To Oakenfold
Eerder dit jaar hadden we Symphony of War: The Nephilim Saga. Een traditionele strategie game die veel weg had van Fire Emblem. Nu vijf maanden later is er Oakenfold. Een titel die nog kleiner is. Het is namelijk een solo project van Rutger van Dijk. Er zit verder geen studio of iets dergelijks achter. Ten opzichte van andere strategie games is Oakenfold meer een roguelike met strategie elementen. Doodgaan betekent dus volledig opnieuw beginnen. Een behoorlijke impact dus.
In Oakenfold spelen we met Ash en moeten we met zoveel mogelijk pakketjes Oakenfold bereiken. De wereld is overgenomen door de buitenaardse biocides. Het enige wat die willen is de wereld nog verder vernietigen en dat was het eigenlijk wel. Het is een flinterdun verhaal om je wat context te geven over waarom je nou eigenlijk doet wat je doet. Meer hoef je ook echt niet te verwachten. Het werkt en voor een roguelike is het in principe wel genoeg. Verwacht hier dus geen literaire hoogstandjes.
Variatie in overschot
Voordat je begint met een run krijg je de optie uit drie verschillende classes met de wat abstracte namen survival, agile en scientific. Als speelstijl betekent het vooral dat je andere aanvallen en upgrades krijgt. Survival heeft iets meer kracht om de biocides uit te schakelen, agile beschikt over iets meer behendigheid waardoor je wat sneller over het terrein heen beweegt en scientific is wat geavanceerder met een robot die door de A.I. wordt bestuurd. De survival klasse is in de praktijk de simpelste class om mee te spelen, omdat deze erg gericht is op een basis speelstijl.
Na het kiezen van een class en de moeilijkheidsgraad (die de hoeveelheid monsters bepaalt) word je gedropt in een kaart waar je kan kiezen wat je route naar Oakenfold is. Deze route bepaalt wat je opdrachten tijdens gevechten zijn en of er speciale omstandigheden zijn zoals een soort grondworm die je met één aanval kan opslokken. Opdrachten verschillen van met een bepaalde hoeveelheid HP eindigen tot het verdedigen van een bondgenoot.
DHL speciaal
Gevechten zelf vinden plaats op een raster van blokken zoals bijvoorbeeld een Fire Emblem. Het strijdveld is echter een stuk kleiner. Je krijgt als speler twaalf “stappen” om je acties uit te voeren. Per blokje gebruik je één stap en een aanval kost tevens een stap. Je kan ervoor kiezen om alle monsters te verslaan, maar het belangrijkste is om oranje doosjes te beschermen. Effectief zijn die doosjes je levensbalk, want als een aantal doosjes kapot zijn gemaakt is het voorbij en kan je volledig opnieuw beginnen. De monsters laten precies zien hoe ze gaan aanvallen. Wat het leuke hier aan is is dat je er ook voor kan kiezen om monsters uit hun element te beuken. Hiermee bedoel ik dat je de baan van hun aanval aan kan passen door ze bijvoorbeeld een blokje verder te slaan of juist naar je toe te trekken. Gevechten zelf gaan namelijk in golven (meestal drie) als je tijdens deze golven met succes je doosjes verdedigd ga je automatisch door naar de volgende. Je hoeft dus niet per se alles te slopen. Simpelweg je doosjes beschermen is voldoende.
Met iedere succesvolle opdracht en het doden van een monster verdien je kristallen waarmee je op specifieke plekken upgrades kan kopen. Deze zijn vooral gericht op het krachtiger maken van je aanvallen of ervoor zorgen dat deze meer monsters of monsters verder weg gebeukt worden. Het verandert de gameplay niet bijzonder veel, maar het loont om je spullen te upgraden. Ook omdat monsters zelf sterker worden als ze één van deze kristallen oprapen. Het geeft een aardige dynamiek waardoor je ervoor kan kiezen om je meer te richten op ontwijken, het beschermen van je doosjes of juist alles kapot te maken. Je kan met behulp van een tijdsmechaniek je acties zelfs kosteloos terugdraaien om een andere strategie te proberen.
Meedogenloze biocides
Het grootste probleem van Oakenfold is dat de game zelfs als roguelike behoorlijk meedogenloos is. Zelfs op de laagste moeilijkheidsgraad kan een enkele simpele fout je de kop kosten. Twee doosjes stuk door een domme fout? Dikke pech, want je krijgt ze nooit meer terug. Monsters kunnen zich ook zo maar tussendoor verplaatsen en een doosje slopen zonder dat je daar echt weet van had. De die hard fans van het genre zullen het toejuichen, maar ik zie daar voor de gemiddelde gamer wel een probleem. Vooral omdat het met volledige willekeur lijkt te gebeuren.
Al-om-al is Oakenfold een degelijke toevoeging aan het wat overvolle roguelike genre. Het zal je er zeker niet anders over laten denken, mede doordat het grafisch en wat muziek betreft redelijk standaard is, maar het is een prima tussendoortje. Al helemaal als je van meer strategie-achtige games houdt.
