zijn voor een mooi avontuur.
PARANORMASIGHT: The Seven Mysteries of Honjo speelt tijdens de Showa Period (1926-89) in Tokio’s Sumida City, Honjo. Deze gelaagde verzameling huiveringwekkende spookverhalen draait om verschillende hoofdrolspelers die de “power of curses” bezitten. Spelers moeten vanuit de verschillende perspectieven van deze personages de mysteriën van Honjo onderzoeken. Overdag verkennen spelers de mysterieuze gebieden van de stad, waar ze puzzels kraken en nieuwe aanwijzingen vinden die hen helpen de mysteriën achter de zeven dodelijke vloeken te ontrafelen. Als de nacht valt, worden ze jager of prooi van andere vloekdragers. Tijdens deze bovennatuurlijke beproeving moeten spelers hun eigen krachten leren beheersen en tegelijk voorkomen dat ze het slachtoffer worden van de paranormale krachten waar anderen over beschikken.
De gameplay bestaat uit een soort van point-and-click-events waarbij je points-of-interest kunt klikken in de omgeving. Je beweegt in een soort van 3D-view wel over de afbeelding heen en dat is vooral in een panorama-view uitgebeeld. Daarnaast heb je acties die je links beneden uit kan voeren. Lineair is dit alles best wel want je wordt van de ene optie naar de andere geduwd, waarbij je dus niet heel veel keuzevrijheid lijkt te hebben, maar niets is minder waar. Het ene moment moet je een point-of-interest in de omgeving zoeken, het andere moment moet je simpelweg met een character de dialoog aan gaan. Het stelt allemaal qua gameplay barweinig voor, maar je events hebben weldegelijk effect. Je kunt namelijk al na ‘n uur spelen het loodje leggen en dan moet je gaan nagaan wat je verkeerd hebt gedaan. Dat kan wanneer je de game niet goed volgt nogal een uitdaging zijn en wanneer je totaal geen interesse hebt in Japanse, vaak erg mysterieuze en complexe storylines, snel opbreken. Het verhaal is ‘apart’ en misschien ook wel ‘saai’ wanneer je niet houdt van veel teksten lezen en allerlei ‘vloeken’ die er voorbij komen, waarmee het behappen van de game je OF totaal niet zal lukken, of juist totaal wel. Die aangrijpingsfactor is dan ook van cruciaal belang om deze game leuk te kunnen vinden.
Uniek maar moeilijk te doorgronden
De core van de game draait om de Rite of Resurrection, een bepaald ritueel dat mensen uit de dood kan helpen. Je wordt constant met vragen geconstateerd welke jou de keuze laten of je de gevolgen wilt aanvaarden of niet. Dit kan ervoor zorgen dat je al snel uitgespeeld zult zijn, of juist naar een volgend chapter zult promoten. De Storyteller begeleid je daarnaast door de verschillende verhalen en gebieden heen. Mysterieus is de game zeker en het is ook erg lastig te volgen als je je hoofd er niet bij zult hebben. Het is dan ook een flinke pil die je neemt, wil je het spel en het verhaal onder de knie krijgen, want meedogenloos is de game zeker. Het spel daagt je uit om connecties te leggen en gevolgen te overwegen, een zeer interessant concept. Daarnaast wil het angst inboezemen door de mooie illustraties en geluidseffecten, maar gecombineerd met de humoristische momenten valt deze mix maar moeilijk te doorgronden.
Het spel moet het puur hebben van mooie illustraties en goede audio. Heel veel bewegende beelden zijn er namelijk niet, buiten het feit om dat er op artwork wordt ingezoomd bijvoorbeeld. Characters, ook wel persons of Interest, praten zelf niet, al zie je wel de monden bewegen. Het is puur gebaseerd op een soort van stripboek-achtige structuur, waarbij je teksten aan het lezen bent. Grafisch bevat de game een sterke ruis welke een soort van oude CRT-ruis over het beeld heen brengt. Daardoor lijkt de game ouderwets, maar grafisch is het spel toch erg strak in elkaar gezet. De geïllustreerde beelden zijn een soort van cell-shaded vormgegeven met sterke borders/randen om de karakters heen. De menu’s zijn daarnaast zeer statisch en lomp vormgegeven, maar zijn op zich prima te gebruiken. Heel veel opties zijn er overigens niet. Je hebt de Persons of Interest-tab, waar je de 8 karakters van de game kunt bekijken en waar je eigenschappen van ze kunt nalezen. Daarnaast heb je de files waar je ook weer allerlei data kunt vinden over de cultuur en samenleving, de ‘Seven Mysteries’ en de Phenomena Curses. Qua audio bestaat het spel vooral uit ‘mysterieuze’ geluiden en soundtracks. Het is allemaal niet bijzonder maar past op zich prima bij de sfeer van de game. Soms is de muziek opzwepend en een ander moment is het weer rustgevend.
PARANORMASIGHT: The Seven Mysteries of Honjo valt lastig uit te leggen zonder dat je het spel gespeeld hebt. Je bent heel veel aan het lezen, aan het scrollen door panorama-achtige illustraties en je moet verbanden en consequenties zien te leggen en overwegen. Inhoudelijk is de game niet diepgaand, maar wel vrij radicaal wanneer je de verkeerde keuzes maakt. Zelf vond ik het vrij lastig om de focus te houden op het verhaal en het constante lezen dat je zult moeten. Het is dan ook maar de vraag of je daarvan houdt, al zit er onder de motorkap zeker een game vol potentie en veel doordachtheid. Geef deze game dan ook zeker de kans als je interesse gewekt is, want dit is een concept dat je niet vaak meegemaakt zult hebben.
