Uitgever THQ lijkt een nieuwe weg ingeslagen te zijn met het kopen van oude licenties en het tot leven wekken van deze series. Denk bijvoorbeeld aan Alone in the Dark en nu dus ook Outcast. De originele Outcast kwam in 1999 uit en zette een nieuwe standaard neer voor open wereld games. Voor het eerst konden spelers vrij rondlopen in een grote wereld met hoofdpersoon Cutter Slade, een voormalig Navy SEAL. In 2017 werd nog wel een remake gemaakt van het origineel maar deze werd maar matig ontvangen door de fans. Tijd dus voor een opvolger van deze cultklassieker, genaamd Outcast – A New Begining. Ontwikkelaar Appeal Studios mocht hiermee aan de slag, maar of dat nou de juiste keuze was?
Prachtige wereld
Wederom kruip je in de huid van Cutter en word je wakker op een buitenaardse wereld, genaamd Adelpha. De inwoners heten de Talans en hebben problemen met een invasie aan robots. Hoe deze hier komen zal je vanzelf leren. Wat meteen opvalt is dat de wereld van je scherm af knalt, met veel verschillende biomes. Van dichtbegroeide jungles tot besneeuwde bergtoppen en uitgestrekte kustgebieden. Het ziet er allemaal kleurrijk uit en het is overduidelijk dat de wereld is gemaakt met veel liefde en aandacht. De dorpjes zitten goed in elkaar en zijn best leuk om te verkennen. Het verkennen is sowieso belangrijk in Outcast en daar stelt het spel dan ook niet teleur. Met een jetpack is het makkelijk om de wereld door te reizen, vooral als je deze al vrij snel een paar upgrades geeft. Outcast geeft je de vrijheid om te gaan en staan waar je maar wil. Zie je een grote berg en heb je gewoon zin om helemaal naar de top te springen? Prima, doe maar gewoon. Overal zie je de flora en fauna om je heen en dat voegt heel wat toe aan de levendigheid van Adalpha.
Wat minder geslaagd is in Outcast is de combat. Cutter heeft eigenlijk alleen maar een pistool, een geweer en een shield waar je ook mee kan melee-en. Dit lijkt heel weinig maar gelukkig heb je wel de mogelijkheid om deze wapens te upgraden met speciale modules. Deze modules geven de wapens extra soorten aanvallen of andere voordelen. Denk bijvoorbeeld aan doelzoekende munitie, kogels die mijnen achterlaten op de tegenstanders en vervolgens ontploffen of kogels die de tegenstanders groggy kan maken. Naarmate het verhaal vordert speel je steeds meer modules en ruimte voor modules vrij zodat je op een gegeven moment geheel naar eigen smaak je wapens kan samenstellen. Leuk extraatje is dat alle modules de wapens ook een ander uiterlijk geven waardoor je toch het idee hebt dat je niet constant met hetzelfde wapen aan het schieten bent. Maar het schieten zelf is zo basic als maar kan. De wapens hebben geen echte ‘kick’ en hebben niet dezelfde impact als de wapens in bijvoorbeeld Helldivers. Ook het gebruik van het schild is niet bijzonder. Je kan inkomende kogels dus opvangen met je schild en als je dichtbij genoeg staat ook er een klap mee geven. Maar zodra je dat doet kom je steeds in een soort van gekke animatie terecht waardoor het alleen maar vervelend is om te gebruiken. In een buitenaardse wereld waarbij de wereld met zoveel aandacht is gecreëerd lijkt de ontwikkelaar zich hier wel makkelijk vanaf gemaakt te hebben.
De moeilijkheidsgraad van Outcast is er ook niet eentje om over naar huis te schrijven. De tegenstanders blijven grotendeels gewoon staan en schieten op je. Een aantal wil nog wel dekking zoeken maar ook dit maakt weinig indruk. De meeste kogels ontwijk je met een dodge of hou je tegen met je schild. Zodra je wapens een aantal upgrades ontvangen hebben is er eigenlijk niet heel veel uitdaging meer over. De grootste moeilijkheidsgraad zat hem in de frustrerende healing mechaniek. Door de wereld heen vind je planten waar je health mee terug kan krijgen. Maar 1 plant geeft zo weinig health terug waardoor je ontzettend snel door je planten heen bent. Na elk gevecht ben je dus weer door je planten heen en kan je op zoek gaan in de wereld naar meer. Een irritante bezigheid wat ze veel beter hadden kunnen oplossen zodat de snelheid er een beetje in blijft.
Teveel middelmaat
De missies in Outcast zijn wat anders verdeeld dan de meeste openwereld games. Elk dorpje heeft een aantal missies die met elkaar in verbinding staan. Je hebt dus geen NPC’s overal staan waar je alle missies op moet halen. De gedachtegang hierachter is dat je van elk dorpje het vertrouwen wint en zo per dorp ook een geheim kan vrijspelen. Wat deze zijn laten we nog mooi geheim, maar het idee is leuk. De uitvoering is helaas wat minder. De missies kan je vaak verdelen in twee soorten: help de Talan met hun problemen of vernietig een basis van de robots. De missies van de Talan zijn nog onderverdeeld in escortquests, fetchquests of gewoon boodschappenjongen spelen. Er is geen enkele quest waar je naderhand nog urenlang over kan denken. De missiedesign, is net zoals het schieten, ontzettend basic. Outcast is een open wereld en dat betekent dus ook dat er allerlei activiteiten te doen zijn. Deze ‘essence shrines’ zijn niets meer dan een taakje doen om extra resources of modules voor je wapens te krijgen. Denk hierbij aan bijvoorbeeld binnen een bepaalde tijd een parcours afleggen. Lukt het je niet? Probeer het dan opnieuw. De creatieve armoede is ook hier duidelijk te merken en dat is erg jammer.
Behalve de wereld is de rest dus behoorlijk middelmatig. Hoe zit het dan met de personages? Helaas is ook dit niet heel veel beter. Ten eerste hebben we het schrijfwerk van Outcast. De grapjes zijn flauw en nooit leuk, zinnen worden gebracht zonder enkele overtuiging. Af en toe twijfelden we zelfs of de voice-acting niet was gedaan door AI, zo zielloos kwam het over. Het is ook een probleem dat je je al vrij snel enorm begint te irriteren aan Cutter en zijn idiote antwoorden en dialogen. Op geen enkel moment voel je een connectie met hem en het verhaal en zijn ontwikkeling zal je dan ook een worst wezen. Daarbij komt ook nog dat de personages zelf er ook niet erg goed uit zien. Cutter zelf heeft een standaard uiterlijk en alle Talans lijken eigenlijk allemaal op elkaar. Slechts een klein detail of kledingstuk onderscheid ze van elkaar maar het is voornamelijk copy-paste werk.
Daarbij komen ook de technische problemen van Outcast naar boven. Op de Playstation 5 versie heb je de keuze tussen de grafische mode Performance en Quality, waarbij Performance op 60 frames zou moeten draaien. Al snel bleek dit verre van de waarheid te zijn. Overduidelijk dipt het spel ver onder de 60 op veel stukken en maak de ervaring er niet veel beter op. Net voor het uitbrengen van deze review is er echter een grote patch uitgebracht wat het nodige verbetert. De fps lijkt stabieler en ook het beeld lijkt minder wazig te zijn op Performance. Een overduidelijke verbetering maar nog steeds verre van perfect. Dan zijn er ook nog de bugs, zo kom je regelmatig tegenstanders tegen die vastzitten in de grond of half in een rots zitten.
De terugkeer van Outcast is niet zo groots geworden als de fans van het origineel op gehoopt hadden. Waar het spel in uitblinkt is de wereld en de mogelijkheid om te verkennen met je jetpack, maar daar houdt het plezier ook wel een beetje op. De wapens kunnen personaliseren met de modules naar keuze zijn leuk, maar daar staat dan weer tegenover dat de combat zelf weinig spectaculair is. Tel daarbij de slechte grappen, het dramatische schrijfwerk, de saaie quests en de technische problemen op en je komt al snel uit op een zeer middelmatig spel. Outcast – A New Beginning schiet tekort op bijna alle punten waardoor je na een paar uur eigenlijk al verveeld raakt. Fans hebben 25 jaar lang moeten wachten op een waardige opvolger maar met A New Beginning komen ze bedrogen uit.
Ziet er kleurrijk uit maar heb niet zoveel met de franchise.
Jammer, grafisch ziet het er wel mooi uit
Heel jammer,Zo een mooie wereld en dan is er weinig interessants in te doen.